 |
|
Ο ΠΕΤΡΟΣ ΠΟΥΛΙΔΗΣ, ΠΙΣΩ ΔΕΞΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ, «ΕΠΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ».
|
Κατά την περίοδο 1950-1970 οι Έλληνες φωτορεπόρτερ επιδείκνυαν όλο και πιο έντονη δραστηριότητα. Οι περισσότεροι είχαν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια του Μεσοπολέμου, αλλά και μετά τη λήξη του πολέμου, και ήταν αυτοί που διατηρούσαν τα πρωτεία. Εμφανίστηκαν όμως και νεότεροι, που είχαν εκπαιδευτεί κοντά τους. Το πρακτορείο του Βασίλη Τσακιράκη, ο οποίος δούλευε μέχρι το 1960, το ανέλαβαν οι τρεις γιοι του. Το ίδιο έκανε και ο Πέτρος Πουλίδης μέχρι το 1964, όταν ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στον Λυκαβηττό υποχρεώθηκε να αποχωρήσει ολοκληρώνοντας μια διαδρομή 60 περίπου χρόνων μάχιμης φωτοειδησιογραφίας. Την παράδοση όμως συνέχισαν τέσσερα από τα παιδιά του με επικεφαλής τον μεγαλύτερο γιο του, τον Χρήστο Πουλίδη (1926-2000), που ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στις αρχές της δεκαετίας του '50. Κοντά του εργάστηκαν αργότερα οι αδελφοί του Παύλος και Στράτος. Ο Χρήστος Πουλίδης αποτύπωσε στις φωτογραφίες του την πορεία της μεταπολεμικής Ελλάδας, κάνοντας όλων των ειδών τα ρεπορτάζ για τις ελληνικές εφημερίδες και τα περιοδικά καθώς και για εφημερίδες του εξωτερικού. Στις δεκαετίες του '60 και '70 ασχολήθηκε κυρίως με τη φωτογράφιση διασημοτήτων που επισκέπτονταν ελληνικά θέρετρα. Η προσφορά του στον αναπτυσσόμενο τότε Ελληνικό Τουρισμό ήταν καθοριστική. Οι φωτογραφίες των διασήμων που τραβούσε δημοσιεύονταν σε περιοδικά σε όλο τον κόσμο. Έτσι, παράλληλα με αυτούς, προβάλλονταν και διαφημίζονταν οι περιοχές που επισκέπτονταν, όπως π.χ. η Ύδρα και η Μύκονος. Ο Α. Ωνάσης, η Μαρία Κόλλας, η Σοράγια, ο Ομάρ Σαρίφ, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, η Σοφία Λόρεν και άλλοι πολλοί φωτογραφήθηκαν εκεί από τον φωτορεπόρτερ-παπαράτσι. Ποτέ όμως δεν ξεπέρασε τα όρια και δεν
 |
|
ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ «ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ» (1968). ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΗΛΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΛΕΚΟΣ ΜΑΝΤΑΦΟΥΡΑΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΕΤΖΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΤΑΚΗΣ ΦΛΩΡΟΣ, ΖΗΣΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΑΥΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ.
|
 |
|
ΤΑΚΗΣ ΦΛΩΡΟΣ, 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 1967. «ΜΙΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΗ ΕΚΡΗΞΗ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ ΚΑΙ ΠΕΣΜΑΤΖΟΓΛΟΥ, ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΕ ΚΑΙ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ». ΠΟΛΛΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΠΕΖΩΝ. ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΕΡΕΥΝΟΥΝ ΤΑ ΥΠΟΛΕΙΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΟΜΒΑΣ.
