«Η..ΖΕΙΜΠΕΚΙΑ…!» ΤΟΥ ΜΠΑΠΜΗ Κ. ΜΩΚΟΥ


          (Υπέρτατη…Οιμωγή και…Κάθαρση…!).

             «Γύρω –γύρω το σκοτάδι
             κι’είναι μήνας Αύγουστος
             και στη μέση ένας μάγκας
             να χορεύει μέσ’στο φώς.
                          *
              Τά’χει χάσει όλα
              κι’ητανε σε όλα
              άρχοντας και δυνατός.
              Τώρα πως γυρίζει,
              στο χορό λυγίζει.
              είναι μόνος και φτωχός!».-

                 (Νίκος Ξυδάκης).-

    «Ιζημα» απόλυτου ελληνικού σκιρτήματος και βαθύ ψυχοσυνθετικό αποτύπωμα αποτελεί ο Ζ ε ι μ π έ κ ι κ ο ς στη χώρα και… για τη χώρα.Ενας χορός που εκτιμήθηκε και παραμένει υιο
θετημέ  νος από τον Ελληνα σαν βασική κατάθεση εξατομικευμένης εκδηλωτικής ταυτότητάς του ως τα σήμερα.

    Μια μουσική …γλυκόπικρη σημειογραφία και όχι μόνον.Μιά ευά  ριθμη και…ατίθαση μουσικοχορευτική έξαρση.Το «αθάνατον σκέλος!»,το «πνεύμα υπείροχον!» της ελληνικότητας.Χορός αμηχανίας,ανησυχίας ,δυσφορίας,βαθειά προσωπικής και ανθρώπινης.

Ανεξερεύνητη ψυχοσυνθετικά απόδραση,με προσδοκία την επίγεια …αθανασία!.Χορός …καμάρι,περήφανος,ταυτισμένος με του ελληνι   κού λαού τα…βάσανα και το μπόι.Ενός λαού που ,ενώ κάθε φορά  βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού,στοιχειοθετεί το υπέρτατο…τά  νυσμα,να απελευθερωθεί,να πετάξει.Μοναδικό στοιχείο της…ύφα  λης μήτρας του Ελληνισμού,απόλυτα συνδεδεμένο με την αρχαιοελ  ληνική λυρική και «καθ’όρχησιν» ελληνικότατη ρίζα.Η…ζωντανή   αρχαία ελλάδα των ημερών μας!.

    Χορός που από ψίθυρος ψυχής,εκτινάσσει το ανθρώπινο είναι   σε ύψη απροσμέτρητα,καθηλώνει ανθρώπινες δυσκολίες ανυπέρ    βλητες και πυροβολεί αδιάλλειπτα τον πεσιμισμό και την μοιρολα  τρεία.Γι’αυτό και αδιαφορεί,σιχαίνεται για την κρίση κάποιων και   νοφανών…δυσκοίλιων μουσικομετρητών.Μια Ελληνική Διαθήκη που   πότε λογίζεται σαν λυρική έξοδος από την ισομετρία,πότε ταυτίζε  ται μ’αυτήν.

    Κανείς,μα κανείς «ειδικός» η μουσικοαπασχολούμενος δεν μπό  ρεσε μέχρι σήμερα να αποδείξει με στοιχεία βάσιμα και την κατά    γωγή του όρου-της λέξης-και την προέλευση του χορού αυτού κα  θεαυτού.Γνώμες,εικασίες και…ιστορικοφανείς αναφορές από τάχα ….οιδήμονες υπάρχουν πάμπολλες.Οι περισσότερες διανθιζόμενες από επίθετα καλλιέπειας υπερθετικά εως ηρωοποίησης,πολιτισ  τικής οικειοποίησης εως σφετερισμού ,όμως –εν τέλει-όχι αποδει  κτικά.Γιά να προσδιορίσουν  δε (οι περισσότεροι) σχετικά την ετυ  μολογία και την καταγωγή του χορού κατατρίβονται παράπλευρα κύρια με την δομική διαμόρφωση του ..έμφυλου ρόλου.Γι’αυτό και στις μελέτες τους αναφέρονται πάντα με τη λέξη  «ο χορευτής» ,  δηλαδή ο άνδρας και όχι το θηλυκό.Και βεβαίως υπάρχει εδώ και  «φωνάζει» η καθαρή αλήθεια:Το ζειμπέκικο δημιουργήθηκε από   άνδρες για άνδρες.Είναι-πρέπει να είναι-ο απόλυτος ανδρικός χορός.

