Νεκρική σιγή βασιλεύει, παρά την πρωτοφανή κοσμοσυρροή, έξω από το κτίριο του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών, στο Ρουφ, το πρωί της Πέμπτης 7 Αυγούστου. Είναι 8.30 π.μ. όταν ο Αν. Μήνης, ένας από τους λίγους που διέσωσαν την τιμή της στρατιωτικής στολής κατά τη διάρκεια της επταετίας, υποβαστάζει τον συνάδελφό του και ήρωα της αντιδικτατορικής αντίστασης Σπύρο Μουστακλή, οδηγώντας τον προς την αίθουσα του στρατοδικείου όπου θα αρχίσει σε λίγο η πρώτη δίκη για τα βασανιστήρια της χούντας, στο άντρο του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Από αυτό το δαντικό κολαστήριο, βγήκε πριν από λίγους μήνες ως εκ θαύματος ζωντανός, αλλά ανάπηρος για όλη του την υπόλοιπη ζωή, ο Σπύρος Μουστακλής. Στην πολύκροτη δίκη, ο μάρτυς και μάρτυρας δεν θα μπορέσει να μιλήσει -συνεννοείται πια μόνο με νεύματα- αλλά η ίδια του η παρουσία είναι το πιο εκκωφαντικό κατηγορώ για τα ανθρωποειδή του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη. Η πρεμιέρα της νεοελληνικής «κάθαρσης» συγκεντρώνει τα φώτα της παγκόσμιας επικαιρότητας καθώς, όπως σημειώνει η Διεθνής Αμνηστία, πρόκειται για την πρώτη, σε διεθνή κλίμακα, δίωξη για βασανιστήρια, μετά τις δίκες για τα εγκλήματα των ναζί στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Στα εδώλια των κατηγορουμένων πρόκειται να καθήσουν 32 άτομα, 18 αξιωματικοί και 14 πρώην οπλίτες του ειδικού ανακριτικού τμήματος της ΕΣΑ, μεταξύ των οποίων και οι διαβόητοι αρχιβασανιστές Ν. Χατζησήσης, Θ. Θεοφιλογιαννάκος και Αν. Σπανός. Αλλά την πρώτη μέρα της δίκης, τέσσερις από αυτούς φυγοδικούν για να αποφύγουν να αντικρύσουν ένα προς ένα τα θύματά τους που αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα των 127 μαρτύρων κατηγορίας. Ετσι, ο Θεοφιλογιαννόκος, ο Γκόρος και ο Σπανός προφασίζονται θρασύδειλα «τροφική δηλητηρίαση» για να καθυστερήσουν κατά λίγα εικοσιτετράωρα την άφιξή τους στο στρατοδικείο, ενώ ο Μόγιανος φυγοδικεί στο εξωτερικό. Κάποιοι άλλοι συνάδελφοί τους, όμως, φαίνεται να μην έχουν χωνέψει τη σοβαρότητα της κατάστασής τους. Οπως για παράδειγμα ο αμετανόητος Χατζηζήσης, με την παγερή εγκληματική φυσιογνωμία, που περιφέρεται στους διαδρόμους απειλώντας τον Μήνη, θαρρείς και ζει ακόμα την εποχή της παντοδυναμίας του στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Τις μέρες που προηγήθηκαν διατυπώθηκαν από δημοσιογραφικούς και πολιτικούς κύκλους αρκετές ανησυχίες για τη σύνθεση του στρατοδικείου και τη δυνατότητά του να οδηγήσει το νυστέρι της κάθαρσης μέχρι το κόκαλο. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι μεταξύ των αξιωματικών με τη μαύρη στολή του στρατοδίκη που παίρνουν τις θέσεις τους στην έδρα, είναι και ο συνταγματάρχης Καπελούζος, επί χούντας πρόεδρος του στρατοδικείου Χανιών, ο οποίος καταδίκασε, μεταξύ άλλων, και τον Κ. Μητσοτάκη, τις τελευταίες μέρες του ιωαννιδικού καθεστώτος, στις 15 Ιουλίου του 1974. Εν πάση περιπτώσει, στις 8.45 π.