Δ. Π. Κωστελένου
Σύγχρονη ποιήτρια και πεζογράφος. Φιλολογικό ψευδώνυμο της Μαρίας-Νίκης Κ. Ζωρογιαννίδη. Γεννήθηκε στη Χαλκίδα όπου και τέλειωσε τις εγκύκλιες σπουδές της. Πήγε κατόπι στην Ιταλία, όπου σπούδασε Μουσική στις ακαδημίες της Ρώμης και της Πάρμας. Από το 1955 ως το 1960 διετέλεσε καθηγήτρια της νεοελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμου Σικελίας. Σαν ποιήτρια παρουσιάσθηκε στα 1952 με το βιβλίο της «Σκίτσα στην ομίχλη». Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές: «Η γυναίκα του Λώτ» και «Οδηγός Μουσείου», στα 1958, που βραβεύθηκε στα 1962 με το Φιλαδέλφειο έπαθλο. Στα 1971 κυκλοφόρησε την ποιητική της συλλογή «Θάλασσα Κυθήρων», που πήρε το Πρώτο Κρατικό Βραβείο για την Ποίηση. Το έργο της Μαργαρίτας Δαλμάτη χωρίζεται σε ποιητικό και πεζογραφικό. Τα πεζά της είναι κυρίως δοκίμια και φιλολογικές μελέτες. Κι ανάμεσα τους ξεχωρίζει το δοκίμιο για τον Κ. Π. Καβάφη, που κυκλοφόρησε στα 1964 κι ήρθε να πρόσθεση νέες απόψεις στη μελέτη του έργου του μεγάλου ποιητή. Η Δαλμάτη έχει γράψει και μια σειρά παραμυθιών για παιδιά, με τον τίτλο «Πεφταστέρια», που κυκλοφόρησε στα 1970. Έχει φιλοτεχνήσει και πλήθος μεταφράσεις από την Παγκόσμια Λογοτεχνία πού κυκλοφόρησαν σε βιβλία. Σημαντική ακόμη είναι η προσφορά της και στη γνωριμία των Νεοελλήνων με τη σύγχρονη Ιταλική Ποίηση. Έτσι στα 1962 -εκτός από χωριστές μεταφράσεις της- κυκλοφόρησε τη συλλογή «Ιταλοί Λυρικοί» πού αποτελεί μιά ανθολόγηση μεταφράσεων της από την Ιταλική Ποίηση. Για τη συμβολή της στις ελληνο-ιταλικές πνευματικές γνώσεις η Μαργαρίτα Δαλμάτη έχει τιμηθή από την Ιταλική Κυβέρνηση με το μετάλλιο πνευματικής αξίας. Σαν ποιήτρια η Δαλμάτη υιοθετεί μιά θεώρηση του κόσμου μας όλο ευαισθησία κι αγνότητα, παρμένη μέσ' από τα παιδικά κι εφηβικά της βιώματα. Η ποίηση της είναι πρωτότυπη σε ύφος και σ' ευρήματα, χωρίς αυθορμητισμούς, που πολλές φορές δεν έχουν διανοητική βάση. Η μεγάλη της πνευματική καλλιέργεια τη βοηθά ν' ακόλουθη ένα σωστό προβληματισμό, απαλλαγμένον από κοινοτοπίες.
Μα δεν υπάρχουνε πια οι σκεπές
κεραμιδιές
να σημαδεύουνε του ανθρώπου το μόχτο
να χωρίζουν τα ουράνια από τους θνητούς
Κ' η Μοίρα μπαίνει τώρα ξαφνικά στα
δώματα
να κόψη της ζωής το χρυσό νήμα
δίχως να κρούει τη θύρα.
δίχως-σαν
τον παλιό καιρό- να μεταμορφωθεί
σε κουκουβάγια με τη βραχνή της τη φωνή
να πάει να σταθεί μεσάνυχτα πάνου
στα κεραμίδια στο σπίτι που σημάδεψε
προτού να το χτυπήσει. να δώση τον καιρό
να ετοιμαστούνε οι ψυχές
για μακρινό αποχωρισμό ή για να μισέψουν».
(από το ποίημα «Οι σκεπές»)
from ανεμουριον https://ift.tt/2wDjCEE
via IFTTT