     Από τον Μαζαράκη,τον Μετί,τον Laccariere ,την Cowan,με  χρι τον…δικό μας Πετρόπουλο και πλείστους άλλους ερευνητές και…ιστοριοδιφήσαντες ,εθνογραφούντες και λαογραφούντες, σαν μοναδικό συμπέρασμα προκύπτει το ασαφές.Θέσεις μονοδιάστατες εως αυθαιρεσίας σχετικά με τον αυτοσχεδιαστικό του χαρακτήρα  αλλά και το…αυτόνομο πνεύμα του συγκεκριμένου χορού.Ειδικώτε
ρα οι σχετικές μουσικολογικές θέσεις και απόψεις λογίζονται ως μάλλον ανεπαρκείς.

   Πληθώρα «ειδικών» ασχολούνται σχετικά,αναφερόμενοι στους    Ζειμπέκ τηνς Οθωμανικής αυτοκρατορίας,αλλά τα επιχειρήματά τους πόρω απέχουν από το τεκμηριωμένα αποδεικτικό μέτρο,κα  θώς το το χορευτικό ύφος,τα κίνητρα ,η κινησιολογική λογική των Ζειμπέκ είναι απολύτως διάφορη, εως ξένη ,προς το ζειμπέ   κικο όπως συναντάται από την ελληνικότητα ως τα σήμερα.Κα   θώς και όπως εως τις μέρες μας συγκροτήματα από Ζειμπέκους παριστάνουν –κατά προσομοίωση-σε στυλ μάλλον τουριστικού φολ  κλόρ ένα άλλου είδους χορό,κυρίως στην Τουρκία.Σ’αυτόν όμως τον χορό ,όσον αφορά και το ενδυματολογικό αλλά και το λειτουρ   γικό ελλείπει παντελώς το στοιχείο της…ιερής παραίσθησης,της κατά μεταφυσικότητα εκστατικής τελετουργίας ,που στην μετέπει  τα Οθωμανικότητα διακατείχε τους χορευτές Ζειμπέκ.Αρα;

    Με επιφύλαξη λοιπόν εκτίθενται όσα ο υποφαινόμενος εχει γνωσιολογικά κατά νούν και είναι τα παρακάτω:

    Ο ζειμπέκικος ρυθμός ,όσον αφορά το μουσικό μέτρο,είναι  πανάρχαιος.Αποτελείται από πολυσύνθετη μορφή με πηγές τις  μουσικές παραλλαγές της Ανατολικής Μεσογείου,αλλά υπάρχουν και ενδείξεις για ανίχνευση του εννεάσημου ρυθμού στην αρχαία  ελληνική ποίηση (Σαπφώ,Πίνδαρος).

   Ανήκει στην κατηγορία ρυθμών με δομή πολυσύνθετη που αφο   ρά την έντεχνη παράδοση του μουσικού μας πολιτισμού.Κατά τα   φαινόμενα η δεν είναι γενικά λαικής έμπνευσης,αλλά επίτευγμα  καλλιτεχνικής διεργασίας αρχαίου μουσικού πολιτισμού ,ένα αρχέ τυπο που πέρασε αργότερα στη λαική μουσική τέχνη ,καθιερώθη κε από την κοινή χρήση και φαντάζει σήμερα συνδεόμενο με την  παράδοση της δυτικής μουσικής(;) ως άκρως ιδιωματικό ρυθμικό φαινόμενο.Συνεπώς,κατά ακριβολόγηση,μένει κανείς να περιορι  στεί στο καθαρά λειτουργικό ,ψυχοσυνθετικό μέρος που αφορά  τον χορευτή κατά την κινησιολογική η άλλη διεργασία.Ο λόγος  είναι ένας και απλός:Το ζειμπέκικο σαν χορός συναισθηματικά είναι «συμβόλαιο» επίκλησης του Θείου,με μάρτυρα τον… θάνατο!.