|
επεδίωξε να καταγράψει προσωπικές τους στιγμές, αν και του δόθηκε πολλές φορές η δυνατότητα. Στις δεκαετίες του '80 και του '90 ασχολήθηκε, με επιτυχία, με το πολιτικό ρεπορτάζ. Παράλληλα, είχε κάνει σκοπό της ζωής του τη διαφύλαξη και αξιοποίηση του μεγάλου και σημαντικού αρχείου του πατέρα του. Όταν, το 1989, αυτό αποκτήθηκε από την ΕΡΤ, παράλληλα με το δικό του, ο Χρήστος Πουλίδης διέθετε πολύ από το χρόνο του για την ταξινόμηση και καταγραφή του. Ο Ζήσης Αγγελόπουλος ήταν επίσης ένας φωτορεπόρτερ με πολύχρονη δραστηριότητα και έργο. Ανιψιός του Τάκη Φλώρου, ξεκίνησε την καριέρα του στις αρχές της δεκαετίας του '50, δουλεύοντας στο πρακτορείο των Ηνωμένων Φωτορεπόρτερ. Ασχολήθηκε με τα θεατρικά θέματα και το πολιτικό ρεπορτάζ. Το 1953 συνόδευσε τον τότε υπουργό Συντονισμού Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη στα Ιόνια Νησιά, λίγο μετά τους σεισμούς. Φωτογράφισε επίσης τους σεισμούς του Βόλου, τον Απρίλιο του 1955. Διετέλεσε για πολλά χρόνια πρόεδρος των Ελλήνων Φωτοειδησεογράφων. Οι Ηνωμένοι Φωτορεπόρτερ (Δ. Φωτεινόπουλος, Δ. Τριανταφύλλου, Ε. Μάρτογλου, Τ. Φλώρος) συνέχισαν και αυτοί τη δράση τους. Κύριο θέμα τους ήταν οι πολιτικές συγκεντρώσεις των κομμάτων, τα συλλαλητήρια για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, καθώς και οι αφίξεις μεγάλων πολιτικών της εποχής, όπως του Μακάριου από τις Σεϋχέλλες, του Αϊζενχάουερ, του Νάσερ, του Ντε Γκωλ κ.ά.37 Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ο Δημήτρης Φωτεινόπουλος φαίνεται ότι αποχώρησε από τους Ηνωμένους Φωτορεπόρτερ, όπως δείχνει σφραγίδα του σε φωτογραφία: «Φωτορεπορτάζ Εφημερίδων, Δημ. Φωτεινόπουλου - Σ. Φωκά, οδός Βερανζέρου 2». Ένα κύριο θέμα για τους φωτορεπόρτερ ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου και η πορεία της Ένωσης Κέντρου. Ενδιαφέρον παρουσίαζαν και οι επισκέψεις γνωστών καλλιτεχνών και ηθοποιών. Το αθλητικό ρεπορτάζ είχε αρχίσει επίσης να προσελκύει το ενδιαφέρον των φωτορεπόρτερ, αλλά μόνο από τα τέλη της περιόδου αυτής. Ένας λόγος αυτής της μεταστροφής ήταν το αυξανόμενο ενδιαφέρον που έδειχνε το κοινό, ιδιαίτερα βέβαια για το ποδόσφαιρο, αλλά και το γεγονός ότι μετά τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 ήταν το μόνο θέμα, μαζί με τα κοινωνικά γεγονότα, με τα οποία μπορούσαν να ασχοληθούν οι φωτογράφοι χωρίς προβλήματα από τη λογοκρισία. Ο Δημήτρης Τριανταφύλλου ασχολήθηκε και αυτός με το πολιτικό ρεπορτάζ, το θεατρικό και το καλλιτεχνικό. Το 1952 εκλέχτηκε πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Αθηνών (ΕΦΑ) και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 1973. Θερμός οπαδός του Κ. Καραμανλή, κατέγραψε τη δραστηριότητά του από την εποχή που ήταν υπουργός Δημοσίων Έργων και αργότερα πρωθυπουργός, μια διαδρομή από το 1955 έως το 1963. Μετά το 1967 αναγκάστηκε και αυτός να εργαστεί αποκλειστικά σχεδόν με το αθλητικό ρεπορτάζ, μέχρι το θάνατό του το 1970. Ο Μανώλης Μεγαλοκονόμου μαζί με τους αδελφούς του συνέχισαν να εργάζονται συνεταιρικά στο πρακτορείο τους Ελληνικά Φωτογραφικά Νέα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ιδρύθηκε ένα ακόμα φωτοειδησιογραφικό πρακτορείο από τον Δημήτριο Αναγνωστόπουλο. Σταδιακά εργάστηκαν μαζί του και τα άλλα πέντε αδέλφια του: ο Γιάννης, ο Σπύρος, ο Παύλος, ο Βαγγέλης και ο Ηλίας. Και ακολούθησαν και οι νεότεροι απόγονοι. Δούλεψαν πολύ σκληρά για να δημιουργήσουν ένα από τα μεγαλύτερα φωτογραφικά αρχεία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Κατά τα επεισόδια που έγιναν στην Αθήνα στις 10 Ιανουαρίου 1991, το πρακτορείο πήρε φωτιά και κάηκε. Εκτός από τα μηχανήματα καταστράφηκε και μέρος του αρχείου. Με συνεχείς προσπάθειες όλων, το οικογενειακό πρακτορείο κατόρθωσε να αντεπεξέλθει συνεχίζοντας τη λειτουργία του.