μ., ο πρόεδρος του στρατοδικείου ταξίαρχος Διγενόπουλος κηρύσσει την έναρξη της ιστορικής δίκης, απαγγέλλοντας το βαρύτατο κατηγορητήριο στους απαθείς επαγγελματίες του τρόμου. Στο ερώτημα αν αποδέχονται τις κατηγορίες, όλοι απαντούν με ένα στερεότυπο «Οχι», με δύο μόνο εξαιρέσεις: τον Χατζηζήση, ο οποίος δηλώνει εμφαντικά «Τίποτα απολύτως δεν αποδέχομαι» και τον Πέτρου, ο οποίος ξαφνιάζει τους πάντες δηλώνοντας: «Ναι, τις αποδέχομαι». Ο πρώτος κρίκος έχει κιόλας σπάσει. Για έναν ολόκληρο μήνα, δέκα εκατομμύρια Ελληνες μοιράζονται την ανείπωτη φρίκη που έζησαν οι πρωτεργάτες της αντιδικτατορικής πάλης στα μπουντρούμια της ΕΣΑ. Ξυλοδαρμοί, μαστίγια, φάλαγγες, ηλεκτροσόκ, κάθε λογής μαρτύρια, όπως της σταγόνας, των γεννητικών οργάνων, της ορθοστασίας και της δίψας, μαζί με ψυχολογικά βασανιστήρια -μαγνητοφωνημένες κραυγές πόνου και οιμωγές απόγνωσης, εικονικές εκτελέσεις και παραισθήσεις- κατακλύζουν τις σελίδες του Τύπου ζωντανεύοντας σκηνές που παραπέμπουν σε Ιερά Εξέταση ή στην τελευταία διεφθαρμένη Μπανανία της Λατινικής Αμερικής. Οπως αποκαλύπτει κατά τη διάρκεια της δίκης η Βιργινία Τσουδερού, την αστείρευτη εφευρετικότητα των μηχανικών του πόνου τροφοδοτούσε ειδικό εγχειρίδιο του ΝΑΤΟ, μεταφρασμένο και τυπωμένο στα ελληνικά, το οποίο συμπύκνωνε όλο το απαύγασμα της διεθνούς εμπειρίας στον τομέα των βασανιστηρίων.
Από τους πρώτους μάρτυρες κατηγορίας, ο αρχηγός Ναυτικού αντιναύαρχος Εγκολφόπουλος, δέχεται σκαιότατη επίθεση από τον Χατζηζήση και άλλους συγκατηγορουμένους, όταν περιγράφει τις συνθήκες της κράτησής του στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και το ποιόν των βασανιστών. Στέκεται πάντως πιο τυχερός από τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Ιπποκράτη Σαβούρα, ο οποίος γρονθοκοπείται άγρια από πρώην ΕΣΑτζή, «γορίλα» του Θεόφιλόγιαννάκου. Οι παριστάμενοι και οι δημοσιογράφοι αναρωτιούνται: Αν φέρονται με τέτοιο θράσος μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, με τον πέλεκυ της Δικαιοσύνης πάνω από τα κεφάλια τους, πώς άραγε συμπεριφέρονταν στη Γενική Ασφάλεια και στο ΕΑΤ-ΕΣΑ την εποχή της παντοδυναμίας τους; Οι επόμενοι μάρτυρες κατηγορίας δίνουν την απάντηση. