Αποτελεί πάγιο και διαχρονικό κανόνα στη διεθνή πολιτική ότι ο κατευνασμός και η υποχωρητικότητα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση των απαιτήσεων εκ μέρους της εκάστοτε αναθεωρητικής-ηγεμονικής δύναμης. Αποτέλεσμα είναι η αποσταθεροποίηση και τα καίρια πλήγματα στην κυριαρχία του κράτους, το οποίο επιθυμεί τη διαφύλαξη της διεθνούς νομιμότητας.
Προφανώς το ως άνω αξίωμα δε δείχνει να συμμερίζεται η σημερινή κυβέρνηση, η οποία έχει υπεισέλθει σε ένα φαύλο κύκλο απουσίας και σιωπής από τα διεθνή τεκταινόμενα, καταδικάζοντας τη χώρα σε ρόλο θεατή. Αυτά, μάλιστα, διαδραματίζονται ενόσω η Ευρύτερη Μέση Ανατολή βιώνει τις μεγαλύτερες ανακατατάξεις στη σύγχρονη ιστορία, με την Τουρκία να δηλώνει εν τοις πράγμασι την πρόθεσή της να εκμεταλλευτεί τα παράθυρα ευκαιρίας, τα οποία φαινομενικά προκύπτουν.
Ωστόσο, η Ελλάδα που βρίσκεται; Γιατί απεμπολείται το κεκτημένο του «πυλώνας ειρήνης, ασφάλειας και σταθερότητας», το οποίο όλοι οι σύμμαχοί μας υπογράμμιζαν τα τελευταία χρόνια; Γιατί έχει προτιμηθεί η θέση του παρακολουθήματος αντί εκείνης του συν-διαμορφωτή των νέων συσχετισμών;
Στα εν λόγω ερωτήματα οφείλει να δώσει πειστικές απαντήσεις η κυβέρνηση της Ν.Δ., καθώς είναι προφανές ότι τόσο ο αμερικανικός παράγοντας όσο και ο ρωσικός συνεχίζουν να θέτουν υψηλά στις προτεραιότητές τους την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, παρά τις συχνά διατυπωμένες περί του αντιθέτου αναλύσεις. Όσον αφορά συγκεκριμένα την Ουάσιγκτον, η μετακύλιση του ενδιαφέροντός της προς τον Ειρηνικό με σκοπό την ανάσχεση της κινεζικής ανόδου αποτελεί αναμφίβολο γεγονός, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι οι Αμερικανοί παραμελούν τις δεσμεύσεις τους στη γεωπολιτικά κρίσιμη ζώνη της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής.
Γι’ αυτό το λόγο, η Αθήνα συνεχίζει να είναι εξαιρετικά σημαντική για την ασφάλεια στην περιοχή, γεγονός το οποίο είχε εγκολπώσει στις πολιτικές της η κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με την επιμονή της στη διαφύλαξη των κυριαρχικών δικαιωμάτων δίχως, όμως, απαράσκευες και βιαστικές κινήσεις. Στο ίδιο πλαίσιο, υιοθετήθηκε μία περισσότερο εποικοδομητική και παραγωγική στάση αναφορικά με τα εθνικά θέματα και ο οριστικός τερματισμός της πολιτικής της παθητικότητας, η οποία είχε χαρακτηρίσει επί σειρά ετών την ελληνική εξωτερική πολιτική.
Στον αντίποδα, η Ν.Δ. – επιλέγοντας την επιστροφή στην προ του 2015 παθητικότητα – έχει εγκλωβίσει τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο εσωστρέφειας, καθώς απουσιάζει ο αναγκαίος σχεδιασμός με άξονες αναφοράς τα νέα δεδομένα στο μέτωπο του προσφυγικού ως αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής στη Βόρεια Συρία, την υποστήριξη των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, προσήκουσες απαντήσεις στις παράνομες NAVTEX της Άγκυρας στο Αιγαίο και ενδεχομένως την ανάληψη ενός διαμεσολαβητικού ρόλου για τις συγκρούσεις στη Συρία.
Το ελληνικό ΥΠ.ΕΞ. υπό την ηγεσία του Νίκου Κοτζιά και του Γιώργου Κατρούγκαλου ανέδειξε, όλη την προηγούμενη περίοδο, την τουρκική επιθετικότητα σε στενή συνεννόηση με τους συμμάχους μας, ενώ και οι Ένοπλες Δυνάμεις βρέθηκαν σε κάθε γωνιά του Αιγαίου διακηρύσσοντας το αδιαπραγμάτευτο της εθνικής κυριαρχίας. Σε αυτό το δρόμο οφείλει να συνεχίσει να βαδίζει η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, δηλώνοντας επιτέλους παρούσα στις διεθνείς εξελίξεις δίχως φοβικότητα, αλλά με αυτοπεποίθηση και δυναμισμό. Είναι εθνικό καθήκον μας να εγκαταλείψουμε την επιλογή του κατευνασμού καθιστώντας αυτή μια κακή ιστορική παρένθεση της εποχής των Ιμίων, της παράδοσης Οτσαλάν, των S-300 και της έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
sarakiotis.gr
ΘΕΜΑ:
ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