Μητροπολίτης Φθιώτιδας Συμεών: «Τα βιβλία της Εκκλησίας κράτησαν γλώσσα και πολιτισμό και μας κράτησαν Έλληνες» (φωτογραφίες - video)


Στον Ιστορικό Ναό της Παναγίας, αφιερωμένο στην Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου στο ορεινό Γαρδίκι Ομιλαίων ιερούργησε και ωμίλησε σήμερα Κυριακή των Αγίων Πάντων ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Συμεών.

          Πιστός για ακόμη μία φορά στην υπόσχεσή που έδωσε κατά τον Ενθρονιστήριο του Λόγο ο Σεβασμιώτατος, με αμείωτο ρυθμό επισκέπτεται ποιμαντικώς απομεμακρυσμένα χωριά της Μητροπόλεως μας, χωριά με λιγοστούς κατοίκους, προκειμένου να τελέσει το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και να προσκυνήσει τα αγιασμένα χώματα των προγόνων της Ιστορικής Φθιώτιδας, η οποία απ’ άκρο εις άκρον είναι ποτισμένη με αίμα ηρώων και μαρτύρων για του Χριστού την Πίστη την Αγία και για της Πατρίδος την Ελευθερία.

          Το όμορφο ορεινό χωριό Γαρδίκι Ομιλάιων του Ν. Φθιώτιδος απέχει 60χιλιόμετρα από την πόλη της Σπερχειάδος. Είναι χτισμένο στον ορεινό όγκο των νοτιοδυτικών παρυφών της οροσειράς των Βαρδουσίων και στεφανώνεται από ένα πυκνό ελατόδασος, ιδιαίτερης φυσικής ομορφιάς. Είναι από τα χωριά, τα οποία ήκμασαν στην Ιστορία των αιώνων, αναδεικνύοντας σπουδαίες προσωπικότητες στην κοινωνία του τότε και του σήμερα. Η στρατηγική θέση του χωριού ενώνει τους Νομούς Φθιώτιδος – Ευρυτανίας, Φωκίδος και Ναυπάκτου, καθώς αποτελεί το όριο μεταξύ της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος με την Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου. 

          Οι λιγοστοί κάτοικοι του χωριού, με προεξάρχοντα τον Εφημέριο του π. Ιωάννη Σουφλερό και τους τοπικούς άρχοντες, επεφύλαξαν θερμή και γεμάτη αγάπη και ενθουσιασμό υποδοχή στον Σεβασμιώτατο.

          Ο Σεβασμιώτατος προηξήρχε της πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας στον ιστορικό Ναό της Παναγίας, ο οποίος αποτελεί τον Μητροπολιτικό Ναό του χωριού, καθώς υπάρχει και δεύτερη Ενορία του Αγίου Αθανασίου, γεγονός , το οποίο καταδεικνύει την ακμή του χωριού, το πλήθος των κατοίκων του, αλλά κυρίως την ευλάβειά τους προς την πίστη και την παράδοση, μιας ακόμη και σήμερα, όπου στο χωριό διαμένουν μόνιμα λιγοστοί κάτοικοι και οι δύο Ναοί είναι ιδιαίτερα προσεγμένοι και ευπρεπισμένοι.

          Τον Σεβασμιώτατο στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία πλαισίωσαν, ο Αρχιερατικός Επίτροπος Σπερχειάδος – Γαρδικίου Αιδεσιμολ. Πρωτ. π. Δημήτριος Κυρίτσης, ο Εφημέριος του χωριού Αιδεσιμ. Πρεσβ. π. Ιωάννης Σουφλερός και ο Ιεροδιάκονος π. Νικόλαος Πολυζώης.
          Το Ιερό Αναλόγια διηκόνισαν με σεμνότητα και ιεροπρέπεια νέοι Ιεροψάλτες, Πτυχιούχοι της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως μας, οι κ.κ. Ιωάννης Κωστορίζος, Παύλος Λιάσκος, Δημήτριος Κρέτσας και Μιλτιάδης Θεόφιλος, βοηθούμενοι και από τους τοπικούς Ιεροψάλτες.