Είναι …μοναχικός θρήνος,ανάμεσα στον μοναδικό ανταγωνιστή του χορευτή που είναι η…φθορά,ο θάνατος.Είναι οιμωγή ,ευλογία! και ….κάθαρση.Απέλπιδα προσπάθεια του χορευτή να συνταιριάσει τα…κομμάτια   της ψυχής του.Να εξιλεωθεί,να απελευθερωθεί, να…δικαιωθεί,να…λυτρωθεί!.

Γι’αυτό με τον χορό το βροντοφωνάζει,επικαλούμενος αποφόρτι  ση και …κάθαρση!.

    Είναι…δίνη συναισθηματική,οδυρμός,αέναη πάλη,διαμάχη ,δο κιμασία απελπισίας ,αδιέξοδου,με προσδοκία για τον χορευτή την   …μετεμψύχωση!.Γι’αυτό και ο χορευτής την ώρα του χορού γίνεται   …αθάνατος,υπερυψούται…μεταρσιώνεται.

   Το χορευτικό επιτελούμενο στο ζειμπέκικο είναι πλήρης ατομι   κή αποκωδικοποίηση. Σωματικό σχέδιο δράσης και κατανόησης σχέσεων μεταξύ συνείδησης κοινωνικοπολιτικής εξουσίας και…ει    μαρμένης.

    Σαν αυτό που γνώρισε,που είδε ο Τσαρούχης το ’34 σε ταξίδι από την Σμύρνη στην Πόλη όταν αντίκρυσε κάποιον να χορεύει ζειμπέκικο στο κατάστρωμα του καραβιού κι’εκείνη τη στιγμή ,τη    στιγμή του χορού ,ήταν σαν παντοκράτορας και σαν…μισθοφόρος   μαζί και είχε εξυψωθεί σε μια ανώτερη σφαίρα ζωής.

    Μέσα από την συγκινησιακή σφοδρότητα ο χορευτής πασχίζει να επιλύσει ένα …θεώρημα,Είναι θεώρημα διανοητικό που αφορά το σκέφτομαι,υπάρχω,ακόμα και αυτό,πασχίζω χορεύοντας το ζει  μπέκικο να αποδείξω στην υπέρτατη δύναμη που έχει κατακυριεύ     σει τον ανθρώπινο νού μέσα σ’ένα σώμα,σε ύλη με πάθη ,λάθη και ψυχή …συντρίμμια.

    Είναι…απολογία η ιδιότυπη μορφή έκφρασης συγνώμης προς κά  ποιον που ο χορευτής,ηθελημένα η αθέλητα έχει αδικήσει,η απαί   τηση συγνώμης η…αποκατάστασης από κάποιον η κάποια που έχει   αδικηθεί,βλαπτεί η συντριβεί.Γιά τούτο με το ζειμπέκικο και… «ορ  χείται» ,δηλαδή εκτίθεται στα μάτια συνανθρώπων,δηλώνοντας εμ   φανέστατα καθαρή εξατομικευμένη παρουσία.

    Ο Ζειμπέκικος έχει «υπόγειο συντακτικό!» που είναι βήματα που δεν μπορούν να μαθευτούν σε χοροδιδασκαλείο.Κάθε χορευ    της έχει μοναδικότητα έκφρασης.Αυτός ο χορός δεν έχει…κανό
νες.Η απουσία κινησιολογικής…τυποποίησης είναι εμφανέστατη.

    Δεν είναι χορός γλεντζέδικης …παραζάλης!.Είναι χορός στοχα  στικός του κάθε γνήσιου χορευτή μέσα σε κλίμα ελευθερίας και    αξιοπρέπειας που με το λιτό χορευτικό,ατομικό του μέτρο μοιάζει να αποτολμά να προστατεύσει την μοναδικότητά του και να…ξεφύ    γει απ’ ό,τι τον…βαραίνει.

   Το ζειμπέκικο δεν σε κάνει…μάγκα.Πρέπει να είσαι…μάγκας να  το χορέψεις. Να έχεις τον…τρόπο σου.Είναι «Υπεύθυνη Δήλωση»  ξέχωρων ,ιδιαίτερων ατομικών στοιχείων.