Ένας ακόμα Έλληνας φωτορεπόρτερ με διεθνή αναγνώριση είναι ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας (γενν. 1939), ο «άλλος διεθνής Αριστοτέλης» όπως τον απεκάλεσαν, γιατί ήταν αυτός που δημοσίευσε πρωτοσέλιδες φωτογραφίες του στις εφημερίδες Times, Herald Tribune και στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων ABC, NBC,
 |
|
ΑΡ. ΣΑΡΡΗΚΩΣΤΑΣ. «Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΠΑΤΤΑΚΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΧΕ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙ ΤΗ ΜΙΝΙ ΦΟΥΣΤΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΟΜΟΡΦΙΑΣ», 26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1967.
|
 |
|
ΑΡ. ΣΑΡΡΗΚΩΣΤΑΣ. «ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ, ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ, ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΣΤΟΥΝ», ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1967.
|
 |
|
ΑΡ. ΣΑΡΡΗΚΩΣΤΑΣ. «ΝΕΑΡΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΤΡΕΧΟΥΝ ΝΑ ΞΕΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΓΚΛΟΜΠ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΤΙΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΟΝΑΡΧΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ», 21 ΙΟΥΛΙΟΥ 1965.
|
CBS κ.ά. Στο εξωτερικό ήταν γνωστός και ως Sarris. Το 1963 άρχισε να εργάζεται ως φωτορεπόρτερ στο πρακτορείο «Ένωση» στη οδό Ανθίμου Γαζή, που το λειτουργούσαν οι φωτορεπόρτερ Κλεάνθης Δασκαλάκος, Ιορδάνης Καπασακάλης και ο Παναγιώτης Δεληκάρης, ενώ αργότερα ακολούθησε αυτόνομη πορεία. Ο Ωνάσης, η Μαρία Κόλλας, ο Μίκης Θεοδωράκης, η τέως βασιλική οικογένεια, η χούντα, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι Δίκες, και προσωπικότητες όπως ο Πάπας, ο Μακάριος, ο Κένεντυ, ο Χομεϊνί, ο Κ. Καραμανλής, ο Α. Παπανδρέου ήταν μεταξύ των θεμάτων που απαθανάτισε ο φακός του αεικίνητου φωτορεπόρτερ. Είναι ο φωτορεπόρτερ που φωτογράφισε το τανκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973.
