Τις νύχτες με πανσέληνο, ιδίως εάν συμπίπτουν με μια από τις Παρασκευές της Σαρακοστής, βγαίνει στο δρόμο, καλεσμένη από μια μουσική που δεν ακούγεται, όλη η λευκή λεγεώνα των υπνοβάτιδων. Ο κόσμος βγαίνει στα μπαλκόνια για να τις δει να παρελαύνουν στους φρεσκοκαταβρεγμένους δρόμους φορώντας τα νυχτικά τους (έτσι και το φορτηγό του Δήμου διασταυρωθεί στη διαδρομή του με μια ομάδα από υπνοβάτιδες και τους μουσκέψει τα νυχτικά, το ύφασμα γίνεται διάφανο και κολλάει στο σώμα τους φανερώνοντας τα κατάμαυρα αιδοία τους). Οι υπνοβάτιδες της πόλης μου, αυτή η εσωστρεφής αδελφότητα, περπατάνε στους έρημους δρόμους, σαν κάτοικοι ενός τόπου που υπάρχει μονάχα στα όνειρα τους, και μαζεύονται στην κεντρική πλατεία, σαν φιλεναδούλες κάποιου αόρατου φλαουτίστα του Χάμελιν. Από τις συγκεντρώσεις αυτές ποτέ δε λείπουν οι χοντράνθρωποι οι οποίοι, επωφελούμενοι από την ανημπόρια των υπνοβάτιδων, τους σηκώνουν το κομπινεζόν και χώνουν τις χερούκλες τους στο κοιμισμένο τους αιδοίο. Εγώ, που το πάλαι ποτέ, στην οινοχαρή εφηβεία μου, συμμετείχα σ' ένα απ' αυτά τα θρασύδειλα όργια (λέω θρασύδειλα γιατί οι υπνοβάτισσες συμμετείχαν μονάχα παθητικά), θα διηγηθώ εδώ την εμπειρία μου, την οποία πριν από καιρό αποποιήθηκα, αποφασισμένος αμετάκλητα να μετανοήσω. Το αιδοίο των υπνοβάτιδων, εκείνο το ασημένιο χνουδάκι, έβγαζε έναν ήχο σαν από κοχύλι, κι έτσι και κάποιος πλησίαζε το αυτί του, μπορούσε μέχρι και ν' ακούσει, μέσ' από το μακρινό μονότονο μουρμουρητό της θάλασσας, μηνύματα σταλμένα σε μια ψηφιακή γλώσσα, όμοια με παρεμβολές μιας ραδιοφωνικής εκπομπής που προερχόταν από την αθέατη πλευρά της Σελήνης. Το αιδοίο των υπνοβάτιδων, με μια αντιπαθητική σοβαρότητα, άφηνε τους χοντράνθρωπους να το εξερευνήσουν δίχως να προβάλλει αντίσταση, κι όσο και να το χαϊδεύαμε, εξακολουθούσε να διατηρεί την ακαμψία του που θύμιζε απολίθωμα κεφαλόποδου. Το αιδοίο των υπνοβάτιδων, αναισθητοποιημένο από τ' άστρα, μας κοίταζε με άφατη περιφρόνηση και διαμαρτυρόταν μονάχα στην περίπτωση μιας απόπειρας διείσδυσης, προκαλώντας ένα τίναγμα στην ιδιοκτήτρια του, που ξυπνούσε έξαφνα καταμεσής της πλατείας δίχως να καταλαβαίνει τι δουλειά είχε εκεί. Μόλο που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει το συγχρονισμένο μηχανισμό που ενώνει ένα τέτοιο πλήθος νυχτικοφόρων γυναικών, έχουν επιχειρηθεί κάποιες υποθέσεις που παραπαίουν ανάμεσα στη μεγαλοστομία και τη κοινοτοπία: έγινε λόγος για την επίδραση των παλιρροιών στη γυναικεία ευαισθησία (μόνο που ζούμε σε μια πόλη δίχως θάλασσα), μιας διαδικασίας μετανάστευσης ή μετεμψύχωσης μέσω της οποίας ιέρειες από κάποιο μακρινό τόπο λατρείας μετενσαρκώνονται σ' αυτές τις υπνοβάτιδες, και αναφέρθηκαν μέχρι και αστρονομικά νούμερα. Ευτυχώς καμία υπόθεση δεν περιέχει ικανοποιητικές λύσεις, και τις νύχτες με πανσέληνο, ιδίως εάν συμπίπτουν με μια από τις Παρασκευές της Σαρακοστής (ίσως σ' αυτή την παράξενη σύμπτωση να βρίσκεται το κλειδί του αινίγματος), η πόλη εξακολουθεί να γεμίζει με νυχτικοφόρες γυναίκες, νυκτάλωπες σαν γάτες, που μαζεύονται στην πλατεία προς διασκέδαση των πιο κατεργάρηδων. Εγώ έχω ζητήσει από τη μητέρα μου να με δένει στο κρεβάτι αυτές τις νύχτες που δονούνται από υπνοβασίες, ώστε να μην υποπέσω στον πειρασμό, αλλά να καταφέρω ν' απαλλαγώ από τις πονηρές σκέψεις, αμήν.
JUAN MANUEL DE PRADA BLACO «ΑΙΔΟΙΑ!» 54 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ 54 ΑΙΔΟΙΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ ΑΘΗΝΑ 1994
from ανεμουριον https://ift.tt/3rG1lNI
via IFTTT