Ο Μάκης Αποστολάτος (14 Ιανουαρίου 1948 - 13 Οκτωβρίου 2010) ήταν Έλληνας λογοτέχνης, κριτικός, τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός παραγωγός και εκδότης. Γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς στις 14 Ιανουαρίου 1948. Είχε διατελέσει αρχισυντάκτης και επιμελητής ύλης του περιοδικού «Ιόνιος Ηχώ» αλλά και πολλών άλλων, καθώς και συντάκτης αφιερωμάτων σε διάφορες εφημερίδες. Υπήρξε ο ιδρυτής, εκδότης και διευθυντής του φιλολογικού περιοδικού «Ομπρέλα», το οποίο εκδιδόταν ανελλιπώς από το 1981 μέχρι τον θάνατό του, Επίσης, υπήρξε τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός παραγωγός και συνεργάτης του Ευρωπαϊκού Κέντρου Τέχνης. Το 1979 ίδρυσε την Ενωτική Πορεία Συγγραφέων (ΕΠΟΣ) της οποίας υπήρξε ενεργός πρόεδρος μέχρι πρόσφατα και επίτιμος πρόεδρος στη συνέχεια. Κατά τη διάρκεια της πολύχρονης και δραστήριας παρουσίας του στα Ελληνικά Γράμματα, ασχολήθηκε με την ποίηση και το δοκίμιο, την κριτική βιβλίου και κινηματογράφου και εξέδωσε συνολικά 17 βιβλία, εκ των οποίων 10 ποιητικές συλλογές – την πρώτη σε ηλικία 22 ετών. Είχε αποσπάσει πολυάριθμα βραβεία και διακρίσεις για το λογοτεχνικό του έργο, μεταξύ των οποίων δύο βραβεία ειρήνης Ιπεκτσί για την ποίηση και το πλατινένιο κλειδί της Vaglia Τοσκάνης. Έχει ανθολογηθεί από το Αυτόνομο Μητροπολιτικό Πανεπιστήμιο του Μεξικού στον τόμο «Poesia Griega Moderna» (όπου περιλαμβάνονται μόνο δώδεκα ποιητές, με παλαιότερο τον Παλαμά και νεότερο τον Αποστολάτο) και σε δεκάδες ανθολογίες, εγκυκλοπαίδειες, λεξικά και περιοδικά, ελληνικά και ξένα. Ο Μάκης Αποστολάτος έφυγε από τη ζωή στις 13 Οκτωβρίου 2010 από μακροχρόνιο νόσημα.
Εργογραφία
- Παρουσίες – ανθολογία νέων λογοτεχνών (Δύο εκδόσεις, ΕΛ.Σ.Ε. 1970)
- Απ’ τις κορφές του Αρτούρου στου Βέγα το διάσελο (Ποιήματα, εκδ. ΕΛ.Σ.Ε. 1971)
- Γκουανταλαχάρα (Ποιήματα, εκδ. Gutenberg 1974)
- Αναίμακτη Περίοδος (Ποίηση, εκδ. Παπαζήση 1977)
- Η Ελληνοτουρκική συνύπαρξη στη σύγχρονη ποίηση (Ανθολογία, Γ΄ έκδοση, εκδ. Καστανιώτη 1980)
- 12+12 γράμματα σιωπής (Ποίηση, Δύο εκδόσεις, SOL O.E. 1981)
- 36 νέες φωνές (Ανθολογία, περ. Ομπρέλα, εκδ. 1982)
- Ο λαιμοδέτης του Αζώρ (Ποίηση, Γ΄ έκδοση ανάτυπο περ. Ομπρέλα)