  Μια κραυγή στεντόρεια.μιά αέναη περιδίνηση ανάμεσα στο υπάρ  χω,είμαι εδώ παρών μπροστά σας ,όρθιος,μπορώ,φωνάζω με παράπονο και πείσμα και σας θέλω μάρτυρες,συνήγορους ,υπερασπιστές μου η κατήγορους και …δικαστές μου σε ό,τι με κατατρέχει.Γ’αυτό και φωνάζω δυνατά τα βασανά μου στον γύρω συνάνθρωπο και σε κά  τι «άλλο»,κάποιον άλλο που θα με λυτρώσει,θα με ξαλαφρώσει. 

Κι’αυτό το «άλλο» ασχηματοποίητο δεν είναι μόνο οδυρμός η ικε σία,παρά επίκληση μιάς ανώτερης δύναμης,ενός ανώτερου όντος που τη στιγμή του χορού μόνον ο χορευτής…αναγνωρίζει.

    Ενταση υπέρτερη εσωτερική βαθειάς οδυνης διακρίνει,διακατέ  χει τον χορευτή  του Ζειμπέκικου.Μακρυά απ’αυτόν ο…ναρκισσισ   μός και η ρηχή επιδειξιομανία.Για πάρτη του χορεύει,για πάρτη του πονά,την κάψα της ψυχής του εκδηλώνει.Οσο για τους γύρω,  ούτε που τους …βλέπει!.

  Είναι χορός αντισυμβατικός.Στό Ζειμπέκικο δεν νοείται παραση  μαντικότητα,όλα είναι πραγματικά στο ζενίθ μιάς ιδιαίτερης έκφρα  σης συναισθημάτων που υπερβαίνει αυτή καθ’εαυτή την κατανυκτι   κότητα.

    Γι’αυτό και χορεύεται από ά ν δ ρ ε ς δυνατούς πραγματικούς κατά μ ό ν α ς και ά π α ξ !.Τα παιδάρια των…τζέλ με τα… «καρφάκια» στα μαλλιά που,στους καιρούς μας,γεμίζουν πίστες και σα  λόνια σαν να πατάνε…σταφύλια!,μόνο ζειμπέκικο δεν χορευουν.Τα  …αεροπλανικά ,οι τούμπες σαν τη μαιμού!,τα…ψαλίδια και οι..στρά  κες οδηγούν στην γελοιότητα.Το Ζειμπέκικο δεν είναι επίδειξη ανδρισμού (να σε δεί η γκόμενα!).Είναι …κ α θ α ρ ό ς ανδρισμός.

Είναι χορός μέθεξης,χορός …μ α σ ί φ  αρσενικός ,μυσταγωγία.  Χορός με νόημα ,κόντρα στην απόγνωση,χορός…άγιος ολοκληρωτι   κής εκτόνωσης μακριά από κάτι…γιαλαντζί ψευτονταλκαδιάρηδες, «καραμπουζουκλήδες»,ψευτοκούτσαβους και ψευτοαλανιάρικα…σχέ   δια,τινάγματα και…κόλπα επιδεικτικής σωματικής πλαστικότητας.

   Το Ζειμπέκικο είναι ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ,ένα μεγάλο παράπονο,   γροθιά και εκδίκηση η προσμονή ενός έρωτα ανεκπλήρωτου στα   μύρια –όσα βάσανα του…παλιοντουνιά ,της …παλιοκοινωνίας.Είναι  χορός άμεσης πρόκλησης του χορευτή προς την μοίρα του,αέναη πάλη του προςτην ειμαρμένη.Είναι μήνυμα αναπάντητο,προσωπικό,   ατομικό και …ανεξερεύνητο.Ενα απόλυτο πολύπλοκο και πολύπλευ    ρο τέστ ψυχισμού. Εξωτερίκευση μιάς αδυσώπητης μάχης στον ψυ   χισμό του ανθρώπου.

   Το Ζειμπέκικο δεν χορεύεται για φιγούρα ,ανιαρά,στην..νύστα, στην… ξέρα,στην …ψύχρα!.Πρέπει να… «γίνεις» να…φορτώσες,να «φτιάξεις…κεφάλι» για να   το χορέψεις.Και μην αδημονείς,μην περιμένεις. «Πήρε…φωτιά το μυαλό σου;»,σήκω και χόρεψε,όπως ξέρεις και όπως πρέπει.Μόνος σου όμως.Οι γύρω ας περιμένουν.

