ΣΕΡΓΙΑΝΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΚΑΙ ΓΥΡΟΛΟΪ ΣΤΙΣ ΓΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΛΑΜΙΑΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ’70 (λίγο πριν… λίγο μετά…)
Ξεφυλλίζοντας παλιά άλμπουμ με φωτογραφίες, και φυλλομετρώντας μέχρι τώρα τη ζωή μου, ξύπνησαν μέσα μου με ένα αίσθημα ευδαιμονίας, αναμνήσεις μιας άλλης εποχής. Αφέθηκα στη περιπλάνηση του νου και έκανα ένα νοερό ταξίδι στο όμορφο παρελθόν που σημάδεψε τα παιδικά και νεανικά μου χρόνια στο κέντρο της Λαμίας. Να ξεκινήσω στη βόλτα με το κάρο του μπαρμπα-Χαμηλού, από την Ξηριώτισσα έως την πλατεία Λαού, από την Ησαΐας, χωματόδρομος τότε, με αντάλλαγμα να τον βοηθάμε στη διανομή των γυάλινων μπουκαλιών με γάλα, κερδίζοντας έτσι μια θέση στη καρότσα της Φεράρι.
Ποιος δε θυμάται το μαγαζί του ΒΑΡΖΑΚΑ στην Όθωνος για μια μπριγιαντίνη, μια Νιβέα, λίγο κολόνια χύμα ή έστω μια τσατσάρα για τη κωλότσεπη. Ή τις οικονομίες που κάναμε για να απολαύσουμε ένα πιτόγυρο του Κρεμμύδα στη Καποδιστρίου, το χωνάκι του Σκύλαρη στο πάρκο, το λουκάνικο της κυρά-Βούλας στην Αγ. Νικολάου, τα σουβλάκια δίπλα στο μνημείο του Διάκου ή τα μεζεκλίκια του Μισιρλή.
Δε θα ξεχάσω το Σικάγο του Πικαντίλι με τα ατελείωτα προξενιά, τις τρούφες του Μοδιάτη, τις σεράνο της Μέλισσας του Χαδούλη, τα κωκάκια του Μανιώτη, το παγωτό και το ρυζόγαλο του Κεφαλά απέναντι από το Πέτρινο Γυμνάσιο ή το βουτυρόμελο του Μπούσιου στον Ζαχαρή, το σημερινό Central στην πλ. Ελευθερίας. Τη μυρωδιά την όμορφη που ένιωθες περνώντας έξω από τα μπακάλικα της εποχής, και τις φωνές των πλανοδίων με τα γαϊδουράκια στις γειτονιές, να φέρνουν κάθε μέρα φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Αμ’ εκείνο το ποτηράκι στη Στοά στο πάρκο, μου διαφεύγει το όνομα του μαγαζιού, γεύσεις που ακόμα και σήμερα είναι αποτυπωμένες στον ουρανίσκο.
Το δέος που ένιωσα όταν πρωτοπήγα με τον πατέρα μου στο Ακροπόλ, τον θερινό κινηματογράφο να δω «Κάτς», αγώνα πάλης με τα μεγαθήρια της εποχής, τον Καρυστινό, τον Ντι Μπέστια, τον Μασκοφόρο και άλλους. Τη μοσχοβολιά των λουλουδιών στο καλοκαιρινό Ρεξ στη Σκληβανιώτη, τα καλοκαιρινά μας βράδια στη ταράτσα του Παλλάς του Καρανικόλα ή απέναντι στον καλοκαιρινό Απόλλων, στο καλοκαιρινό θέατρο και αργότερα στο Σινε Νίκη στη Θερμοπυλών δίπλα στο Hotel Elena.
Ποιος δεν είχε μετρήσει με καμάρι τους πόντους της καμπάνας του παντελονιού, και αργότερα τα blue jean με το ριβέρ, από τον Λέτσο και τον Κανέλλο. Ενώ με 995δρχ περίπου, έκανες το όνειρο πραγματικότητα αγοράζοντας ένα Fred Perry ή Lacoste, από τον Μποβιάτσο στο Πάρκο, για να πας στο Σαββατόβραδο στη Ντίσκο Ηλέκτρα του κυρ-Αλέκου του Αργυρίου να πιείς παρφέτ αμούρ, και να περιμένεις τον Dj να βάλει τα πρώτα μπλουζ για να χορέψεις με το αίσθημα.
Ποιος δε θυμάται μετά την μεταφορά των Επιταφίων κάθε Μ. Παρασκευή, το ραντεβού για λουκουμάδες στου Κουτσονίκα στην αρχή της Κολοκοτρώνη, τότε βλέπεις δεν ήταν μόδα τα ουζερί, και το πρώτο παγωτό χωνάκι, το Μ. Σάββατο το πρωί μετά τη μεταλαβιά, ύστερα από την πρώτη Ανάσταση.
Κάθε Φεβρουάριου ξεκίναγε η τέχνη του χαρταετού, εννοείται πάντα χειροποίητος και για βοήθεια πηγαίναμε στου Μαλίνα στην Ησαϊας, και μετά στο Κάστρο για πέταμα μέχρι το βράδυ και στήσιμο ξώβεργας για πουλιά. Τη Μ. Παρασκευή τη βγάζαμε με χαλβά, και όλοι μέρα ανεβασμένοι στα καμπαναριά στις εκκλησίες, χτυπώντας πένθιμα τις καμπάνες ως το βράδυ, ενώ τα αυτιά μας κουδούνιζαν για μέρες μετά. Βλέπεις δεν υπήρχαν ήχοι ringtone από τα κινητά και τα smartphone τότε, οι ήχοι ήταν πραγματικοί και τους ζούσες άμεσα ή τους δημιουργούσες εσύ.
Σάββατο βράδυ με την οικογένεια στα γειτονικά ταβερνάκια της πόλης λόγω έλλειψης μεταφορικού μέσου (βλέπετε τότε τα αυτοκίνητα ήταν πολυτέλεια..), όπως στου Μαυροσκούφη στην Άνοιξη, με τα πολύχρωμα λαμπιόνια στην αυλή με τα χαλίκια, ή στου Τσαντζαλή στον περιφεριακό ή για το απίθανο μπιφτέκι στον Άγ. Λουκά.
Δε το κρύβω ότι εκείνη η Λαμία μου άρεσε πιο πολύ, δεν ήταν απρόσωπη, δεν ήταν άχρωμη, είχε ομορφιά, συναίσθημα, ανθρωπιά και προσωπικότητα. Όσοι φίλοι επιθυμούν να συμπληρώσουν τις αναμνήσεις τους για τη Λαμία της νιότης μας, γιατί μετά από 40 και πλέον χρόνια σίγουρα μου διαφεύγουν πολλά, αλλά έστω και έτσι πρέπει να θυμόμαστε το παρελθόν μας και να το συγκρίνουμε με το παρόν και το μέλλον. Ελπίζω μελλοντικά, με τη βοήθεια του νου και των φίλων, να ανασύρω και άλλες μνήμες και να ξανακάνουμε ένα ταξίδι-οδοιπορικό στην ομορφιά του παρελθόντος.
Φιλιά πολλά σε όλους τους φίλους και γνωστούς, να είστε όλοι καλά και να μας αξιώσει ο Θεός να πλουτίσουμε τις αναμνήσεις μας για να τις διηγούμαστε στα παιδιά και τα εγγόνια μας, για να δημιουργήσουν και αυτά ωραίες αναμνήσεις……….
Κ. Αρβανίτης
ΘΕΜΑ:
ΙΣΤΟΡΙΑ