Κάλυψε επίσης γεγονότα στην Ελλάδα, τη Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη. Το Δεκέμβριο του 1997 τιμήθηκε από το Ίδρυμα Μπότση με το Βραβείο Δημοσιογραφικής Φωτογραφίας. Για πολλά χρόνια επίσης ήταν ο μόνιμος φωτογράφος της Καθημερινής, μέχρι το 2002. Για τον Αρ. Σαρρηκώστα στελέχη του Associated Press σχολίασαν: «Στάθηκε ένας ολόκληρος μύθος, γνωστός και ως ο άνθρωπος-ορχήστρα, για τη δεξιοτεχνία του. Και αυτό γιατί κάτω από αντίξοες συνθήκες και χωρίς τη σύγχρονη φωτογραφική τεχνολογία είχε το θάρρος να φέρει σε πέρας δύσκολες αποστολές».40 Το 2006 κυκλοφόρησε ένα λεύκωμα με φωτογραφίες του, με τίτλο Αναμνήσεις ενός Έλληνα φωτορεπόρτερ (εκδ. Ποταμός). Φωτορεπόρτερ από τα τέλη της δεκαετίας του '40 ήταν και ο Ιορδάνης Καπασακάλης. Εργάστηκε αρχικά κοντά στους Ηνωμένους Φωτορεπόρτερ και αργότερα στο πρακτορείο «Ένωση». Τον Απρίλιο του 2003 κυκλοφόρησε ένα λεύκωμα με πολλές ανέκδοτες φωτογραφίες του με τίτλο 55 χρόνια φωτορεπόρτερ (εκδ. Φερενίκη). Ο Ιωάννης Κυριακίδης σε ηλικία 15 χρονών απέκτησε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή, ένα «κουτί» της Kodak. Την πήρε ο πατέρας του σαν δώρο, όταν μάζεψε 100 κουπόνια από αντίστοιχα φύλλα της εφημερίδας Μακεδονία. Κατά τον Εμφύλιο εξορίστηκε στη Μακρόνησο. Εκεί άρχισε να εργάζεται ως φωτογράφος του στρατοπέδου. Φωτογραφίες του δημοσιεύτηκαν σε τεύχη του μηνιαίου προπαγανδιστικού περιοδικού Σκαπανεύς Μακρονήσου, που εκδιδόταν στη Μακρόνησο την περίοδο 1948-1949. Μετά την επιστροφή του εργάστηκε για ένα διάστημα κοντά στον Γεώργιο Λυκίδη. Από τις αρχές της δεκαετίας του '50 ασχολήθηκε ανεξάρτητα με το φωτορεπορτάζ. Σταδιακά κατόρθωσε να αποκτήσει οικειότητα με όλους τους πολιτικούς. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, από την Αλάσκα ως την Ανταρκτική και από την Αμερική μέχρι την Ιαπωνία. Φωτογράφισε προσωπικότητες της ελληνικής και ξένης πολιτικής και καλλιτεχνικής σκηνής και απαθανάτισε γεγονότα, άλλοτε ευτυχή και άλλοτε τραγικά. Τον Μάρτιο του 1991 ο Δήμος Θεσσαλονίκης τον τίμησε για την πολύχρονη προσφορά του στη φωτογραφία και στην πόλη του με το αργυρό μετάλλιο της πόλης. Ο Κλεισθένης Δασκαλάκος (1934-2008) ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του σε πολύ νεαρή ηλικία, εργαζόμενος ως φωτορεπόρτερ στο φωτογραφικό πρακτορείο του Κώστα Μεγαλοκονόμου. Αμέσως μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς στα Ιόνια Νησιά, το πρακτορείο του τον έστειλε, στις 14 Αυγούστου 1953, στη Ζάκυνθο με μια ομάδα δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ. Κατόρθωσε τότε να καταγράψει με τη μηχανή του συγκλονιστικές εικόνες του δράματος και της ολοκληρωτικής καταστροφής του νησιού. Αυτή ήταν και η πρώτη μεγάλη επιτυχία της καριέρας του. Ο Παναγιώτης Μήτσουρας (1929-1997) ήταν γαμπρός του Δημήτρη Τριανταφύλλου, ο οποίος τον πήρε κοντά του, από το 1945, να δουλέψει ως φωτορεπόρτερ. Το 1946, όταν ιδρύθηκαν οι Ηνωμένοι Φωτορεπόρτερ, ο Π. Μήτσουρας τους ακολούθησε μαζί με τον γιο του Ευριπίδη Μαρτόγλου, τον Τάσο. Το 1963 αποχώρησαν και οι δύο για να ανοίξουν το δικό τους πρακτορείο, τη «Συνεργατική». Δούλεψαν μέχρι το 1990 έχοντας ιδιαίτερα καλή συνεργασία με τις εφημερίδες και τα περιοδικά, παρόλο που ο ανταγωνισμός μεταξύ των πρακτορείων ήταν πολύ μεγάλος και ο φωτορεπόρτερ έπρεπε να κυνηγήσει το γεγονός πρώτος. Το 1953, κατά τη διάρκεια της δίκης του Νίκου Μπελογιάννη, τον φωτογράφισε στη γνωστή φωτογραφία που κρατάει ένα κόκκινο γαρίφαλο. Του το είχε προσφέρει ο Π. Μήτσουρας λίγο πριν τραβήξει τη φωτογραφία. Κατά τον ίδιο, αυτή τη φωτογραφία αντέγραψε ο Πικάσο για να φτιάξει τον Πίνακά του «Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο». Τον ίδιο χρόνο φωτογράφισε τους σεισμούς των Ιονίων Νήσων καθώς και τους σεισμούς της Σαντορίνης, το 1956. Ο Π. Μήτσουρας κάλυψε όλα σχεδόν τα γεγονότα στο αθλητικό ρεπορτάζ, στη δίκη της χούντας, στη Βουλή, στα συλλαλητήρια, τα κοινωνικά θέματα κ.ά., με ιδιαίτερη ειδίκευση στο δικαστικό ρεπορτάζ. Τη φωτογραφική παράδοση συνέχισε ο γιος του Νικόλαος, στο χώρο του αθλητικού φωτορεπορτάζ. Το αρχείο της οικογένειας περιλαμβάνει πολύ μεγάλο αριθμό φωτογραφιών από το 1950.