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος περιγράφει την ΕΣΑ σαν «κρεατομηχανή ανθρώπων» και θυμάται: «Ο Θεοφιλογιαννάκος έξαλλος, με αφρούς στο στόμα, με κτυπούσε με κλωτσιές και γροθιές σ’ όλο το σώμα και στο πρόσωπο, ενώ ο Χατζηζήσης με κτυπούσε από πίσω με χάρακα. (...) Κρούστα αίμα σχηματίστηκε στη γλώσσα μου. (...) Για να κορέσω τη δίψα μου πήγα να πιω νερό από την τουαλέτα. Με αντελήφθησαν οι ΕΣΑτζήδες και μου έβαλαν το πρόσωπο στη λεκάνη». Ο παρ’ ολίγον τυραννοκτόνος Αλέκος Παναγούλης περιγράφει πώς ο Θεοφιλογιαννάκος τού έκαιγε το κορμί με αναμμένα τσιγάρα, ενώ ο αδελφός του Στάθης ξαναζεί τους μέχρι αναισθησίας ξυλοδαρμούς του. Ο Στέφανος Τζουμάκας καταθέτει ότι οι ΕΣΑτζήδες τον πατούσαν όλοι μαζί στο στήθος, χτυπούσαν το κεφάλι του στον τοίχο και του έσπασαν το κόκαλο της παρειάς, ενώ ο Μιχάλης Βαρδάνης καταγγέλλει ότι ξερίζωσαν τις φαβορίτες του με τα χέρια. Στο «μενού» των καθαρμάτων και τα ψυχολογικά βασανιστήρια. Ο «αόρατος δικτάτορας» Ιωαννίδης χαμογελούσε σαδιστικό, με μειλίχιο ύφος, στον Μήνη, που είχε ξεχάσει και το όνομά του από τα ατέλειωτα μερόνυχτα των ξυλοδαρμών, απειλώντας τον με ακρωτηριασμό. Ο Θεοφιλογιαννάκος ωρυόταν στην Αμαλία Φλέμινγκ ότι θα της βγάλει ένα-ένα τα δόντια και έβαζε τους ΕΣΑτζήδες να χοροπηδάνε όλο το βράδυ πάνω σε λαμαρίνες για να μην κλείνουν μάτι οι κρατούμενοι. Ο Δημήτρης Τσάτσος υποχρεώθηκε να γίνει αυτόπτης μάρτυρας του βασανισμού του φίλου του Αναστάση Πεπονή, τον οποίο οι γιατροί-συνεργοί των εγκληματιών απειλούσαν ότι θα ζήσει τρία έως πέντε χρόνια με συνεχή βασανιστήρια. Η συγκίνηση κορυφώνεται όταν, με βουβό σπαραγμό και αλύγιστη αξιοπρέπεια, καταθέτει τη συγκλονιστική εμπειρία της η σύζυγος του Σπύρου Μουστακλή, Χριστίνα: «Με οδήγησαν στο δωμάτιο 23 του ψυχιατρικού τμήματος. Το θέαμα που αντίκρυσα ήταν κάτι το φριχτό. Δεν έβλεπα έναν άνθρωπο αλλά ένα φάντασμα. Εβλεπα μάλλον έναν άνθρωπο-φυτό, με ένα φριχτό ημιπληγικό προσωπείο. Προσπαθούσα να συγκρατηθώ. Δεν περίμενα ότι έπειτα από 48 ημέρες θα με καλούσαν να συναντήσω ένα σωστό πτώμα. Ο άνδρας μου είχε δύο πελώρια τραύματα, ένα στη δεξιά πτέρνα και ένα στον δεξιό ώμο. Οταν μείναμε μόνοι μας, τον ξεσκέπασα. Και είδα τα πόδια, τους γλουτούς, όλο του το σώμα κατάμαυρα. (...) Για τον άνδρα μου, για μένα και την κόρη μας, κύριοι δικαστές, τα βασανιστήρια θα ζουν πάντα ανάμεσά μας». Στις 12 Σεπτεμβρίου, έπειτα από μια ακροαματική διαδικασία που κράτησε πάνω από ένα μήνα, το Στρατοδικείο ανακοινώνει την απόφασή του: Χατζηζήσης 23 χρόνια, Θεοφιλογιαννάκος 20, Σπανός 20, Τσάλας 15, Κόφας (γιατρός) 7, Αντωνόπουλος 6, Πέτρου 6, Αγγελής 5, Πεταλάς 5, Δεμερτζίδης 4, Καίνιχ 3, Διαμαντόπουλος 2, Παπαχαραλάμπους 2, Οικονόμου 1 χρόνο με αναστολή, Γκόρος 6 μήνες με αναστολή, Γκουτέβας 5 μήνες με αναστολή. Αθωώνονται 15 κατηγορούμενοι. Η προφανής λογική του Στρατοδικείου ήταν να τιμωρηθούν με την προσήκουσα αυστηρότητα οι διοικητές του ΕΑΤ-ΕΣΑ, αλλά να επιδειχθεί επιείκεια για τα εκτελεστικά όργανα των κακουργημάτων. Στις 13 Οκτωβρίου, οι Χατζηζήσης, Θεόφιλόγιαννάκος και Σπανός θα ξανακαθήσουν στα εδώλια του Ρουφ μαζί με άλλους 33 αξιωματικούς και οπλίτες, κατηγορούμενοι για