Ο διωγμός των Ελλήνων της Πόλης το 1955 έφερε πολλούς στην Αθήνα.
Θα θυμηθώ μια οικογένεια που ήρθε στην γειτονιά....
Καλοσυνάτοι άνθρωποι όλοι με το χαμόγελο....ανοιχτή η πόρτα τους για όλους.
Τα παιδιά τους να προσπαθούν να ενσωματωθούν με τα άλλα στην αλάνα
στο σχολείο.
Μάστορας ο πατέρας σε μεγάλο ζαχαροπλαστείο της Πόλης....ειδικός
στην σοκολάτα.
Και βέβαια άνοιξαν οι πόρτες αμέσως γι αυτόν σε κεντρικό ζαχαροπλαστείο
της Αθήνας.
Αλλά και στο σπίτι δεν καθότανε να ξεκουραστεί....
Όταν έμπαινες μέσα μοσχοβολούσε η κουζίνα ....και η παρέα γυρόφερνε
απ΄έξω τα απογεύματα.
Έβγαινε η Πολίτισα με την φοντανιέρα με τα σοκολατάκια και τα μοίραζε.
Ένα για το στόμα και ένα για την τσέπη ...
Η αλήθεια είναι ότι οι γειτόνισες δεν την καλοβλέπανε γιατί το σπίτι της
έλαμπε από πάστρα...... η ίδια πάντα περιποιημένη χωρίς φακιόλι
στο κεφάλι....και το κυριότερο με χαμόγελο...με καλό λόγο.
Την κουτσομπολεύανε για την περίεργη προφορά της.
Γρήγορα ενσωματώθηκαν οι Κωνσταντινουπολίτες....προόδευσαν....
έφιαξαν τους συλλόγους τους και ποτέ δεν ξέχασαν τον τόπο που γεννήθηκαν.
Αρκετοί είχαν το κουράγιο να ξαναγυρίσουν πίσω σαν τουρίστες....
άλλοι όχι και άλλοι δεν το έκαναν γιατί δεν θα άντεχαν να δούν τα σπίτια που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν να κατοικούνται από άλλους.
from Πίσω στα παλιά https://ift.tt/32m66Qw
via IFTTT