Κωνσταντίνος Τσίπρας: Πορεία προς την Ανάσταση

    Τούτη η φετινή πορεία προς την Ανάσταση θα είναι διαφορετική. Θα έχει την εσωτερικότητα, που ούτως ή άλλως έχει, και θα φαντάζει σύμφυτη με την πορεία τού Χριστού. Αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα είναι για όλους εβδομάδα παθών. Είναι όμως και μία εβδομάδα που για πρώτη φορά ίσως θα αναρωτηθούμε, θα σκάψουμε ένδον, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Είναι ίσως η πρώτη φορά που δεν θα ηχούν πένθιμα και χαρμόσυνα μόνο οι καμπάνες των ναών, αλλά και οι καμπάνες της ψυχής μας. Είναι οι ώρες που στον Γολγοθά θα ανεβαίνουμε κι εμείς, κουβαλώντας τα απόνερα τούτης εδώ της αναπάντεχης υγειονομικής - και όχι μόνο - τραγωδίας. Και είναι οι ώρες αυτές που θα νιώθουμε πιο έντονα τον πόνο από τα καρφιά στα άκρα του Θεανθρώπου, γιατί κι εμείς θα αισθανόμαστε πιο έντονα  το μαρτύριο που βιώνουμε.  Ένα μαρτύριο όμως που πιθανόν να αποτελέσει την αρχή μιας ανάστασης. Και είναι, τέλος, αυτές οι ώρες που, χωρίς φιέστες και υπεροψία, θα αντικρίσουμε την ζωή μας από μια άλλη οπτική γωνία, όχι με στρογγυλοποιήσεις και προσχήματα μα με διαύγεια. Ίσως τούτο το Πάσχα να μας ωθήσει να βρούμε τον πραγματικό μας εαυτό, τον αγνό, τον πρωτόγονο, αυτόν που μπορεί σαν πρωτόβγαλτο παιδί να αδράξει την ζωή με χέρια δυνατά κι αμόλυντα από την πολλή σιγουριά και την κατ' επίφαση βεβαιότητα που γεννά τον ατομικισμό και την απανθρωποποίηση.

Κι ας έχουμε πάντοτε στο νου μας τα λόγια του Καζαντζάκη για τον Ζορμπά, ώστε να επανοικοδομήσουμε το είναι μας πιο καθάριο και πιο αληθινό :

 "Αν ήταν στη ζωή µου να διάλεγα έναν ψυχικό οδηγό, έναν Γκουρού, όπως λένε οι Ιντοί, ένα Γέροντα, όπως λένε οι καλόγεροι στον Άγιον Όρος, σίγουρα θα διάλεγα το Ζορµπά. Γιατί αυτός είχε ό,τι χρειάζεται ένας καλαµαράς για να σωθεί: την πρωτόγονη µατιά που αδράχνει ψηλάθε σαϊτευτά τη θροφή της· τη δηµιουργικιά, κάθε πρωί ανανεούµενη αφέλεια να βλέπει ακατάπαυτα για πρώτη φορά τα πάντα και να δίνει παρθενιά στα αιώνια καθηµερινά στοιχεία -αγέρα, θάλασσα, φωτιά, γυναίκα, ψωµί, τη σιγουράδα του χεριού, τη δροσεράδα της καρδιάς, την παλικαριά να κοροϊδεύει την ίδια του την ψυχή, σαν να‘χε µέσα του µια δύναµη ανώτερη από την ψυχή, και τέλος, το άγιο γάργαρο γέλιο, από βαθιά πηγή, βαθύτερο από τo σπλάχνο του ανθρώπου, που ανατινάζουνταν απολυτρωτικά στις κρίσιµες στιγµές από το γέρικο στήθος του Ζορµπά ανατινάζονταν και µπορούσε να γκρεµίσει -και γκρέµιζε- όλους τους φράχτες -ηθική, θρησκεία, πατρίδα – που άσκωσε γύρα του ο κακοµοίρης, ο φοβιτσιάρης ο άνθρωπος, για να κουτσοπορέψει ασφαλισµένα τη ζωούλα".