βασανιστήρια κρατουμένων στις φυλακές Μπογιατίου και σε στρατιωτικές μονάδες του νομού Αττικής (το συνηθισμένο «δρομολόγιο» των κρατουμένων επί χούντας ήταν: Γενική Ασφάλεια-ΕΑΤ/ΕΣΑ-Μπογιάτι). Το υπό τον ταξίαρχο Μπέλκα στρατοδικείο συνεκδικάζει, αυτή τη φορά, 700 μηνύσεις παθόντων και καλείται να εξετάσει περίπου 150 μάρτυρες κατηγορίας από όλο το πολιτικό φάσμα. Πρώτος καταθέτει ο Ιπποκράτης Σαβούρας, ο οποίος χαρακτηρίζει το ΕΑΤ/ΕΣΑ «κρεματόριο» και αναφέρεται στις επίμονες παραισθήσεις που του προκάλεσαν τα αλλεπάλληλα βασανιστήρια. Στη συνέχεια, η Βασιλική Τσαγκαρέστου καταθέτει ότι ο Θεοφιλογιαννάκος την υπέβαλε στο μαρτύριο της φάλαγγας και την γρονθοκόπησε άγρια, με αποτέλεσμα να της σπάσει οκτώ δόντια. Η κατάθεσή της είναι καταπέλτης για τον κτηνώδη βασανιστή της: «Μου στραμπούληξε τα χέρια και τα δάχτυλα. Εβαλε τα πόδια μου πάνω σε μια καρέκλα και άρχισε να χτυπάει με το γκλομπ. Ταυτόχρονα, άρχισε να βρίζει, πότε εμένα, πότε τη χούντα, πότε τον εαυτό του. Μου φώναζε: “Μαζοχίστρια, τράβα τα πόδια σου, ηδονίζεσαι που σε χτυπάω. Λέγε ό,τι ξέρεις, λέγε... Οχι, μη μου λες. Ετσι μου αρέσεις”. Κάποια στιγμή, αγανάκτησε. Με δίπλωσε στα δύο και με χτύπησε στα νεφρά». Η διεστραμμένη φαντασία των βασανιστών δεν είχε όρια. Οπως καταγγέλλει ο Διονύσης Τσεκούρας, στην Αγία Παρασκευή εφάρμοζαν «επιστημονικά βασανιστήρια» με ηλεκτρόδια, ηλεκτρομαγνήτες και άλλα όργανα, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθούσαν την αντοχή του θύματος με πιεσόμετρα και καρδιογράφους. Ο φοιτητής της ΑΣΟΕΕ ΙΙαύλος Κλαυδιανός, πάλι, δέχθηκε, εκτός από την «καθιερωμένη» φάλαγγα και ένα σωρό ηλεκτροσόκ στα νύχια και τις ρίζες των μαλλιών. Πιο «παραδοσιακοί», οι βασανιστές του Γιώργου Φιλιππάκη, στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, του ξερίζωσαν τα μαλλιά και τα γένεια και τον έβαλαν να τα φάει, ενώ άλλοι ΕΣΑτζήδες έθαψαν ζωντανό μέχρι το λαιμό τον Αγγελο Πνευματικό και τον υπέβαλαν σε βασανιστήρια τη νύχτα της Ανάστασης. Ιδιαίτερο μένος έδειχναν για τους ένστολους αντιστασιακούς. Χατζηζήσης και Θεοφιλογιαννάκος «περιποιήθηκαν» προσωπικά τον αξιωματικό του Ναυτικού Λεωνίδα Βασιλικόπουλο, ενώ ο ταγματάρχης Γεωργακόπουλος βασάνιζε «ωσάν λυσσών σκύλος» τον αντιπλοίαρχο Θ. Κόκκινο. Ο απόστρατος συνταγματάρχης και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, η οικογένεια του οποίου πέρασε αθροιστικά 11 χρόνια στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, καταθέτει ότι ο γιος του, φοιτητής της Νομικής, τη στιγμή της σύλληψής του αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει μετά το Πολυτεχνείο, καθώς οι βασανιστές του τον πίεζαν να υπογράψει δήλωση αποκήρυξης του επίσης βασανιζόμενου πατέρα του απειλώντας ότι θα τον εκτελέσουν. Αλλά οι πιο ανατριχιαστικές