          Η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία μετεδόθη απευθείας από Τηλεοράσεως, μέσω του Τηλεοπτικού Σταθμού «Star Κεντρικής Ελλάδος», σε παγκόσμια εμβέλεια  μέσω του Δορυφόρου της εταιρείας «Hellas Sat» και από Ραδιοφώνου μέσω του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Ιεράς Μητροπόλεως μας (89,4Fm) με τον οποίο συνδέθηκαν και μετέδωσαν και άλλοι τοπικοί Σταθμοί της Λαμίας, καθώς και μέσω διαδικτύου από την Ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως www.imfth.gr.

          Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Συμεών μέσα από το κήρυγμά του, έστειλε πολλαπλά μηνύματα προς τους παρευρισκομένους πιστούς και τους αναρίθμητους παρακολουθούντες από Τηλεοράσεως, Διαδικτύου και Ραδιοφώνου. Μηνύματα φιλοπατρίας, Ελληνικής λεβεντιάς και θυσιαστικής αγάπης προς την Πατρίδα μας, με αφορμή τον ευλογημένο αυτό τόπο πολιτισμού και παραδόσεως, ενόψει μάλιστα και του εορτασμού της επετείου 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση,  αλλά και μηνύματα αισιοδοξίας και ελπίδος σε σχέση με την σημερινή ημέρα της Εορτής των Αγίων Πάντων.

          Ο Σεβασμιώτατος χαρακτηριστικά ανέφερε:

          ««Αυτός ο ευλογημένος τόπος, κάθε σπιθαμή της ελληνικής γης και ο τόπος που βρισκόμαστε σήμερα εδώ, αυτός ο τόπος ο καθάριος, ο ορεινός, ο τόπος των γενναίων, των καθαρών ανθρώπων. 
Πέρασε μέσα στο διάβα της ιστορίας πολλές περιπέτειες και μάλιστα τέτοιο καιρό του χρόνου, αν είμαστε καλά θα εορτάσουμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Ίσως θα πρέπει, μέσα από αυτόν τον εορτασμό εκτός από τον εόρτιο και πανηγυρικό χαρακτήρα, άμεσα συνδεδεμένο με τη ζωή μας, ίσως είναι μια ευκαιρία, να ξαναδούμε την ταυτότητά μας, τη γλώσσα μας, να ξαναδούμε τις παραδόσεις μας, να μπορέσουμε χωρίς αγκυλώσεις και χωρίς κόμπλεξ και ιδεοληψίες, να δούμε τι ήταν αυτό που μας κράτησε Έλληνες. Αυτό που κράτησε τη συνείδησή μας. Τι ήταν αυτό που κράτησε τη γλώσσα μας, την παράδοσή μας σε αιώνες σκλαβιάς. 

Αν ο κόσμος βλέπουμε να επηρεάζεται τόσο πολύ ακόμα και από μια εκπομπή, από ένα σήριαλ, από ένα παιχνίδι, φανταστείτε: τι πολεμική, τι πίεση δέχτηκε αυτός ο τόπος, οι πρόγονοί μας τετρακόσια και περισσότερα χρόνια σκλαβιάς! Και παρά ταύτα κρατήθηκε η γλώσσα, η πίστη στο Χριστό, η Ορθοδοξία. Κρατήθηκε ο Πολιτισμός. Κρατήθηκε η Παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα, οι αξίες, οι αρχές. 

Οφείλουμε να αναρωτηθούμε: «πως έγινε αυτό»; Μήπως οι προγονοί μας, είχαν καμία τηλεδιάσκεψη με τους πεφωτισμένους της Ευρώπης; Ήταν σε κανένα «skype» συγχρονισμένοι και έτσι κρατούσαν την παράδοση, τον Πολιτισμό; Μήπως υπήρχε κανένας τρόπος μαγικός ή διαδικτυακός, ώστε εκείνη την εποχή, οι πεφωτισμένοι της Εσπερίας, να φωτίζουν με τα φώτα τους, τους υπόδουλους Έλληνες; Θα τα ακούσουμε και αυτά και θα τα δούμε να γράφονται, ότι τρόπο τινά, ήμασταν μέσα στο σκοτάδι και έπρεπε να έρθουν κάποιοι φωτισμένοι, συμπατριώτες μας και όχι μόνο από την άνεση της Εσπερίας, από τα τζάκια των Παρισίων για να μας φωτίσουν και να μας δείξουν το δρόμο προς την ελευθερία. 