Στις…στροφές,στη χορευτική σου διαδικασία είσαι και…συνήγορος και…κατήγορος!,αλλά και…φταίχτης …και κατηγορούμενος!.Δικάζεις και…δικάζεσαι.

    Καθαρό,ατόφιο ελληνικό ζειμπέκικο χόρευαν οι παλιοί ρεμπέ   τες και ρεμπετόφιλοι.Στακάτα,σοβαρά,με ταπεινότητα,χαμηλά το  κεφάλι,με σεβασμό,δωρικότητα ,περίσκεψη και αξιοπρέπεια.Τα υπολοιπα και όσα αφορούν τη συνήθη φράση «άστον αυτόν,τό ‘ριξε στις ζειμπεκιές»,είναι αηδίες.Η λέξη ζειμπέκικο είναι…ιερή και καλά θα κάνουν κάποιοι να  τη σέβονται και να τη χρησιμο ποιούν όπως και όταν πρέπει.Ολα τα άλλα είναι «νά’χουμε να …λέμε».-

    Σε σχέση με τα ιδιοτυπικά χαρακτηριστικά η την προέλευση  του ζειμπέκικου,ελάχιστοι συναντώνται εκείνοι που έχουν άποψη  ερευνητική η άλλη.

    Ανάμεσα σ’αυτούς και ο Θάνος Βελούδιος που αναφέρει:

«Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι η λέξις ζειμπέκικος είναι τουρκική.Δεν είναι τουρκική,αλλά προέρχεται από μια ελληνική φυλή της Θράκης που πήγαν στη Φρυγία και εκεί έμειναν και ου  δέποτε υπετάγησαν στους Τούρκους.Αυτοί εχόρευαν τον συγκεκρι  μένον θρησκευτικόν τους χορόν.Οι Ελληνες τον μετέφρασαν εις    «Αρτοζήνα».Ο Ηρόδοτος αναφέρει την λέξιν Μπέκος και μάλιστα στο λεξικόν του Βυζαντίου δίδεται αυτή η εξήγησις και σημαίνει τον άρτον ,το …ψωμί.Ζέι…είναι η λέξις Ζεύς με διαλυτικά προφε  ρομένη.Και Ζειμπέκος σημαίνει την…θεότητα και το ψωμί να πού   με….

 «…Αυτός ο χορός η μάλλον η «όρχησις» ,διότι είναι κατ’εξοχήν  «όρχησις»,υποννοεί και ωρισμένους…αδένας του άρενος κατά την   σύνδεσιν και ετυμολογίαν του,διότι μόνον ενας άνδρας έχει το βά   ρος να χορέψει μόνος του και εκ του εαυτού του,για τον εαυτόν του,με ένα είδος,ας πούμε,κινησιολογικής υπερβατικής μεταρσιώ   σεως.Αν και έτσι οι κατατρεχόμενοι από διάφορα οικογενειακά,οι  κονομικά ,οιασδήποτε κοινωνικής σειράς,πηγαίνουν εις μίαν ταβέρ  ναν,εις ένα κέντρον,σηκώνεται και χωρίς να έχει ανάγκην από συ  ντροφιά γυναικός η άλλου ατόμου αρχίζει να χορεύει μονήρης,σό  λο,έναν,μίαν «όρχησιν» χαλαρώσεως που είναι ο «Αρτοζήνα» ζει  μπέκικος.Δηλαδή αρχίζει,περιδινίζεται,περιστρέφεται,απλώνει τα   χέρια του σαν φτερούγες και τα κινεί σαν να ήθελε να πετάξει.  
Και πράγματι φαντάζεται ότι στις ωμοπλάτες του έχει φτερά και  αιωρείται εις τον μεταξύ,ας πούμε, του διαστήματος χώρον!».

    Ο Μάρκος Δραγούμης εντοπίζει την προέλευση του χορού σαν  εκδηλωτικό χαρακτηριστικό δίκην παντομίμας από μια φυλή ονομα   ζόμενη Ζειμπέκ με καταγωγή από τις Ερυθρές απέναντι από το νησί της Χίου.Οι Ζειμπέκοι με έδρα τα βουνά ήταν σώμα ένοπλο   μικτό με Τούρκους.Χορός από άνδρες,διονυσιακός και ερωτικός,   εκτόνωσης και πάθους με χορευτές οπλισμένους,απευθυνόμενος  κυρίως προς την  γυναίκα.