λεπτομέρειές ζωντανεύουν όταν καταθέτει ο βουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Κάππος, ο οποίος συνελήφθη στις 25 Απριλίου του 1968 και, έπειτα από πέντε μέρες στη Γενική Ασφάλεια, μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο στο Διόνυσο: «Με παρέλαβε ένας οπλίτης. Αρχισε να με χτυπάει με ένα συρματόσχοινο και ύστερα με έκλεισε σε ένα κελί. Στο διπλανό κελί ήταν κρατούμενος ο δημοσιογράφος Νίκος Κιάος. Το βράδυ χτυπούσαν λαμαρίνες για να μην μπορούμε να κοιμηθούμε. Την επόμενη μέρα ο Παύλος Παναγιωτίδης με κρέμασε με τα χέρια δεμένα στην πλάτη. Σε αυτή τη στάση έμεινα μισή ώρα περίπου, ώσπου τα χέρια μου εξαρθρώθηκαν και λιποθύμησα. Οταν ήμουν λιπόθυμος κάτω, πρέπει να με χτύπησαν στην πλάτη με αγκαθωτό σύρμα. Αργότερα με έδεσαν στο κρεβάτι και μου έκαναν φάλαγγα με μαστίγιο και καλάμια. Ετσι που ήμουν δεμένος ανάσκελα, άρχισαν να με χτυπούν με τα καλάμια στο στομάχι. Το στομάχι μου έγινε μια μεγάλη πληγή. Μετά, μου χαράκωσαν το στήθος με μια ξιφολόγχη. Κάπου-κάπου οι στρατιώτες έκαναν και κανένα διάλειμμα για να καπνίσουν. Αλλά και τα τσιγάρα τους τα έσβηναν στις πληγές μου. (...) Με έγδυσαν, με τύλιξαν σε μία χλαίνη και με έδεσαν. Το αίμα με τη χλαίνη είχε γίνει ένα σώμα. Την άλλη μέρα το πρωί με έδεσαν στο κρεβάτι ανάσκελα. Πάνω από το κρεβάτι υπήρχε ένας κουβάς με νερό, απ’ όπου έσταζε κατά διαστήματα μια σταγόνα νερό στο μέτωπό μου. (...) Αργότερα, μου έβαλαν ασβέστη στην κοιλιά, ο οποίος μου προκάλεσε έγκαυμα το οποίο, παρά την πλαστική εγχείρηση που έκανα, δεν φεύγει».
Οι απολογίες των κατηγορουμένων είναι προκλητικές. Ο πρώην διοικητής του ΕΑΤ/ΕΣΑ Θεοφιλογιαννάκος απολογείται επί τρεις ώρες προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα πάντα στο όνομα της «ερυθρός απειλής». Η κατάθεση του Κάππου, λέει, δεν έχει καμιά αξία γιατί είναι... άθεος! 0 Σπανός, αντί για απολογία, βγάζει πολιτικό λόγο υποστηρίζοντας ότι «η επανάστασις της 21ης Απριλίου» δεν ανετράπη από τους αντιστασιακούς αλλά επροδόθη όπως και η Κύπρος. Προκλητικότερος όλων, όπως πάντα, ο Χατζηζήσης, δεν διστάζει να ισχυρισθεί ότι στο ΕΑΤ/ΕΣΑ «περισσότερο ταλαιπωρήθηκαν οι ανακριτές παρά εκείνοι που ανεκρίθησαν»! Αλλά δυστυχώς το θράσος των βασανιστών δεν τιμωρείται. Στις 9 Δεκεμβρίου, ύστερα από μαραθώνια συνεδρίαση 19 ωρών, το στρατοδικείο αθωώνει 14 από τους 36 κατηγορουμένους, επιβάλλοντας επιεικείς ποινές από 3,5 μήνες μέχρι 7 χρόνια στους υπόλοιπους: Θεοφιλογιαννάκος και Χατζηζήσης 7 χρόνια, Σπανός 5, Τσάγλας 4, Γκόρος και Αγγελής 3, Αντωνόπουλος 2 1/2, Μανουσακάκης, Πεταλάς, Δεμερτζίδης και Ζουλινός 2 χρόνια. Είναι μάλλον φανερό ότι υψηλά ιστάμενοι πολιτικοί κύκλοι επιθυμούν, μετά τις πρώτες αυστηρές τιμωρίες των πρωταιτίων, να κλείσει όσο γίνεται πιο γρήγορα η υπόθεση