 |
|
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΓΚΡΗΣ. ΣΤΟΝ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟ... ΜΕ ΑΕΡΑ.
|
 |
|
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΓΚΡΗΣ. ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ.
|
 |
|
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΓΚΡΗΣ. ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΙΔΙΟΥ. ΕΓΙΝΕ ΑΦΙΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ UNICEF ΓΙΑ ΕΝΑ «ΕΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ».
|
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΓΚΡΗΣ: Ο CARTIER-BRESSON ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Κάθε είδος κίνησης ή δράσης έχει μια συγκεκριμένη στιγμή κατά την οποία φτάνει στη μέγιστη κορύφωσή της. Πρόκειται για την «αποφασιστική στιγμή», όπως την είχε αποκαλέσει ο διάσημος Γάλλος φωτοειδησιογράφος Henri Cartier-Bresson. Ρόλος του φωτογράφου, κατά τον ίδιο, είναι να μπορέσει να συλλάβει τη στιγμή αυτή. Ο Bresson αυτό ακριβώς επιδίωκε και κατόρθωνε στις φωτογραφίες του. Ήταν ένας από αυτούς τους λίγους «μάντεις της δράσης», που είχαν το χάρισμα να προβλέψουν τη στιγμή της κορύφωσης μιας σκηνής έτσι ώστε να βρίσκονται έτοιμοι να την απαθανατίσουν. Υπήρξαν και άλλοι τέτοιοι «μάντεις» των αποφασιστικών στιγμών στο κοινωνικό ντοκουμέντο: ανάμεσα τους ο Robert Doisneau, ο Marc Riboud, ο Bernard Plossu, o Eugene Smith, o Elliot Erwitt και o Robert Frank. Σε αυτή την πολύ ειδική κατηγορία φωτογράφων ανήκει και ο Έλληνας Θανάσης Τσαγκρής. Στην Αθήνα ήρθε από την Ηλεία το 1945 και εργάστηκε ως φωτορεπόρτερ στο πρακτορείο των αδελφών Μεγαλοκόνομου. Αργότερα δούλεψε κοντά στον Σπύρο Τράνακα.
 |
|
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΓΚΡΗΣ. ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙΑ.
|
Το 1955 με μια ομάδα άλλων φωτορεπόρτερ δημιούργησαν το Πρακτορείο Φωτορεπορτάζ «Hellas Press», στο οποίο παρέμεινε μέχρι το 1958. Φωτογραφίες του δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά παγκόσμιας κυκλοφορίας και έγιναν αφίσες της UNICEF. Ο Θ. Τσαγκρής παρέμεινε πάντοτε ένας σεμνός και αθόρυβος δημιουργός, και δεν επεδίωξε την εμπορευματοποίηση των φωτογραφιών του και την αντίστοιχη προβολή του ονόματος του. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύτερο κοινό. Το έργο του έχει πολλά κοινά σημεία με αυτό των άλλων «μεγάλων» της φωτογραφίας του κοινωνικού ντοκουμέντου, γι' αυτό και δίκαια μπορεί να αποκληθεί ο «Cartier-Bresson της Ελλάδας».
Άλκης Ξ. Ξανθάκης
Ιστορία της Ελληνικής Φωτογραφίας 1939-1970
Τόμος Β’
Πάπυρος
2008
from ανεμουριον https://ift.tt/2KhyFYi
via IFTTT