Η Μιχαήλα Αβέρωφ γεννήθηκε στην Αθήνα. Η καταγωγή της είναι ηπειρωτική και από τη γνωστή οικογένεια Αβέρωφ. Παντρεύτηκε το ζωγράφο Κογεβίνα και έζησε πολλά χρόνια στο Παρίσι που το αγάπησε πολύ, αφού μάλιστα από τα παιδικά της χρόνια το έζησε μέσα από τις διηγήσεις του πατέρα της, θερμού φίλου της Γαλλίας και υπουργού Παιδείας στην κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, που συγκροτήθηκε από το κίνημα «Εθνικής Αμύνης» στο κράτος της Θεσσαλονίκης, κατά την περίοδο και το αποκορύφωμα του Εθνικού Διχασμού. Με την επίθεση των Ιταλών φασιστών και τον πόλεμο του 1940 άφησε το Παρίσι και ήρθε στην Ελλάδα, όπου πρόσφερε τις υπηρεσίες της, σαν νοσοκόμος στα ηπειρωτικά στρατιωτικά νοσοκομεία. Μετά την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου και την εισβολή των Γερμανο-Ιταλών, η έλευθερολάτρισσα Μιχαήλα κατάφυγε στο Κάιρο για να συνέχιση τον αγώνα κατά των κατακτητών. Το 1944 γύρισε στην Αθήνα. Η ηρωική αντίσταση των ανθρώπων του λαού δόνησε τη λογοτεχνική της ευαισθησία και έγραψε ειδικό βιβλίο για να κάνη ευρύτερα γνωστούς τους ηρωισμούς και την αυτοθυσία του απλού Έλληνα πολίτη. Στα Γράμματα παρουσιάστηκε στο 1940 με μια βιογραφία του θείου της, εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ, που την έγραψε στα γαλλικά κατά την παραμονή της στο Παρίσι, και την κυκλοφόρησε εκεί, με τον τίτλο «La vie impersonnelle d’ Averoff». Ελληνικά κυκλοφόρησε στην Αθήνα στα 1964. Το δεύτερο βιβλίο της ήταν «Εντυπώσεις από τον πόλεμο στην Ήπειρο» και κυκλοφόρησε γαλλικά κι αυτό στο Κάιρο, στα 1941. Επίσης στα γαλλικά και στο Κάιρο, στα 1942, κυκλοφόρησε και το τρίτο βιβλίο της: «Τρεις ιστορίες μιας Αντίστασης». Το βιβλίο αυτό είναι αφήγημα με πραγματικά, δραματικά περιστατικά. Στα 1944 κυκλοφόρησε στην Αθήνα το βιβλίο της «Οι αγωνιστές», εμπνευσμένο από τους αντιστασιακούς αγώνες των απλών ανθρώπων στην Αθήνα, και είναι το πιο παλμώδες έργο της συγγραφέως και από τα καλύτερα αντιστασιακά κείμενα. Το πέμπτο βιβλίο της είναι «Ό Τζώη», συλλογή διηγημάτων με ήρωες σκυλιά. Έκτο είναι η «Δούκισσα της Πλακεντίας», έκδοση του έγκυρου γαλλικού λογοτεχνικού περιοδικού «Mercure de France», προλογισμένο από τον Ακαδημαϊκό Andre Chamson. To ίδιο περιοδικό της εξέδωσε και το βιβλίο της «Φραγκοκρατία στην Εύβοια και στις Κυκλάδες», προλογισμένο από τον Ακαδημαϊκό Andre Mirambel. Στα 1964, ένα χρόνο μετά το προηγούμενο, ό εκδοτικός οίκος Byde της εκδίδει το δεύτερο ιστορικό της έργο: «Jadis in Romanie», αναφερόμενο στη Φραγκοκρατία στην Ήπειρο και Σικελία. Τέλος στα 1966 κυκλοφορεί στην Αθήνα «Η γενιά του Μεγάλου Έπους», ιστορία για τη Μαντώ Μαυρογένους, τις Σουλιώτισσες, τη Δόμνα Βισβίζη, τις Φλόγες του Αρκαδίου, τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα. Περιγραφική ικανότητα, στοχαστική διάθεση, παρατηρητικότητα, εκφραστική σαφήνεια και λαγαράδα άνετη και ενδιαφέρουσα αφήγηση, πειστικότητα των προσώπων (από τη φυσικότητα και τη ζωντάνια τους), ζωηρός διάλογος, ευαισθησία και ζεστός ουμανισμός, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της πεζογραφίας της Μιχαήλας Αβέρωφ. Κατέχει την τέχνη της απλής και απέριττης αφήγησης, διάστικτης από στοχασμούς, όπου ό στοχασμός εξανθίζει από εσωτερική ανάγκη της συγγραφέως και ως συλλογιστικό αποκρυστάλλωμα των πραγματικών περιστατικών. Η Μιχαήλα Αβέρωφ κατέχει την τέχνη να περιγραφή με ζωηρά χρώματα. Η έμφυτη παρατηρητικότητα της, της επιτρέπει μιά εποπτεία πάνω στα γεγονότα. Η παρατηρητικότητα της της προσφέρει και το σίγουρο δομικό υλικό των προσώπων της. Η ευαισθησία της και η αγάπη στους ανθρώπους κάνει τα κείμενα της ν ακτινοβολούν τη συγκίνηση τους και να μεταγγίζουν τον κραδασμό της συγγραφέως και στου αναγνώστη την ψυχή.