    Χορεύονταν «γιουρούκικα» σε κύκλο και ο πρωτοχορευτής σε δεδομένη στιγμή τραβούσε την σπάθα του απειλώντας τους πάντες.Γιά τούτο και προσομοίωζε με πολεμικό χορό.Το πέρασμά  του στον ελληνικό χώρο μάλλον οφείλεται σε μετάπλαση πολιτισμι  κών στοιχείων της Σμύρνης και της Ερυθραίας και πρωτουοθετή   θηκε από Ελληνες καταδίκους που στις φυλακές έβλεπαν να τον    χορεύουν παράνομοι Ζειμπέκοι.Λεπτομέρειες για τούτον τον χορό (κατά τον Δραγούμη) μας δίνονται πολλές από δημοσίευμα κάποιο Αφθονίδη που ο Ιωάννης Δροσίνης ενέταξε σε φύλλο του περιοδι   κού «Εστία» που ο ίδιος εξέδιδε στα 1891.

   Η πλειονότητα έγκριτων μελετητών,ανατρέχοντας ιστορικά,λαο  γραφικά,αλλά και μουσικολογικά μιλούν για χορό που αφορά κατοί  κους της νοτιοανατολικής Μ.Ασίας.Φαίνεται πως αφορούσε ρεύμα  Ελλήνων από την Θράκη που εξισλαμίστηκαν βίαια και μεταφέρθη   καν στην περιοχή του Αιδινίου,όπου και εγκαταστάθηκαν για πολλά χρόνια.Ηταν πολεμιστές και μισθοφόροι Ειδικού Τάγματος της  Οθωμανικής εξουσίας και αποτελούσαν ένα είδος Χωροφυλακής.

Απέκτησαν προνόμια και επεδίωξαν να τα διατηρήσουν ,έχοντας  την εύνοια της Πύλης για αυτονομία ενεργειών επιβολής της τά   ξης τοπικά.

   Όλα αυτά έως το 1833 όπου άλλαξε το σύστημα τοπαρχών στο Αιδίνι και την Προύσα (κύρια γύρω-γύρω από την περιοχή των αρχαίων Τραλλέων) και από φίλοι στην οθωμανική εξουσία  κατέστησαν εχθροί.Επι Σουλτάνου δε Μαχμούτ του Β’ διατάχθη   κε ο αφοπλισμός τους.Με τα χρόνια έληξε και η παρουσία τους υστερα από τις μετακινήσεις τους προς βορράν,όπου και μετέφε   ραν τον συγκεκριμένο χορό,όπου τον χόρευαν πλέον απλά,με σύ  νεση,σοβαρότητα ,ιδιωματικά και πάντως όχι πολεμικά,όπως …  φερέλπιδες μουσικοεθνογραφούντες διατείνονται.

    Σημαντικό είναι πως τον συγκεκριμένο χορό οικειοποιήθηκαν οι «μέσα» οθωμανικοί πληθυσμοί καθώς και κυρίως τα μικρασιατι  κά παράλια,απ’όπου κα μεταφέρθηκε αρχικά λόγω γειτνίασης στα  ακριτικά Αιγαιοπελαγίτικα νησιά και κατόπιν στην ελληνική αστική  ενδοχώρα.
    Ο ζειμπέκικος μεταφέρθηκε αρχικά στην Ελλάδα (ενδοχώρα)

γύρω στα 1875  (Καφέ-Αμάν,Καφέ -Σαντούρ,Καφέ- Σαντάν) και  κατόπιν διατηρήθηκε από Μικρασιάτες που ήρθαν πρίν το 1922 .  Παίζονταν κυρίως με κανονάκι και σαντουροβιόλια και χορεύονταν  αντικρυστά σαν τον σημερινό «Βρακάδικο» της Μυτιλήνης.

    Στοιχεία αναφέρουν πως ουσιαστικά στη συνέχεια με επιμονή καθιερώθηκε από τους Σμυρνιούς δημιουργούς ,οπότε με το χρό νο υιοθετήθηκε από το λαικό στοιχείο μεγάλων παράλιων ελληνι   κών αστικών κέντρων.