τιμωρίας των βασανιστών, με ελαφρές ποινές. Η υποψία αυτή βαραίνει από την πρώτη στιγμή στην τρίτη και τελευταία δίκη των βασανιστών, που αρχίζει στις 11 Νοεμβρίου στο Μικτό Κακουργιοδικείο της Χαλκίδας. Κατηγορούμενοι αυτή τη φορά είναι 15 αξιωματικοί και υπαξιωματικοί της Αστυνομίας, οι οποίοι βαρύνονται με βασανιστήρια στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών. Ανάμεσά τους οι διαβόητοι αρχιβασανιστές Ευ. Μάλλιος, Π. Μπάμπαλης, Κ. Καραπαναγιώτης, Β. Κραβαρίτης και Κ. Σμαΐλης. Η πολιτική αγωγή, την οποία αποτελούν οι Γ. Μαγκάκης, Ευ. Γιαννόπουλος και Στ. Κανελλόπουλος, ανησυχεί σφόδρα από τη σύνθεση του δικαστηρίου, καθώς ο πρόεδρός του, εφέτης Αθ. Παύλος, μάλλον δεν φημίζεται για τα δημοκρατικά του αισθήματα. Οπως αποκαλύπτει η εφημερίδα «Καθημερινή», οι δύο αδελφοί του ανωτάτου δικαστικού, ιερείς αμφότεροι, υπήρξαν παρατρεχάμενοι του Παπαδόπουλου: Ο τέως Διδυμοτείχου Κωνσταντίνος διετέλεσε μυστικοσύβουλος του δικτάτορα για εκκλησιαστικό θέματα και εμπνευστής της χουντικής «αριστίνδην» Ιερός Συνόδου, ενώ ο έτερος των δύο, ο Εδέσσης Καλλίνικος, προαλειφόταν για τη μητρόπολη της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Δυτική Γερμανία, ώστε να συμβάλει από τη θέση του αυτή στο χαφιεδισμό των Ελλήνων αντιχουντικών μεταναστών! Αν προσθέσει κανείς ότι οι περισσότεροι των μαρτύρων κατηγορίας σ’ αυτή τη δίκη είναι κομμουνιστές, που πιάστηκαν από τη χούντα στο μεγάλο «χτύπημα του Φλεβάρη» του 1974, οι προβλέψεις για το αποτέλεσμα της τρίτης και τελευταίας δίκης των βασανιστών διαγράφονται ακόμα περισσότερο σκοτεινές. Ωστόσο οι μαρτυρίες είναι και πάλι συγκλονιστικές. Από τους βασικότερους μάρτυρες κατηγορίας, ο φοιτητής Θόδωρος Τζιαντζής, ηγετικό στέλεχος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας (ΚΝΕ), καταγγέλλει: «Οδηγήθηκα στη Γενική Ασφάλεια στις 14 Φεβρουάριου του 1974. Με πήγαν στου Μπάμπαλη, αυτός πήρε από το συρτάρι του γραφείου ένα ρόπαλο και άρχισε να με χτυπάει. Μου είχαν τυλίξει με το παλτό μου το κεφάλι και είχαν φράξει με το μανίκι το στόμα μου για να μην ακούγονται οι φωνές μου. Υστερα ο Λουκόπουλος προσπάθησε να μου βάλη το ρόπαλο στον πρωκτό. Ενας σωματώδης άνδρας μού κατάφερε μια γροθιά και μου έσπασε τη μύτη.(...) Μια μέρα με πήγαν στο υπόγειο γκαράζ, μ’ έδεσαν με ένα σπόγγο από τα πόδια ώς το λαιμό κι ο Λουκόπουλος με κτυπούσε με ένα καδρόνι στα πέλματα, ενώ ταυτόχρονα μου έριχναν νερό. Το αίμα άρχιζε να πήζει στη μύτη μου και κόντεψα να σκάσω. Μετά ήλθε ένας της Ασφάλειας, μου έβγαλε το παντελόνι, μου έδεσε τα γεννητικά όργανα με ένα σχοινί και τα τραβούσε. Επαθα σπασμούς και λιποθύμησα». Παρόμοιες είναι οι καταγγελίες και των άλλων μαρτύρων, επίσης στελεχών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που παρελαύνουν από το εδώλιο, όπως του Δημήτρη Γόντικα, του Γιάννη Μαρούκη, του Λάκη Σταθάκη και του Κώστα Κάππου. