Ιωάννης Σαρακιώτης: «Λάμπει διά της απουσίας της η ελληνική εξωτερική πολιτική»


Την απουσία της από το περιφερειακό και διεθνές σύστημα είχε την ευκαιρία να διατρανώσει η ελληνική εξωτερική πολιτική, επ’ αφορμή της επίσκεψης του Πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον, θέτοντας σε σοβαρή αμφισβήτηση μια σταθερή πορεία αύξησης του κύρους και της αξιοπιστίας της χώρας κατά τα τελευταία χρόνια.

Η εν λόγω ισχυροποίηση της θέσης της Ελλάδας δεν επήλθε εν κενώ, αλλά ήταν αποτέλεσμα συστηματικής εργασίας της κυβέρνησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στα δύο κρίσιμα μέτωπα των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Στο μεν πρώτο συμβάλαμε στην ειρήνη και στη σταθερότητα μέσω της «Συμφωνίας των Πρεσπών» με τη χώρα μας να αποκτά ηγετικό ρόλο σε μια επί χρόνια λησμονημένη γεωγραφική ζώνη. Στο δε έτερο μέτωπο προωθήθηκαν με αξιοθαύμαστη προσήλωση και μεθοδικότητα οι τριμερείς συνεργασίες με την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, θέτοντας αυτομάτως «κόκκινες γραμμές» στον τουρκικό αναθεωρητισμό και παραλογισμό. Η κεφαλαιοποίηση, ωστόσο, των ως άνω πρωτοβουλιών απαιτεί συνέχεια και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, που η σημερινή κυβέρνηση απορρίπτει μετά βδελυγμίας επιλέγοντας να προβαίνει σε σπασμωδικές κινήσεις.

Όπως φάνηκε και κατά την επίσκεψη της ελληνικής αντιπροσωπείας στις Η.Π.Α., έχει προτιμηθεί η άνευ όρων συμπαράταξη της χώρας μας με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς μεταλλάσσοντας την ισότιμη συμμαχία σε εξαρτησιακή σχέση. Ενδεικτική ήταν η δήλωση του Υπουργού Ανάπτυξης κ. Άδωνι Γεωργιάδη με αφορμή τη δολοφονία του Ιρανού υποστρατήγου Σουλεϊμανί. Όπως έσπευσε να
αναφέρει ο κ. Γεωργιάδης: «Το Ιράν ακολουθεί πολιτική πάρα πολύ παρεμβατική στις γειτονικές του χώρες και είναι χώρα εξαιρετικά επιθετική στην περιοχή της. Προφανώς, αυτό έφθασε σε ένα σημείο που έκριναν οι Η.Π.Α. ότι έπρεπε να αντιδράσουν».

Συνεπώς, οι περίφημες «δολοφονίες άνευ δίκης» (extrajudicial killings) είναι νόμιμες; Οι αμερικανικές «αντιδράσεις», όπως αναφέρει, με τη χρήση στρατιωτικών μέσων όπου γης αποτελούν κάτι το φυσιολογικό, το οποίο οφείλουμε να αποδεχθούμε και μάλιστα να επικαλούμαστε όποτε κρίνεται «σκόπιμο»; Που είναι ο νομικός μας πολιτισμός και η διεθνής έννομη τάξη; Ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων ή έστω του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε.; Εν μέσω του φιλοαμερικανικού ζήλου της, η κυβέρνηση φαίνεται να ξεχνά ότι οι σταθερές διμερείς στρατηγικές σχέσεις χτίζονται στη βάση κοινών αξιών, αμοιβαίων συμφερόντων και ανταλλαγμάτων και επ’ ουδενί με την a priori παράδοση του αδυνάμου προς τον ισχυρό.

Με ιδιαίτερη θέρμη παραιτηθήκαμε από κάθε διπλωματικό χαρτί, όπως το έργο για του δικτύου 5G και το ενδιαφέρον ένταξης στο πρόγραμμα των πολεμικών αεροσκαφών F35, αλλά η αμερικανική ανταπόκριση υπήρξε μηδαμινή. Αντί να ζητήσουμε τη συμβολή στη δημιουργία θέσεων εργασίας στην Ελλάδα, εκφράσαμε εμείς την πρόθεση να βοηθήσουμε στη μείωση της… αμερικανικής ανεργίας μέσω των εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Χωρίς αμφιβολία, η θεμελίωση μιας ισχυρής εταιρικής σχέσης με την Ουάσιγκτον οφείλει να αποτελεί προτεραιότητα για τη χώρα μας, κάτι που καταδείχθηκε εν τοις πράγμασι και κατά τη θητεία της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Η διαφορά, ωστόσο, έγκειται στο «δούναι και λαβείν», το οποίο οφείλει να διέπει ως λογική την εξωτερική πολιτική κάθε ορθολογικού δρώντα στις διεθνείς σχέσεις. Από τη συγκεκριμένη λογική ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του έχουν επιλέξει να παραιτηθούν. Μπορεί η μονομέρεια στη στρατηγική να θεωρείται εύλογη για το κόμμα της Ν.Δ., είναι όμως εξαιρετικά επιβλαβής για τα εθνικά συμφέροντά μας.
Νεότερη Παλαιότερη