Όμως, όποιος έχει ιστορία και γνωρίζει την ιστορία και η ιστορία είναι γραμμένη με το αίμα αυτών που θυσιάστηκαν και με τον ιδρώτα αυτών που εκοπίασαν, θα δει, ότι η γλώσσα, ή παράδοση, κρατήθηκαν μέσα στις πλατείες των πολιτισμών, μέσα στις Εκκλησιές, στα σπίτια μέσα, σε τέτοια ορεινά χωριά, τα οποία υπήρξαν φυλάκια, ασπίδες πραγματικές, της ελευθερίας και πνεύμονες ελευθερίας. Επίσης, θα δει κανείς, ότι η γλώσσα κρατήθηκε μέσα από την Εκκλησία, καθώς ο Παπάς του χωριού, μαζί με το δάσκαλο και δυο, τρείς άλλους ανθρώπους, υπήρξε ο συνδεκτικός κρίκος που δεν άφησε να διαραγεί η ενότητα του Ελληνισμού, παρά ότι πέρασαν τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς. Παπάς ήταν ο δάσκαλος συγχρόνως πολλές φορές. Ο Παπάς ήταν ο γραμματικός, ήταν ο συμβολαιογράφος. Ο Παπάς, ήταν το σημείο της ενότητος και όσοι ξέρουν ιστορία και δεν περιμένουν να τους την μάθουν κάποιοι άλλοι, σήμερα που θέλουν να την ξαναγράψουν, ξέρουν πολύ καλά, ότι τη γλώσσα την κρατήσαμε μέσα από τα βιβλία της Εκκλησίας, μέσα από το Ψαλτήρι, μέσα από την Οκτώηχο, την Παρακλητική όπως λέγεται, μέσα από το Τριώδιο, από το Πεντηκοστάριο, το Ιερό Ευαγγέλιο. Μέσα από τους Ψαλμούς και τους ύμνους. Μέσα από τα απολυτίκια, αλλά και μέσα από την λαϊκή μας παράδοση. Τα δημοτικά μας τραγούδια, αλλά και μέσα από το μοιρολόγι του θανάτου και του πόνου, κρατήθηκε ο Ελληνισμός, κρατήθηκε η Ορθοδοξία, κρατήθηκε αυτός ο πολιτισμός. 

Και μάλιστα σήμερα, σε ένα κόσμο πανικοβλημένο μπροστά σε ένα ιό, δείχνει όσο ποτέ άλλοτε ότι έχει τη δύναμη να δώσει την πραγματική απάντηση. Και γιατί έχει την δύναμη να έχει την πραγματική απάντηση; Διότι ο Πολιτισμός ο δικός μας, δεν είναι ο Πολιτισμός της δύναμης, της κυριαρχίας. Δεν είναι ο Πολιτισμός των όπλων, των τεχνολογικών επιτευγμάτων. Ο δικός μας Πολιτισμός, είναι ο Πολιτισμός των σχέσεων. Είναι ο Πολιτισμός, ο οποίος ζυμώνεται μέσα στα βουλευτήρια των Εκκλησιών, των πλατειών και των καφενείων. Είναι ο Πολιτισμός, ο οποίος σμιλεύεται μέσα από ανθρώπινες σχέσεις, από γάμους και συμπεθεριά, μέσα από σόγια και συγγενολόγια, μέσα από μικρές και μεγάλες κοινότητες. Των Ελλήνων τις κοινότητες, οι οποίες συγκροτούν Πολιτισμό, Παράδοση και Ορθοδοξία. 