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν οι μαρτυρίες των γυναικών-θυμάτων των βασανιστών, όπως της Νάντιας Βαλαβάνη, της Κατερίνας Παπαγκίκα, της Νατάσας Μερτικά και της Αγγελικής Σωτήρη. Η Νάντια Βαλαβάνη καταθέτει ότι ο Κανέλλος την έπιασε από τα μαλλιά και τη χτυπούσε αλύπητα με το κεφάλι στον τοίχο. Η Αγγελική Σωτήρη θυμάται ότι ο Λουκόπουλος την έδεσε σε έναν πάγκο και τη χτυπούσε με μανία, ενώ στη συνέχεια τη γύμνωσαν, της τραβούσαν το στήθος και της φωνάζαν: «Σκύλα, θα στα ξεριζώσουμε όλα»! Η Νατάσα Μερτικά έδειξε στον Μάλλιο και τον Μπάμπαλη πρόσφατες γυναικολογικές εξετάσεις που έδειχναν ότι είναι έγκυος τριών μηνών, μήπως και συγκινηθούν και σταματήσουν τα βασανιστήρια. Αντί για άλλη απάντηση, αυτοί την έσυραν στην ταράτσα της Ασφάλειας, σε ένα πλυσταριό, όπου τέσσερις άνδρες της έκαναν φάλαγγα και μετά την κλώτσαγαν και την χτυπούσαν. Στις σπαραχτικές κραυγές της παθούσης που παρακαλούσε να λυπηθούν το παιδί της, ο Μάλλιος και η παρέα του απαντούσαν: «Και τι να το κάνεις το παιδί; Να γίνει κι αυτό σαν τα μούτρα σου»; Η ακροαματική διαδικασία είναι η πιο σύντομη από τις τρεις δίκες και στις 30 Νοεμβρίου το δικαστήριο ανακοινώνει την απόφασή του επιβεβαιώνοντας τις χειρότερες των αρχικών προβλέψεων: Οι 11 από τους 15 κατηγορούμενους αθωώνονται ενώ οι Μάλλιος, Γώγος, Λουκόπουλος και Παύλου «τιμωρούνται» με τέσσερις έως δέκα μήνες φυλάκισης. Ολες οι «ποινές» είναι εξαγοράσιμες ή με αναστολή κι έτσι όλοι οι βασανιστές αποφυλακίζονται και κυκλοφορούν ελεύθεροι. Απολύτως δικαιολογημένα λοιπόν είναι τα διπλόφαρδα χαμόγελα με τα οποία τα χουντικά αποβράσματα υποδέχονται την απόφαση του δικαστηρίου, όπως και οι κραυγές «αίσχος-ντροπή» από την πλευρά των θυμάτων τους. Η απόφαση-σοκ του δικαστηρίου προκαλεί πολιτικό σάλο. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρος της ΕΔΗΚ Γεώργιος Μαύρος, αν και σημειώνει την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, κάνει λόγο για πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης, ενώ πολύ οξύτερος είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος φτάνει στο σημείο να μιλήσει για «κράτος της Δεξιάς, κράτος του Μάλλιου και του Μπάμπαλη». Ιδιαίτερα αυστηρός είναι και ο ηγέτης του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης, κατηγορώντας την κυβέρνηση για μια πολιτική πρακτική «που βασίζεται στην αντίληψη ότι όταν η παραβίαση της νομιμότητας, η βία και οι βασανισμοί στρέφονται σε πολίτες ωρισμένης πολιτικής τοποθέτησης και ιδεολογίας, και συγκεκριμένα στους κομμουνιστές, τότε είναι θεμιτές».
Ιστορικό λεύκωμα 1975
Η Καθημερινή
Η Καθημερινή
from ανεμουριον https://ift.tt/2rmW0RV
via IFTTT