Μετά το 1928 (με το νόμο για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών) και μέσα στη δεκαετία του 1930, παρατηρείται στην περιοχή ένας οικοδομικός οργασμός. Τα λασπόχτιστα σπίτια των φτωχών γεωργών μετατρέπονται σε κατοικίες που να παρέχουν συνθήκες πιο άνετης και υγιεινής διαβίωσης. Ακριβώς εκείνη την εποχή κάνουν την εμφάνισή τους πολλά κεραμοποιεία. Ένα από αυτά ήταν και των αδελφών Πιπέλια από τα Καστέλια Παρνασσίδας. Ήταν μεγάλο με προδιαγραφές αυξημένης παραγωγής αλλά και μηχανοκίνητο. Η αρχική του έδρα ήταν στη Ροδίτσα, ένα χρόνο όμ,ως αργότερα, το 1931, το μεταφέρανε στη συνοικία του Παγκρατίου. Δημιουργοί του ήταν αρχικά ο Ηλίας και Χαράλαμπος Πιπέλιας και αργότερα ο τρίτος αδελφός, Παναγιώτης.
Τροφοδότησαν την αγορά με νέα οικοδομικά υλικά, δημιούργησαν θέσεις εργασίας για εκατοντάδες εργάτες, συνέβαλαν καθοριστικά στην ανάπτυξη τα πικρά χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Πέρα όμως από αυτό, το εργοστάσιο είχε μετατραπεί σε ένα τέλειο κρησφύγετο κάθε αδικοκυνηγημένου εκείνα τα σκοτεινά χρόνια.
Τροφοδότησαν την αγορά με νέα οικοδομικά υλικά, δημιούργησαν θέσεις εργασίας για εκατοντάδες εργάτες, συνέβαλαν καθοριστικά στην ανάπτυξη τα πικρά χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Πέρα όμως από αυτό, το εργοστάσιο είχε μετατραπεί σε ένα τέλειο κρησφύγετο κάθε αδικοκυνηγημένου εκείνα τα σκοτεινά χρόνια.