του ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΠΑΝΩΤΗ
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, Αθηναγόρας, τέκνο της ευάνδρου Ηπείρου, κατά κόσμον Αριστοκλής Σπύρου, γεννήθηκε στο σημερινό Βασιλικό του Πωγωνίου και απεβίωσε στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε στην Κόνιτσα, στα Γιάννινα και τα θεολογικά γράμματα στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Χειροτονήθηκε διάκονος και στάλθηκε στη Βόρειο Μακεδονία ως αρχιδιάκονος του Μητροπολίτη Πελαγωνίας, με έδρα το Μοναστήρι. Υπήρξε ο κύριος οργανωτής της ελληνόφωνου εκπαιδεύσεως των γηγενών Ελλήνων Μακεδόνων με θαυμαστή εκκλησιαστική και εθνική δράση (1909-1918). Οι διεκδικητές της περιοχής Σλάβοι και Αρβανίτες, πέτυχαν την απομάκρυνση του κατά τη γαλλική κατοχή της, το 1918. Παρέμεινε για λίγο στο Άγιο Όρος (Μεγίστη Λαύρα και Μυλοπόταμος) και λόγω της γλωσσομάθειας του κλήθηκε στην Αθήνα από τον τότε Μητροπολίτη Αθηνών, Μελέτιο. Ανέλαβε γραμματέας του Μελετίου, μέχρι την βίαιη απομάκρυνση του από τους επανακτήσαντες την εξουσία «βασιλικούς» (1920). Παρέμεινε στην αφάνεια ως γραμματέας του Εκκλ. Δικαστηρίου μέχρι την Επανάσταση του 1922, όταν εξελέγη Μητροπολίτης Κέρκυρας και Παξών (1923-1930). Η ποιμαντορική του δράση στη νήσο, καθώς και η αντίσταση του κατά των τότε ιταλικών προκλήσεων, άφησαν εποχή. Λόγω της μορφώσεως και των ικανοτήτων του διακρίθηκε και μεταξύ της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Γι' αυτό και την εκπροσώπησε σε διεθνή συνέδρια στο Ελσίνκι, τη Λωζάννη και το Λονδίνο και στη Διορθόδοξη Διάσκεψη του Αγίου Όρους (1930).
Η γενική εκτίμηση στο πρόσωπο του στάθηκε αφορμή να θεωρηθεί ως το πλέον κατάλληλο πρόσωπον, για να ενώσει τον διχασμένο εθνικά και εκκλησιαστικά Ελληνισμό των ΗΠΑ. Γι' αυτό και το Φανάρι, δια του Πατριάρχου Φωτίου, και η Αθήνα, δια του Ελευθερίου Βενιζέλου, τον κατέστησαν Αρχιεπίσκοπον Αμερικής (1931-1948). Ο Αθηναγόρας είναι ο μεγάλος πρωτοπόρος που οργάνωσε και συγκρότησε τη θρησκευτική και εθνική ομοψυχία των Ελλήνων της Αμερικής και από τις γενεές των ασύντακτων και πτωχών βιοπαλαιστών, εξήγαγε τη σημερινή ακμάζουσα ομογένεια, αυτή που έγινε παράγοντας περιωπής της δημοσίας, επιστημονικής και επιχειρηματικής ζωής των ΗΠΑ. Ο αγώνας του δεν περιεστράφη μόνον στη μεγάλη ποιμαντορική και εκπαιδευτική δράση, αλλά και στην προσπάθεια να αποκτήσει η εκεί Εκκλησία την οικονομική ανεξαρτησία της, έναντι κάθε άλλου παράγοντα. Τα θεμελιωθέντα τότε ιδρύματα αποτελούν μέχρι σήμερα καύχημα του ποιμνίου του. Κατά την περίοδο της Κατοχής (1941-1944) με παναμερικανικούς εράνους συνήγειρε Έλληνες και Φιλέλληνες υπέρ των δοκιμαζόμενων συμπατριωτών του στην πατρίδα. Και μετά στάθηκε ευεργετικός, λόγω της προσωπικής φιλίας του με τους Προέδρους Ρούσβελτ και Τρούμαν στη σύνταξη του σχεδίου Μάρσαλ, ειδικά για τη δοκιμαζόμενη και μετακατοχική Ελλάδα, από τους βιαστές της εξουσίας κομμουνιστές.
Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΜΕ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΥ ΡΟΔΟΥ.
Η ενίσχυση της ηθικής» αντιστάσεως του ελευθέρου κόσμου από τη διείσδυση του σοβιετικού ολοκληρωτισμού, επέβαλε την πηδαλιουχία του εκκλησιαστικού κέντρου των Ορθοδόξων από προσωπικότητα που γνώριζε όλες τις διεθνείς εκκλησιαστικές και πολιτικές συμπληγάδες των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων και είχε το ανάλογο ανάστημα για να κρατηθεί στο ύψος των περιστάσεων. Έτσι ο Αθηναγόρας, διαδέχθηκε τον ασθενούντα Πατριάρχη Μάξιμο, με τη συμπαράσταση της Ελλάδος, των Ελλήνων των ΗΠΑ και τη σιωπή της Τουρκίας, που τότε κινδύνευε εξ ανατολών. Η άνοδος του στον Πατριαρχικό θρόνο θεωρήθηκε ως γεγονός ανάλογο με τη σωστική του παρέμβαση στον Ελληνισμό της Αμερικής. Μεγάλες ήσαν και οι προσδοκίες της Ρωμιοσύνης της Πόλης για τη μειονοτική προστασία και ελεύθερη προκοπή της, ύστερα από την ύπουλη δοκιμασία της, κατά την περίοδο της Κατοχής, όταν η γείτων χώρα ερωτοτροπούσε με τον Άξονα, πριν διαγραφούν οι πρώτες ήττες του. Η πατριαρχία του Αθηναγόρα άρχισε με λαμπρή προοπτική. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ευρίσκοντο στην πλέον αγαθή τους περίοδο. Το Πατριαρχείου γινόταν και πάλι αυτό που ήταν προ του 1923. Άρχισε μια δυνατή προσπάθεια για ν' ανακτήσει το περιορισμένο τότε διεθνές κύρος του, ιδίως μετά τη μεταπολεμική προσπάθεια της σοβιετικής εξουσίας να χρησιμοποιήσει και την Εκκλησία της Ρωσίας στην επέκταση των προπαγανδιστικών δήθεν, ειρηνιστικών του προθέσεων, μέχρι την πλήρη διάβρωση των αστικών καθεστώτων των ευρωπαϊκών κυρίως κρατών. Η δήθεν «Πανορθόδοξος» Διάσκεψη της Μόσχας του 1948, ήταν το εγερτήριο ξύπνημα των κυβερνήσεων του ελευθέρου κόσμου, για να αντιληφθούν την αξία του Φαναριού στην προάσπιση της ελευθερίας των λαών, έναντι ενός οργάνου του σταλινικού κατεστημένου, που άπλωνε την κυριαρχία του όπου είχε πατήσει ο «Ερυθρός Στρατός», ανεξάρτητα από την επίσημη εκδοχή της κρατικής αθεΐας. Εκείνη την κρίσιμη εποχή στέκεται όρθιος ο Αθηναγόρας και προσπαθεί να διασπάσει το φράγμα της απομονώσεως της ελληνόφωνης Ορθοδοξίας, πράγμα που πέτυχε. Μεγάλο δυστύχημα της πατριαρχίας του ήταν η ανακίνηση του Κυπριακού ζητήματος και η ανάμειξη σ' αυτό της Τουρκίας από την αγγλική διπλωματία.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΠΟΥ ΕΤΕΛΕΣΘΗ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΕΤΡΟ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΑΘΗΜΕΝΟΥΣ.
