Πέρασαν κιόλας 45 χρόνια. Κι όμως σαν να μην πέρασε μια ημέρα από την φοιτητική εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια εξέγερση κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών, που πήρε παλλαϊκά χαρακτηριστικά γιατί εξέφρασε πάγια αιτήματα της πλειοψηφίας του λαού για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρεπή διαβίωση.
Η εξέγερση αυτή ήταν το αποκορύφωμα του αντιδικτατορικού αγώνα της νεολαίας, μεγάλης μερίδας των πολιτικών δυνάμεων της χώρας και του λαού, που είτε έμπρακτα είτε σιωπηλά αντιτάχθηκε στη δικτατορία.
Θεωρείται, και ορθά, η συνέχιση αγώνων της νεολαίας προηγούμενων εποχών, για εθνική ανεξαρτησία (ΕΠΟΝ 1941-44), δημοκρατικές ελευθερίες, καλύτερη εκπαίδευση και προκοπή (Δημοκρατική Νεολαία “Λαμπράκη”1964-67).
Σήμερα σε συνθήκες κοινωνικών και παγκόσμιων ανακατατάξεων, με τη χώρα μας και κυρίως την κοινωνία πληγωμένη από την μακρόχρονη κρίση είναι ανάγκη η νεολαία να πρωτοστατεί σε ανάλογους αγώνες. Γιατί ο ατομικισμός και η αδιαφορία για τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα πρέπει να αντικατασταθούν από τη συλλογική δράση και την αλληλεγγύη.
Για “να πάρουνε τα όνειρα εκδίκηση”, όπως λέει κι ο ποιητής.
ΘΕΜΑ:
ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