Τόμας Γκαίηνσμπορω (1727-1788): Ο κύριος Τζον Χέθκοτ (1770). Ο Γκαινσμπορω ξαναγυρίζει εδώ, φανερά, στη γοητευτική ευγένεια και κομψότητα των πορτραίτων τού Ρέυνολντς. Τονίζει την απόχρωση εκείνη τής πουριτανικής επιφυλακτικότητας που μετριάζει, γενικά, στην αγγλική προσωπογραφία, τον επιπόλαιο αριστοκρατισμό τής σύγχρονης ευρωπαϊκής ζωγραφικής. Σε όλη τη διάρκεια τής μακροχρόνιας και λαμπρής σταδιοδρομίας του, ο αυτοδίδακτος αυτός καλλιτέχνης, που εργαζόταν με το ένστικτο, φαίνεται ότι δεν διατήρησε παρά μιά μοναδική και μακρινή ανάμνηση : τού Βάν Ντάυκ, πάντοτε ζωντανή στην Αγγλία. Ο νεαρός Χέθκοτ, με το μακρύ κοριτσίστικο φόρεμα πού τον μεγαλώνει και τον απομονώνει στο κέντρο τού πίνακα, κατάγεται απευθείας από τα εγγλεζόπουλα πού είχε ζωγραφίσει ο φλαμανδός καλλιτέχνης και πού αποδόθηκαν διαφορετικά από τον Πίτερ Λέλυ στην επόμενη γενεά. Στον πίνακα αυτόν, πού εκτελέσθηκε το 1770, όταν δηλαδή ο καλλιτέχνης είχε φτάσει στην πλήρη ωριμότητά του, το πρόσωπο προβάλλεται πάνω στο τοπιογραφικό βάθος τόσο με τις διαστάσεις όσο και με τον χρωματισμό του. Το ίδιο το τοπίο, που βρίσκεται πιά αρκετά μακριά από τον «αισθηματικό ρεαλισμό», δίνει την εντύπωση ενός αγροτικού αυτοσχεδιασμού, πολύ κοντά ακόμα στη ζωή τής υπαίθρου. Εκφράζεται όμως με το ιδιαίτερο στύλ τού Γκαινσμπορω κι εγγίζει επικίνδυνα τη συμβατικότητα που δε θα μπορέσουν ν’ αποφύγουν οι πολυάριθμοι μιμητές του. Αλλά όπως συμβαίνει πάντοτε στον ζωγράφο, το τοπίο εξευγενίζεται από τη δροσερή διαφάνεια τού χρώματος, από τη στέρεη και γοργή κατασκευή που ξέρει να διατηρεί τη φυσική ελαφρότητα τού αυτοσχεδιασμού.
Εθνική Πινακοθήκη Τεχνών
Ουάσιγκτον
from ανεμουριον https://ift.tt/2OfcZhL
via IFTTT