- Μηχανοκρατία (Ποίηση, περ. Ομπρέλα 1983)
- Ανθολογία σύγχρονης ποίησης Κεφαλονιάς και Ιθάκης (Δύο εκδόσεις από Δήμο Αργοστολίου, 1985)
- Επιβητόρων των Αγίων (Ποίηση, Β΄ έκδοση, εκδ. Αιγόκερως 1988)
- Η Απεργία των Αγγέλων (Ποίηση, περ. Ομπρέλα 1989)
- Βαλκάνια χώματα και χρώματα (Συλλεκτικό άλμπουμ με ποιήματα στα Ελληνικά και Σερβοκροατικά και ζωγραφική του Σλόμπονταν Γιούριτς, εκδ. Αντήνωρ 1996)
- Ολονυχτία ή Το αλφαβητάριο του έρωτα (Ποίηση, εκδ. Παρουσία 1998)
- Ισπανία 1936-39: Σελίδες Εμφυλίου και Επανάστασης (Μελέτη-ανθολόγιο, περ. Ομπρέλα 1999)
- Σουρεαλισμός (Ανθολογία κειμένων, περ. Ομπρέλα 2004)
- Διαστολή και συστολή των σωμάτων (Ποίηση, εκδ. Στοχαστής 2010) ISBN 9789603031796
ΑΠΟΠΛΟΥΣ
Ο ήλιος πέφτει με νωχέλεια
η μέρα γέρνει στους ώμους του
βουλιάζει, βουλιάζουν, βουλιάζουμε
Ταξιδεύουν τη ζωή μας τα μελτέμια
το καράβι το λένε “Νηνεμία”
χάσαμε την αίσθηση του χρόνου
διαπλέοντας προφανώς τις ακτές τις ακινησίας
ξεχάσαμε να λύσουμε τους κάβους
της μακαριότητας.
(από τη συλλογή Η απεργία των αγγέλων)
22-8-86 ΑΓΙΟΣ ΝΑΟΥΜ ΟΧΡΙΔΑΣ
Είμαστε εδώ μ’ αποσκευές γεμάτες όνειρα, μνήμες
μ’ ένα τραγούδι να χαϊδεύει τα μαλλιά
καταμεσήμερο πιστοί της νύχτας με τ’ ολόγιομο φεγγάρι
Πάνω απ΄τους ίσκιους ήλιος ράθυμος
κυλάει φορτία νοσταλγίες
Είμαστε εδώ στο φως τ’ απερίγραπτο
μέσα στο κλάμμα της γκάιντας
κάτα απ’ τον ίδιον ουρανό, εραστές και προδωμένοι
μ’ ένα κομμάτι θάνατο στην τσέπη
για να πληρώσουμε καιρούς που φύγαν άδειοι
και να γεμίσουμε αμπάρια μοναξιάς.
Είμαστε εδώ με τ’ αλκολίκι βιωμάτων στις αρτηρίες
καθένας μια ιστορία μικρή χωρίς τέλος
ο διπλανός μου, πάω στοίχημα
γυμνός τ’ απόβραδο σ’ ερωτικές ανάπαυλες
φυλλομετρούσε προσδοκίες.
Τώρα ρεμβάζει με της Οχρίδας τη γαλήνη στα μάτια
Βρίσκομαι εδώ, της ουτοπίας προσκυνητής
Όταν τη φτάνω ξεγλιστράει από τα δάχτυλα
ντύνεται γυναίκα
φεύγει για να βγάλει από την άπνοια τη ζωή.
Η ομορφιά πλανιέται γύρω γένους θηλυκού
φόρεσε δεκάδες γυναικεία ονόματα
και σεργιανάει στων σερνικών τα δώματα.
Η Μπίλιανα μιλάει με τη σιωπή της
κάνει σπουδές στη γλώσσα των ματιών
κρεμάει στις οθόνες οράματα που στάζουν
κάνει σπονδές στη γλώσσα των κορμιών.
Η Αττική ξαπλώνει με νωχέλεια
βουλιάζει στο νέφος
σε λίγο οι μύθοι θα χαθούνε στη βροχή.
