Όταν η «αλήθεια» της φύσης συναντά την ανάγκη του ανθρώπου και κυρίως όταν αυτή η ανάγκη εξυπηρετείται «εγωκεντρικά» αποσπασματικά και χωρίς σεβασμό...
Σήμερα επιθεώρησα την κοίτη του Σπερχειού στο ύψος της νέας σιδηροδρομικής γραμμής.
Νομική τελείωσα κι όχι το Μετσόβειο.. Δεν χρειάζεται όμως κάποια ειδική επιστημοσύνη για να διαπιστώσεις τα εξής:
1. Τον Σπερχειό τον βρήκαμε, δεν μας βρήκε...
2. Στο διάβα των χρόνων προέκυψαν:
- Η κατασκευή της (Παλιάς πλέον) Εθνικής Οδού.
- Αυθαίρετες παρεμβάσεις στο πλάτος της κοίτης, μεγάλα τμήματα της οποίας μετατράπηκαν σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις.
- Ανάγκες άρδευσης, πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενες ανά περιοχή και ανά καλλιέργεια.
- Η κατασκευή του ΠΑΘΕ (με σχεδόν ανύπαρκτα ή τουλάχιστο πλημμελή αντιπλημμυρικά έργα)
- Η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής από την ΕΡΓΟΣΕ(με ένα αντιπλημμυρικό έργο εξόχως προβληματικό)
- Και άλλες ενδεχόμενα παρεμβάσεις που δεν γνωρίζω
Όλες οι παραπάνω δράσεις είχαν μια ταυτόσημη «εγωκεντρική» αντίληψη. «Εκτελώ αποσπασματικά αυτό που με βολεύει, αυτό που με συμφέρει, φροντίζοντας για το δένδρο κι αδιαφορώντας πλήρως για το δάσος»....
Και κάπως έτσι, όταν η φύση «αγριεύει» ο Σπερχειός από ευλογία γίνεται κατάρα..
Όλα τα παραπάνω αποτελούν διαπιστώσεις και κρίσεις ενός απλού πολίτη. Ως αντιπεριφερειάρχης προσεχώς!
ΘΕΜΑ:
ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