Jacob Isaackszoon van Ruisdael (περ. 1629-1682) : Το νεκρό δέντρο (περ. 1660-1665). Ο Ρόισνταλ θεωρείται συνήθως ο πρώτος απο τους «μοντέρνους» τοπιογράφους, με την έννοια ότι κρατά ήδη, απέναντι στο τοπίο, την ιδιαίτερη εκείνη στάση που οι καλύτεροι εκπρόσωποι της ήταν οι τοπιογράφοι της Σχολής της Μπαρμπιζόν. Είναι βέβαιο πως, εάν συγκριθεί με τους τοπιογράφους των προηγούμενων γενεών, Μόλιν, Βαν Γκόγεν ή Σαλομόν Ρόισνταλ, ο Γιάκομπ Βαν Ρόισνταλ ξεχωρίζει, αφού κατόρθωσε να ξεπεράσει τις ακαδημαϊκές συμβατικότητες. Αλλά το ξεπέρασμα αυτό οφείλεται περισσότερο στις επίνοιες μιας δυνατής ποιητικής φαντασίας παρά σε μιαν ηθελημένη άρνηση των παραδοσιακών τύπων, που εμφανίζονται συχνά, αναλλοίωτοι, στα έργα του. Αυτό το «τοπίο με το νεκρό δέντρο» ανήκει στα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της έντονα λυρικής τέχνης του Ολλανδού ζωγράφου. Βλέπομε πως η παραδοσιακή περιγραφή δίνει τη θέση της σε μια πλατιά ρυθμική ανάπτυξη, βλέπομε ακόμα το δραματικό κυμάτισμα στους όγκους και στις φωτεινές ανταύγειες. Πολλοί είδαν σ’ αυτό το προρομαντικό πάθος μια στάση καθαρά συναισθηματική και συγκινησιακή απέναντι στη φύση κι αυτή ακριβώς η ικανότητα της συγκινήσεως κατανοήθηκε καλύτερα από τους μεταγενέστερους.
from ανεμουριον https://ift.tt/34DQlFq
via IFTTT