«Η μάχη κράτησε πέντε ώρες, οι Σουλιώτες είχαν οχτώ νεκρούς, οι Αρβανιτάδες εφτακόσιους. Απογοητευμένος o Αλής γύρισε στα Γιάννενα, αφήνοντας πίσω του το γιο του, το Βελή, για να διαπραγματευτή την ειρήνη. Πόσο καιρό όμως οι Σουλιώτες θα άντεχαν στην αριθμητική υπεροχή των Αλβανών; Το μόνο που τους είχε απομείνει ήταν το Κιούγκι, ένας απότομος βράχος. Ολάκερη η άλλη χώρα κατέχονταν από τους Αλβανούς. Τότες ο Κίτσος Μπότσαρης κι ο Τζαβέλας δέχτηκαν ανακωχή. Θα παίρναν τους δικούς τους και θα πήγαιναν ο ένας στην Πάργα κι ο άλλος στ’ Άγραφα.
..... Δεν είχαν απομακρυνθεί πολύ όταν ένας φοβερός κρότος συγκλόνισε το βουνό. Θάλεγες πως οι γύρω βράχοι γκρεμίζονταν πίσω τους. Οι γυναίκες γονάτισαν και σταυροκοπήθηκαν.
- O Θεός ν’ αναπάψη την ψυχή του, ψιθύρισαν.
Γιατί όπως είχε αφήσει να το καταλάβουν, o γέρο καλόγερος αντί να παραδώσει στους Τούρκους τα πυρομαχικά, προτίμησε να βάλει φωτιά στα βαρέλια με το μπαρούτι. Και το Κιούγκι κι η εκκλησιά του τινάχτηκαν στον αγέρα.
- Κάλλιο o θάνατος παρά η σκλαβιά.».
«Η γενιά του μεγάλου έπους» (Απόσπασμα)
..... «Πώς ήταν δυνατό ο έμπορος που είχε έρθει από την Αίγυπτο, να μην επηρεαστεί, από ένα τέτοιο κλίμα; Ποια ήταν η μυστηριώδης εκείνη δύναμη, που μέσα σε λίγες μέρες τον έκανε να συνδεθεί με την πορεία, των αιώνων, και που ύστερα από την αμηχανία του πρώτου καιρού τον έκανε να πετάξει από πάνω κάτι το άξεστο;Είχε άραγε ο ίδιος άνθρωπος, γεννημένος κι αναιρεμένος μέσα σ’ έναν κόσμο, για τον όποιο η Τέχνη, δεν είναι τίποτα άλλο από μιά λέξη που συναντά κανείς από καιρό σε καιρό σε κάποιο κείμενο; Με την επαφή του με το Δούμπα και τους φίλους του, κατάλαβε, ότι ό άνθρωπος φέρνει και την Τέχνη μέσα του, σαν μία δύναμη ειρηνική και δυνατή».
«Η ζωή του Γεωργίου Αβέρωφ» (Απόσπασμα)
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Δ. Π. ΚΩΣΤΕΛΕΝΟΣ
from ανεμουριον https://ift.tt/2PH4zR6
via
IFTTT
