Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 15-11-2016 ώρα 21.15 στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας , στην προβολή της ταινίας «Victoria». Ένα μοναδικό τεχνικό κατόρθωμα του Σεμπάστιαν Σίπερ , που απέσπασε την Αργυρή Άρκτο Κινηματογραφικού Επιτεύγματος στο Βερολίνο και τέσσερις υποψηφιότητες στα Ευρωπαϊκά Βραβεία. Είσοδος ελεύθερη.
Ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά ενός ανήσυχου, ανικανοποίητου και αποπροσανατολισμένου κόσμου με ένα εντυπωσιακό μονοπλάνο 138 λεπτών.
Η Victoria είναι μία κοπέλα από την Μαδρίτη που ζει στο Βερολίνο εδώ και λίγους μήνες. Δεν μιλά Γερμανικά, όμως είναι ενθουσιασμένη με τη δυναμική της πόλης και τους ανθρώπους της. Είναι ευθύς και δεν διστάζει να φλερτάρει με τον μπαρμαν στο κλαμπ του Kreuzberg, της πιο εναλλακτικής συνοικίας του Βερολίνου, ενώ όταν στο δρόμο της επιστροφής κάποια άγνωστοι θα της συστηθούν, εκείνη σε αντίθεση με τις περισσότερες κοπέλες στην ηλικία της, δέχεται. Έτσι θα ξεκινήσει μια μεγάλη μεταμεσονύχτια περιπέτεια στους δρόμους του Βερολίνου μαζί με αυτούς τους τέσσερις αγνώστους και κυρίως τον γοητευτικό Σονε, που το όνομα του θα πει ήλιος και που έχει δικό του μαγαζί, αυτοκίνητο και είναι συγγενής του Μότσαρτ, σύμφωνα με τον ίδιο.
Παραγωγή: Κάθριν Μπαϊκούσις, Γιαν Ντρέσλερ, Ντέιβιντ Κιτς, Ανατόλ Νίτσκε, Σεμπάστιαν Σίπερ
Σκηνοθεσία: Σεμπάστιαν Σίπερ
Σενάριο: Ολίβια Νέεργκαρντ-Χολμ, Σεμπάστιαν Σίπερ, Είκε Φρέντερικ Σουλτς, Eike Frederik Schulz
Φωτογραφία: Στούρλα Μπραντ Γκρέβλεν
Μοντάζ: Ολίβια Νέεργκαρντ-Χολμ
Μουσική: Νιλς Φραμ
Πρωταγωνιστούν: Λάια Κόστα, Φρέντερικ Λάου, Μπουράκ Γιγκίτ, Φραντζ Ρογκόφκσι,
Μπούρακ Γιγκίτ, Μαξ Μάουφ, Αντρέ Χένικε
Διάρκεια: 138 λεπτά
Ο Γερμανός ηθοποιός Σεμπάστιαν Σίπερ – μπορεί να θυμόμαστε το πρόσωπό του από το «Τρέξε, Λόλα» – κάνει μια ταινία άθλο, μια άσκηση που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ, με πραγματικό ήρωα τον Οπερατέρ του, Στουρλα Μπραντ Γκρέβλεν. Και την κάνει με τέτοια τεχνική τελειότητα που αργείς να συνειδητοποιήσεις, καθώς η Βικτόρια, ο Σόνεν κι οι φίλοι τους αφήνουν να διαχυθεί στη νύχτα η αδρεναλίνη τους, ότι ο Σίπερ δεν κόβει: ποτέ, από την πρώτη εικόνα ως την τελευταία, για δυόμιση ώρες. Η ταινία έχει ένταση, έχει σασπένς, αρνείται κάθε ευκολία. Η κάμερα πλησιάζει τα πρόσωπα, χαζεύει ένα ρομάντζο που μόλις γεννιέται, περπατά στο βραδινό Βερολίνο, χορεύει στα κλαμπ, κατεβαίνει στην κόλαση της μαφίας, παρακολουθεί με καρδιοχτύπι μια ολόκληρη ληστεία, το ανθρωποκυνηγητό που ακολουθεί, χωρίς ένα cut. Σ’ ένα φιλμ που, μετά από πρόβες ενός μήνα, γυρίστηκε σε τρεις λήψεις: κρατήθηκε η τρίτη, έτοιμη η ταινία. Λήδα Γαλανού – Flix
Είναι μια ταινία με χαρακτήρες ζωντανούς, που τους θυμάσαι και μετά το τέλος της προβολής. Οι «τυπικές» σκηνές της δεν πετιούνται μέσα ως μέσο διευκόλυνσης γιατί ο σεναριογράφος δεν βρήκε κάτι πιο πρωτότυπο να πει, αλλά επειδή με μαθηματική ακρίβεια είναι έτσι προκαθορισμένα να συμβούν τα γεγονότα.[…]Προφανώς, όμως, το μεγαλύτερο προσόν της ταινίας και δέλεαρ προς τους σινεφίλ, είναι ο τρόπος με τον οποίο γυρίστηκε: σε ένα συνεχές, άκοπο μονοπλάνο που διήρκησε περίπου 3 ώρες. Ιωσήφ Πρωιμάκης – popaganda
Director Cameo : Όταν η Βικτόρια εγκαταλείπει το κλαμπ για να πάρει το ποδήλατό της, ο Σίπερ περπατά στο παρασκήνιο του πλάνου προς το αυτοκίνητό του για να πάρει τσίχλες, εκπλήσσοντας τους πάντες! Η πρωταγωνίστρια τον αναγνώρισε και του έριξε μια ματιά πριν γυρίσει πίσω στο ποδήλατό της και πάλι.
ΔΗΛΩΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Αυτή η ταινία δεν αφορά μια ληστεία. Είναι μια ληστεία. Η Βικτώρια γυρίστηκε με ένα πλάνο. Δύο ώρες και δεκατέσσερα λεπτά. Δεν έχει μοντάζ, δεν έχει φτηνά εφέ, ούτε ακριβά. Είναι απλά ένα πλάνο.
Στις 27 Απριλίου του 2014, άνοιξε η κάμερα λίγο μετά τις 4.30 πμ σε ένα κλαμπ που φτιάξαμε μόνοι μας (θέλαμε οι τοποθεσίες να μην απέχουν μεταξύ τους) κι έκλεισε στις 6.54 πμ. Για 2 ώρες και 14 λεπτά τρέξαμε, περπατήσαμε, σκαρφαλώσαμε σε 22 τοποθεσίες, είχαμε 150 κομπάρσους, 6 βοηθούς σκηνοθέτη κι εφτά ηθοποιούς τους οποίους ακολουθούσαν 3 συνεργεία ήχου. Ο ήλιος ανέτειλε σιγά σιγά και η Λάια Κόστα απομακρυνόταν από το διευθυντή φωτογραφίας Στούρλα Μπραντθ Γκρόβλεν, ο οποίος έδειχνε σα να είχε τρέξει μόλις σε μαραθώνιο. Το είχε κάνει. Όλοι μας το κάναμε.
Γιατί το κάναμε; Είναι τρελό. Και λίγο χαζό ίσως. Για ληστεύουν οι άνθρωποι τις τράπεζες; Για τα χρήματα φυσικά! Αλλά δεν είναι ο μόνος λόγος.
Η πρώτη σκέψη που έκανα ποτέ για αυτό το project ήταν όταν σκέφτηκα ότι δε θα λήστευα ποτέ τράπεζα. Δε μου άρεσε η σκέψη. Μπαίνεις σε μια πολύ σκοτεινή περιοχή, όταν με την απειλή ενός όπλου απαιτείς τα πάντα. Να λάβεις όχι επειδή το δικαιούσαι, επειδή το αξίζεις, επειδή εργάστηκες σκληρά, αλλά να απαιτείς κι άμεσα!
Οπότε δημιουργήθηκε η ιδέα της ληστείας και η γνώση ότι δεν είμαστε ληστές, αλλά κινηματογραφιστές. Κι αν γυρίζαμε την ταινία με ένα πλάνο- μια ώρα πριν και μια ώρα μετά τη ληστεία; Έτσι θα γνωρίσουμε τους χαρακτήρες, θα ακούσουμε την ιστορία τους, θα νιώσουμε την ελπίδα και την απόγνωση τους. Γιατί υπάρχουν τόσες πολλές ταινίες για ληστείες, αλλά τόσο λίγες σε κάνουν να βιώνεις την εμπειρία;
Αυτό δεν έχει κατά βάθος σημασία; Όχι η ληστεία. Όχι μια ταινία για μια ληστεία. Ούτε καν η ταινία με ένα πλάνο. Το ταξίδι. Όσο το σκέφτομαι, νομίζω ότι αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο βλέπουμε ταινίες: όχι για τις ιστορίες, τη δράση, τους χαρακτήρες, αλλά γιατί μας μεταφέρουν σε απρόσιτα μέρη κι απίθανες καταστάσεις- άμεσα! – Σεμπάστιαν Σίπερ
filoicinelamias.wordpress.com
ΘΕΜΑ:
ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