   Πάντως μέχρι το 1890-1900 χορεύονταν από δύο χορευτές και μάλιστα απόλυτα αντικρυστά.

   Μετεξελίχθηκε και μετά το 1922 αποτέλεσε κύρια μουσικοτεχ  νική δομή των εμπειροτεχνών μουσικών.Μέχρι που από το 1924 και εντεύθεν καθιερώθηκε σαν μοναδική ρυθμοποιητική ιδέα-πρό  κληση από τους ρεμπέτες,με στοιχεία παντελώς ξένα προς την μικρασιάτικη ρυθμική χορευτική μορφή και τρόπο.(Εκτοτε και χο  ρεύονταν από ένα και μόνον χορευτή.).

   Η περίεργη φύση της ρυθμικής δομής του ζειμπέκικου ,με την είσοδο σ’αυτή τη δομή του ενός τρίσημου μέσα στο εννεάσημο μέτρο είναι αυτή που δίνει πολλά είδη ζειμπέκικου (Απτάλικο,Κα  μηλιέρικο,Πειραιώτικο,Γιουρούκικο,της Σμύρνης,Πολίτικο,Συριανό  κ.λ.π.).

   Από το 1930 και μετά το ζειμπέκικο σχεδόν ταυτίστηκε με το   ρεμπέτικο και χορεύονταν κατά μόνας με ιδιαίτερο τρόπο από παλιούς γνωστικούς και μερακλήδες.

   Με το αδυνάτισμα και εν τέλει το ουσιαστικό τέλος του ρεμπέτι  κου στα 1953 ,το ζειμπέκικο άλλαξε παντελώς και με τον χρόνο  μπήκε στη ζωή του νεοέλληνα σαν σκοπός και χορός πλατιών λαι   κών στρωμάτων.Αποτέλεσμα να χάσει την τελετουργική ιδιομορ   φία του,αφού μπήκε σε…πίστες του νεοεμφανιζόμενου …γυφτολαικού ευδαιμονισμού και χρόνο με τον χρόνο άρχισε να χάνει την    αξία και την …σημασία του!.

    Το ζειμπέκικο από το ’74 και μετά κακοφορμίστηκε,ξεφτιλίστι  κε,χάθηκε σαν γνήσιο,αφού από μορφή εκδηλωτικότητας ,από έκ  φραση αγωνίας,μιάς ζωής-μαρτύριο,θλίψης και βαθειάς προσωπι   κής οδύνης ,κατέληξε,ευτελίστηκε σε επιδεικτικό μέσον στις πί   στες που αντί για…μυσταγωγία,οι περισσότεροι το θεωρούν…χαβα  λέ,φιγούρα,σπάζοντας πιάτα και καίγοντας ουίσκυ και χιλιάρικα!.
   Από εκεί και μπρός κρατεί σαν προκλητικά φάλτσος χορευτικός τρόπος επίδειξης και ηλίθιου εγωταυρισμού κατά το σύμφυτο  του   νεοέλληνα!

   Τέλος το ελληνικό ζειμπέκικο στα 9/8 δεν έχει καμιά σχέση με τον τούρκικο αντικρυστό χορευτικό ρυθμό  των 4/4 των Zeybek.  Ηταν οι παλιοί ρεμπέτες που το έσωσαν ,το γλύτωσαν από τον    αφανισμό ,σε σημείο να είναι σήμερα δυσδιάκριτη,σχεδόν ανύπαρ  κτη η διαφορά ανάμεσα στο καθ’αυτό ζειμπέκικο και τον ρεμπέτι   κο ρυθμό των 9/8.

  Δεινοί χορευτές στο ατόφιο,γνήσιο ζειμπέκικο ήταν στους και    ρούς τους ο Μάρκος στο Πειραιώτικο,ο Παπαιωάννου στο Απτά   λικό κι’ο Μπάτης στο Καμηλιέρικο

Δημοσίευση σχολίου

To kaliterilamia.gr σέβεται το δικαίωμα όλων των χρηστών να εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους ωστόσο διατηρεί το δικαίωμα, να μην δημοσιεύει συκοφαντικά και υβριστικά σχόλια. Έτσι όποια σχόλια, περιέχουν ακατάλληλα προς το κοινό χαρακτηριστικά θα αποσύρονται από τον ιστότοπο.

Νεότερη Παλαιότερη