Το ροζ σκάνδαλο που έγινε πρώτο θέμα στον Τύπο του 1933.
Ή αλλιώς, μια kinky ιστορία που μόνο η γλώσσα τα αφήγησής της προδίδει ότι
ανήκει στο μακρινό παρελθόν. Παλιά Αθήνα, 1933. Βρισκόμαστε στον
Μεσοπόλεμο, την εποχή που οι γυναίκες ξεκίνησαν δειλά – δειλά να μπαίνουν
στην αγορά εργασίας.
Οι θέσεις τους; Πολύ συγκεκριμένες, με τις περισσότερες να αποπνέουν την
«απαγορευμένη» για την εποχή θηλυκότητα που με λίγη περισσότερη θέληση
από τη μεριά τους, θα μπορούσε να… τρελάνει κάθε αφεντικό.
Από τη μία μεριά, οι εργάτριες σε καπνοβιομηχανίες και οι μοδίστρες.
Επαγγέλματα «παραδοσιακά».
Πολλοί άνδρες της εποχής κατηγορήθηκαν για σεξισμό, την ώρα που μεγάλη
κατηγορία γυναικών βρέθηκε να σχολιάζεται αρνητικά με τους επικριτές των
εργαζομένων γυναικών να κάνουν λόγο για ελαφρά ήθη.Από την άλλη, βρίσκονταν οι πιο «εξελιγμένες» που ξεκινούσαν την
επαγγελματική
τους πορεία ως ταμίες και γραμματείς, επαγγέλματα που οδήγησαν
πολλές στο
να βρεθούν στο στόχαστρο των αρσενικών που λάτρευαν τα περιπαικτικά
σχόλια, καθώς ένιωθαν να απειλούνται από της «εισβολή» της γυναίκας
στην εργασιακή αρένα.
Το πού σταματούσε η αλήθεια και πού άρχιζε το ψέμα διέφερε από περίπτωση
σε περίπτωση. Και σίγουρα, η οπτική γωνία ήταν διαφορετική από την
πλευρά ανδρών και γυναικών.
Ωστόσο, ένα από τα πλέον γνωστά «ροζ» περιστατικά της Αθήνας του
Μεσοπολέμου έλαβε χώρα στο εργασιακό περιβάλλον και έφερε τα
πάνω – κάτω στη συντηρητική εκείνη εποχή.
Δακτυλογράφος αποπλανεί το υποψήφιο αφεντικό της. Η κατάληξη;
Αυτή που
όλοι περίμεναν…
Η ιστορία αυτή δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αθηναϊκά Νέα», ενώ αποτέλεσε
και μέρος του βιβλίου «Τα Ανάλεκτα της Παλιάς Αθήνας» με την υπογραφή
του Θωμά Σιταρά, στο οποίο συμπεριλήφθηκαν διάφορα ενδιαφέροντα
χρονογραφήματα εφημερίδων και περιοδικών της Παλιάς Αθήνας.
Αυτό, ήταν σίγουρα το πιο… πικάντικο.
Έτοιμοι για μια βουτιά στα kinky μυστικά της Παλιάς Αθήνας;
Ιδού πώς μια εργαζόμενη διεκδίκησε τα χρήματα που θεωρούσε πως άξιζε,
βάζοντας μπροστά το sex appeal της, όπως ακριβές δόθηκε στη δημοσιότητα:
«Εζήτησε, δια των εφημερίδων, μιαν δακτυλογράφον δια τας προσωπικάς
του υποθέσεις. Ήτο διανοούμενος, έγραφε απειρίαν πραγμάτων την ημέραν
και δεν επρόφθενε.
Συνεπώς η ανάγκη της δακτυλογράφου ήτο πραγματική και ειλικρινής και δεν
υπηγορεύετο ποσώς από κακοήθη ελατήρια. Φαίνεται όμως ότι αι δακτυλογράφοι
γενικώς δεν λαμβάνουν ποτέ υπ’ όψιν παρομοίας συνθήκας ειθισμέναι εις
άλλον τρόπον εργασίας. Διότι το απόγευμα της ιδίας ημέρας,
καθ΄ην εδημοσιεύθη η αγγελία, συνέβησαν τα εξής πράγματα:
-Ο κ. Ν.Ν. παρακαλώ;
-Εγώ μαμζέλ.
-Εσείς ζητάτε δακτυλογράφο;
-Εγώ μαμζέλ.
Το θηλυκόν το οποίον παρουσιάσθη πρώτον, ήτο φλογερόν, ωραίον και
προκλητικόν.
-Καθήστε μαμζέλ.
Εκάθισε σε μιαν καρέκλαν, έβαλε το πόδι επάνω στο πόδι και ήρχισε τας
διαπραγματεύσεις.
-Πόσες ώρες θα δουλεύω αν σας κάνω εγώ κύριε;
-Μα τρεις – τέσσερις την ημέρα.
-Μπιεν. Τι γραφομηχανή έχετε;
-Άντλερ. Ξέρετε;
–Πώς. Ξέρω όλες τις μάρκες. Και με τι μισθό αν επιτρέπετε;
-Χίλιες δραχμές μαμζέλ.
Η δακτυλογράφος ησθάνθη ελαφράν απογοήτευσιν, εσήκωσε ελαφρώς
την φούσταν της, εις τρόπος ώστε να δη ο μέλλων προϊστάμενός της ότι
άξιζε περισσότερα, έβγαλε από το τσαντάκι της μια κομψή ταμπακερούλα
και του προσέφερε σιγαρέττο.
-Πάρτε. Τίποτε περισσότερο;… θα έπρεπε. Οι ώρες είναι πολλές.
-Μερσί. Ατυχώς μαμζέλ για περισσότερα δεν μπορώ.
Επειδή τα επιχειρήματα δεν εφαίνοντο να είχαν επίδρασιν επί του ανθρώπου,
το θηλυκόν έβαλε εις ενέργειαν άλλα περισσότερον ακαταμάχητα.
-Παρντόν, μου επιτρέπετε; Κάνει λιγάκι ζέστη εδώ μέσα.
-Ελεύθερα μαμζέλ.
Και η δακτυλογράφος έβγαλε το παλτό και το καπέλο της. Ήτο μέγας πειρασμός.
-Να μου δίνατε τουλάχιστο δύο χιλιάδες;
Ο υποψήφιος προϊστάμενος ήρχισε να ζαλίζεται ελαφρώς.
-Ναι… να σας πω… το συζητάμε. Διότι…
Το θηλυκόν τον εκοιτούσε κατά τρόπον σκανδαλώδη.
-Α, μα είσαστε τρέλα δεσποινίς. Παρντόν δηλαδή αλλά…
Και επειδή ο προϊστάμενος δεν είχε την σκληρότητα σιδήρου, έκανε ότι θα έκανε
πας άνθρωπος με καρδιά, αισθήσεις και αισθήματα.
-Δύο χιλιάδες. Χαλάλι μαμζέλ.
Μετά ολίγας ημέρας εδημοσιεύετο εις τας εφημερίδας νέα αγγελία. ‘Ζητείται
δακτυλογράφος άσχημη δι’ ωρισμένας ώρας. Γράψατε Ν.Ν’.
Διότι η ωραία δακτυλογράφος ως απεκαλύφθη δεν εγνώριζε γραφομηχανήν!».
from Πίσω στα παλιά http://bit.ly/2Da3LgQ
via IFTTT