(από τη συλλογή Η απεργία των Αγγέλων)
ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΔΙΑΜΟΝΗΣ
Το μπουκέτο σου το λένε παρελθόν
ο παραλήπτης του “αγνώστου διαμονής”
αποδήμησεν απ’ την οδό του καθήκοντος.
Τώρα ληστής των αισθήσεων
καταναλώνει Σαββατόβραδα
ξεφτίζει Κυριακάτικα απογεύματα
ξοδεύεται στην εξορία της πόλης.
Το μπουκέτο σου ανθίζει Παρασκευές χωρίς μέλλον
ξεχνιέται Κυριακές δίχως παρόν
μαραίνεται Δευτέρες και με φθίνει.
(από τη συλλογή Η απεργία των αγγέλων)
Ο ΛΑΙΜΟΔΕΤΗΣ ΤΟΥ ΑΖΩΡ
Δεκέμβρης ’72 βγάζω τα γραφήματα τούτα μαζί με άλλα, σεργιάνι στα τυφλά. Διαδρομή χωρίς νόημα ίσως, απ’ τα συρτάρια μου σε ξένα ράφια … και χωράφια. Τώρα πλέον δεν υπάρχει μήτε χρόνος να ψάξω στ’ αζήτητα το κατακερματισμένο μου πρόσωπο. Μα δεν με ξέχασαν. Πέρασα στα μητρώα
περιουσιακών στοιχείων και παραμένω απροσάρμοστος κληρονόμος των καιρών,
τέως ιδιοκτήτης διάτρητων οραμάτων, μ’ ένα ρολόι στην καρδιά κι υπακοή στα δάκτυλα, μη δείξουνε τους βολεμένους φίλους.
Ο Αζώρ έπαψε να γαυγίζει
ο λαιμοδέτης τρανή απόδειξη προαγωγής του μπόγια
στην ισχνών αγελάδων τις παρατεινόμενες εποχές.
Ακροβατούμε στις ζώνες του ανέφικτου
το τσίρκο παρουσιάζει τους έρωτες των κομπιούτερς
Πόρνη μας ξόδεψες και σε είπαμε ζωή
κούπα σημαδεμένη.
(από τη συλλογή Ο λαιμοδέτης του Αζώρ)
ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΦΘΟΓΓΟΣ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΣ
Όταν θα φύγω
του πόνου σύντροφοι, παιδιά της ουτοπίας
απλά σαν την αλήθεια που δεν σας στέρησε η ζωή
μαζέψτε με το μαγνήτη του ειδώλου
τα βούκινα της ιστορίας, χαρίστε μου τη γαλήνη των βυθών.
Σκορπίστε ό,τι γράφω στο Νοτιά,
τα υπάρχοντα να πάρουν
πένητες, ερημίτες, προδομένοι
Η στάχτη του κορμιού ας ριχτεί στο Ιόνιο
χωρίς τελετουργίες κι εξουσίες
Μην πείτε λέξη πουθενά
μονάχα τ’ Αϊ-Γιώργη φίλοι
– αν υπάρχετε –
στην αρχόντισσα του πάθους απ’ τα χρωστούμενα των βιβλίων
δώστε ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα
και να της πείτε:
“Ως παλίρροια στων ωκεανών τις δίνες
ηδονές αναδύονται απ’ τα κοχύλια σου
που εξεγείρονται στα βάθη των μηρών
και διαλύουν την επικράτεια της Νεφέλης
Κυριαρχεί η αιωνιότητα των στιγμών
Ολονυχτίες στο άπειρο…”
Το τραγούδι έπαψε να στάζει την ερημιά των σωμάτων.
Απ’ τις ρωγμές του φθινοπώρου
ανεβαίνει στα χείλη του λεβάντε
το ορατόριο της βροχής.
(από τη συλλογή Ολονυχτία ή το αλφάβητο του έρωτα)
ΕΡΗΜΗΝ
Σ’ αυτόν τον τόπο που γεννήθηκε η άνοιξη
όλα ειπώθηκαν, τι ν’ απογράψω.