Κορύφωση της κρίσεως στο θέμα αυτό ήσαν τα Σεπτεμβριανά του 1955 και οι μετά ταύτα διωγμοί της Ρωμιοσύνης της Πόλης από τους Τούρκους με διάφορες μεθοδεύσεις. Η κάθετη μείωση της ομογένειας της Κωνσταντινουπόλεως και των νησιών, έφερε τη Μεγάλη Εκκλησία στο ναδίρ της δοκιμασίας της (1955-1968). Μόλις, όμως, εμετριάζοντο τα μέτρα των Τούρκων και ανέπνεε πάλι το Φανάρι, ο Αθηναγόρας και οι συνεργάτες τους, άρχιζαν τη Διορθόδοξο και Διαχριστιανική διακονία τους, για να φανερώσουν το μήνυμα της Ορθοδοξίας στο σύγχρονο Κόσμο, αλλά και για να καταδείξουν τη ζωτικότητα, την παρουσία και την παρρησία του κέντρου του ανατολικού Χριστιανισμού, αυτού που έμεινε ελεύθερο από την καταπίεση του αθεϊστικού σοβιετικού συστήματος, για να προασπίζεται τα θρησκευτικά δικαιώματα των υποδούλων στον Κομμουνισμό ορθοδόξων λαών.
Ο ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΟΥ ΚΑΝΤΕΡΜΠΟΥΡΥ.
Έτσι, άρχισε τις αποστολικές περιοδείες του στα αρχαία Ορθόδοξα Πατριαρχεία, για τη σύγκληση των Πανορθοδόξων Διασκέψεων, με στόχο να δώσει την ευκαιρία της ελευθέρας εκφράσεως των δέσμιων Ορθοδόξων Εκκλησιών και για να ενδυναμώσει την αντίσταση τους, αλλά και για να φανερωθεί η διεθνής παρουσία της Ορθοδοξίας ως μιας μεγίστης πνευματικής δυνάμεως.Άπλωσε χείρας συναδελφώσεως και προς τη δυτική Χριστιανοσύνη. Ιστορικές παραμένουν οι συναντήσεις του στα Ιεροσόλυμα, την Κωνσταντινούπολη και τη Ρώμη με τον Προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και οι προσπάθειες του για την έναρξη του διαλόγου με όλες τις Εκκλησίες και. Ομολογίες. Ταυτόχρονα, ευλόγησε και τις προσπάθειες για την ανακαίνιση των πατερικών, ποιμαντικών, οικουμενικών σπουδών, με την ίδρυση ιδίων κέντρων στη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη και τη Γενεύη. Σπουδαία υπήρξε η συμβολή του, μετά το 1963, στην αναγέννηση της Αγιώνυμου Πολιτείας και της Πάτμου.
Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΣΜΕΤ ΙΝΟΝΟΥ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ.
Κατά την πατριαρχία του αναπτύχθηκε και η εκκλησιαστική οργάνωση της Ευρώπης και έγινε αναδιοργάνωση της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Σε προχωρημένο γήρας, συνεπεία πτώσεως στη θερινή του διαμονή στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, εξεμέτρησε τον βίον του και κηδεύθηκε με παγχριστιανικό και πανορθόδοξο πένθος. Ετάφη στο κοιμητήριον των Πατριαρχών, στη Μονή της Ζωοδόχου Πηγής (Μπαλουκλή) της Κωνσταντινουπόλεως, καταλειπών μνήμην μεγαλόπνοου οραματιστού Πατριάρχου, που άφησε βαθιά τα ίχνη των βηματισμών του, όπου και αν η Εκκλησία τον ανύψωσε. Η εκκλησιαστική ιστορία των γενεών που έρχονται, θα εκτιμήσει την προσφορά του στον Λαό του Θεού, ως μία από τις πλέον σημαντικές του 20ού αιώνα.
Ελλάδα 20ός αιώνας Απογευματινή Αθήνα
Ελλάδα 20ός αιώνας Απογευματινή Αθήνα
from ανεμουριον https://ift.tt/3aswUlD
via IFTTT