Σήμερα μάλιστα Κυριακή των Αγίων Πάντων, είναι η ημέρα που κλείνουμε το βιβλίο του Πεντηκοσταρίου. Ήδη αναφέρθηκα σε αυτά τα βιβλία, τα οποία δεν είναι απλώς βιβλία υμνολογικά και λατρευτικά. Είναι τα βιβλία, τα οποία μας κράτησαν Έλληνες. Τα βιβλία, τα οποία κράτησαν τη γλώσσα. Τέσσερεις αιώνες, μήπως είχαμε δια βίου Εκπαίδευση; Μήπως είχαμε επιμόρφωση; Τι μας κράτησε όρθιους; Τα σχολειά και μάλιστα τα κρυφά σχολειά κατά κανόνα. Τα σχολειά που γίνονταν στους χώρους των Ναών και των Μοναστηριών. Έτσι λοιπόν, ένα από τα βιβλία είναι το Πεντηκοστάριο, το οποίο κλείνει σήμερα των Αγίων Πάντων και πριν από αυτό είχαμε ανοίξει το βιβλίο του Τριωδίου. Και αυτά τα δυο βιβλία συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους νοηματικά. Και μάλιστα στην περίοδο της σκλαβιάς τη δύσκολη, αυτά τα βιβλία ήταν βιβλία παρηγοριάς συγχρόνως. 'Ήταν βιβλία, τα οποία σμίλευαν φρόνημα. Ήταν τα βιβλία τα οποία έδιναν υπομονή, ελπίδα, κουράγιο. Βιβλία που έδιναν έμπνευση σε αγωνιστές, σε κλέφτες και αμαρτωλούς και καπεταναίους, αλλά ήταν και τα βιβλία που παρηγορούσαν κάθε δοκιμασμένο άνθρωπο. Το Τριώδιο είναι το βιβλίο που ξεκινά την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου και φτάνει τη νύχτα του Πάσχα. Περιλαμβάνει και τη Μεγάλη Εβδομάδα. Είναι το βιβλίο που εκφράζει την αγωνία του ανθρώπου, που νιώθει ότι έχει χάσει τον Θεό από τη ζωή του. Την αγωνία δηλαδή του καθενός από εμάς, που όλοι μας βρισκόμαστε σε τέτοιες καταστάσεις. Όλοι αισθανόμαστε απελπιστικά μόνοι και λέμε: « που είναι ο Θεός από τη ζωή μου; Πού είναι οι άνθρωποι από τη ζωή μου; Πού είναι ένας άνθρωπος να με καταλάβει, να με νιώσει; Πού είναι ο Θεός να με ακούσει»; 