Το σώμα έχει ανάγκες
δε ρωτά
κι αδυνατεί το πνεύμα.
Πώς να συλλάβω τους παλμούς των ψευδαισθήσεων
και να μετρήσω τους σφυγμούς της ανημπόριας;
Ως τα ποιήματα
να κυοφορήσουν τους ποιητές
θα ιδιωτεύω.
(από τη συλλογή Διαστολή και συστολή των σωμάτων)
Η ΠΥΡΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Μην καις τις λέξεις για να ζεσταθείς
άσ’ τις ελεύθερες.
Θα επωάσουν μνήμες
θα γεννήσουν δρόμους και περάσματα
να διαφύγουν οι αγωνίες της ύπαρξης
κι ο φόβος του θανάτου
Απέναντι στη σιωπή βάλε σε παράταξη
τις λέξεις, όχι για πόλεμο, αλλά ν’ αγκαλιαστούν
αδελφικά, τη μοναξιά να κάψουν μόνο
Αν ενωθούν τα χνώτα τους, αρκούν
θα γίνουν σώμα να ζεστάνουν την καρδιά μας.
(από τη συλλογή Διαστολή και συστολή των σωμάτων)
ΝΤΕΜΟΝΤΕ
Σκοπεύουμε στην καρδιά των πραγμάτων κι αστοχούμε
Άλλοι χάθηκαν στους σκοπούς κι άλλοι τους έχασαν
Πολλοί γυρνάνε άσκοπα μαζί με τον καιρό
Χάνουν τον εαυτό τους
Ίσως δεν αγαπήθηκαν, δεν τον αγάπησαν ποτέ.
Όσα κυοφορούσαν κίνηση χανόντουσαν στ’ αζήτητα.
Η ζωή δεν θέλει ανούσιους στίχουνς ντεμοντέ
Ξέρει πως στην επόμενη στροφή παραμονεύει ο θάνατος.
(από τη συλλογή Διαστολή και συστολή των σωμάτων)
ΚΑΙ ΕΙΣ ΧΟΥΝ ΑΠΕΛΕΥΣΑΤΟ
Όπου κι αν κατοικούν τα σώματα
έχουν κοινή κατάληξη στο τέλος
Πρώτη στάση ο πόνος
ακολουθεί το σκοτάδι,
νόμοι αδυσώπητοι αδυνατίζοντας τη μνήμη
τ’ αποσυνθέτουν ώστε απρόσκοπτα
να οδηγηθούν στην ανυπαρξία
Κάποτε σκαλίζουν σε μάρμαρο τα πάνω τους
προτομές ψυχρές χωρίς να αιχμαλωτίσουν
έστω μια πνοή του ψυχισμού τους
Τα κάτω δε μένουνε στη μνήμη
μόνο κάποιες γέρικες υπάρξεις
αν δεν έφυγαν για το στερνό ταξίδι
θα νοσταλγούν τις άδειες νύχτες
των ηδονών που πέρασαν για πάντα.
(από τη συλλογή Διαστολή και συστολή των σωμάτων)
ΑΝΑ-ΠΑΥΛΑ
Το τίμημα των επιθυμιών
βαριές ανάσες
Η αλμύρα της θάλασσας
σβήνει στα μάτια
κι ανοίγει πηγές δακρύων και νόστου
Μια ανα-παυλα περικλείει τη ζωή
κόκκινες καμπύλες, γκρίζες τεθλασμένες, μαύρες κάθετες
Ε-ΡΩΤΑΣ
ΔΙ-ΑΓΩΝΙΕΣ
ΘΑ-ΝΑΤΟΣ
(από τη συλλογή Διαστολή και συστολή των σωμάτων)
from ανεμουριον https://ift.tt/2vLGWPI
via IFTTT