Εκείνον τον πυρίκαυστο Αύγουστο του 1922, το Μικρασιατικό Μέτωπο κατέρρεε. Τα εξουθενωμένα ελληνικά στρατεύματα είχαν ξεπεράσει -προ πολλού- τα όρια και τις αντοχές της ανθρώπινης φύσης. Δυστυχώς, οι συσχετισμοί ισχύος (όχι μόνον στρατιωτικής) είχαν μεταβληθεί ανεπιστρεπτί υπέρ των αντιπάλων. Πλέον, οι σκιές των μεταρσιωμένων ένστολων ηρώων, ριζωμένες στις χαράδρες του Αλή Βεράν και στην Αλμυρά Έρημο, έβλεπαν ανάμεσά τους τις δυνάμεις του εχθρού να προελαύνουν (σχεδόν ανενόχλητες) προς τα αφροκέντητα ακρογιάλια της Ιωνίας και της Αιολίας. Με τον πιο άδοξο και βάρβαρο τρόπο έμπαινε επίσημα τέλος σε 25 αιώνες συνεχούς και αδιάλειπτης ελληνικής παρουσίας στους «αγίους τόπους» της Καισάρειας, της Καππαδοκίας, της Περγάμου, της Εφέσου και των Κυδωνιών… Μαύρο πέπλο οδύνης και ποταμοί αίματος σκέπαζαν το Αϊδίνι, το Αξάρι, τη Σαμψούντα, τον Τσεσμέ, τα Βουρλά…
from Θέματα Ελληνικής Ιστορίας https://ift.tt/2Xa4upv
via IFTTT