Σε πόσες λύπες, πικρίες, αγωνίες, αδιέξοδα, δεν έχει αναστενάξει η καρδιά μας; Το βιβλίο του αναστεγμού είναι το Τριώδιο. Του αναστεναγμού του τελώνη, της πόρνης, του αναστεναγμού όλων των προσώπων που παρελαύνουν. Του αναστεναγμού του πρώτου Αδάμ που είναι έξω από τον Παράδεισο και κλαίει και θρηνεί. Του αναστεναγμού της κάθε ψυχής που φωνάζει μέσα στην σαρακοστή «Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς». Και φτάνει το βιβλίο αυτό στην Ανάσταση του Χριστού, στην Αναγέννηση. Μέσα από τον Σταυρό έρχεται η ελπίδα, η Ανάσταση και η ζωή και ανοίγει και ένα άλλο βιβλίο μετά, το Πεντηκοστάριο για να μας δείξει τι σημαίνει Ανάσταση. Ότι η Ανάσταση δεν είναι μόνο του Χριστού αλλά είναι η Ανάσταση του ανθρώπου. Είναι η Ανάσταση των ανθρώπων. Είναι η Ανάσταση η πραγματική όλης της δημιουργίας. Είναι η Ανάσταση του φρονήματος, της καρδιάς, της ελπίδος, της σχέσης. Και αρχίζει μια πορεία, που μας δείχνει μέσα από τον Απόστολο Θωμά, τις Μυροφόρες γυναίκες, μέσα από τη Σαμαρείτιδα, μέσα από τον Τυφλό, μέσα από θαύματα. Μέσα από την εορτή της Αναλήψεως, που μας δείχνει ότι ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε μόνο για να είναι αθάνατος, αλλά για να ζήσει μια αθανασία και μια αιωνιότητα αγάπης και όχι μια αιωνιότητα μοναξιάς και κόλασης. Μια αιωνιότητα μέσα στην αγκαλιά του Θεού, του ουρανού. Και συνεχίζει το βιβλίο και φτάνει στην εορτή της Πεντηκοστής που έρχεται να μας φανερώσει, ότι η Ανάσταση είναι μια ζωή που την ζει κανείς μέσα στην Εκκλησία που είναι το δώρο του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας. Αυτό είναι που μας κράτησε, που γίναμε Εκκλησία. Αν είχαμε μείνει ατομικότητες, μονάδες τι θα ήμασταν σήμερα; Θα είχαμε όλοι εξισλαμιστεί. Θα είχαμε χάσει την ταυτότητά μας. Θα είχαμε χάσει τα μνημεία μας, θα είχαμε χάσει τα πάντα. Μας κράτησε η κοινότητα και η Εκκλησία και αξίζει να μελετηθεί και για τα νεότερα παιδιά η συμβολή του κοινοτικού συστήματος στην διατήρηση της Ενικής αυτοσυνειδησίας. Και η αυτοδιοίκηση είναι η κατ’ εξοχήν συνέχεια και έκφραση του κοινοτισμού. Αυτού του κοινοτισμού, που κράτησε τους υπόδουλους. που μπορεί άνετα να αποτελέσει βάση ανάπτυξης και πορείας για το μέλλον. 
Και φτάνουμε σήμερα στην Κυριακή των Αγίων Πάντων. Ξεκινήσαμε από την έξοδο από τον Παράδεισο, από την απέραντη θλίψη και μοναξιά και από τα απέραντα ερωτήματα, από τον απέραντο πόνο, από την αγωνία κάθε ανθρώπου που ξεκινήσαμε και σήμερα και φτάσαμε στην επιβεβαίωση κάθε ελπίδας και κάθε προσδοκίας. Σήμερα, τι έρχεται να μας πεί ο Χριστός; Δεν μας λέει απλά ότι είμαι εδώ άνθρωπε μου ταλαίπωρε για να σε αγαπώ, να με επικαλείσαι. Δεν θέλω να είμαι σε ένα θρόνο εξουσίας και εσύ να είσαι ο ικέτης που θα είσαι συνέχεια στα ποδαράκια μου για να παρακαλάς για λίγο έλεος. Δεν θέλω μια τέτοια σχέση μαζί σου. «Ήρθα στη ζωή σου», λέει ο Θεός, στον καθένα από εμάς «για να σε κάνω όπως είμαι Εγώ, να σε κάνω Άγιο. Να γίνεις Άγιος, είτε είσαι μορφωμένος, είτε είσαι αμόρφωτος. Είτε είσαι πλούσιος, είτε είσαι πτωχός. Είτε μένεις στο Γαρδίκι Ομιλαίων, είτε μένεις στην Ουάσιγκτον, στην Νέα Υόρκη. Όπου και να βρίσκεσαι, όποια και να είναι η ζωή σου. Είτε είσαι όμορφος, είτε είσαι άσχημος, είτε ξέρεις πολλά, είτε ξέρεις λίγα, είτε είσαι στρατηγός, είτε είσαι τεχνίτης. σε καλώ να γίνεις Άγιος, να μπεις και εσύ στο κάδρο των Αγίων Πάντων, να γίνεις ένας από αυτούς».

 Αυτή είναι η κατεξοχήν επιβεβαίωση κάθε ελπίδας και αυτή είναι η καταξίωση η πραγματική του ανθρωπισμού. Να γίνεται ο άνθρωπος, ό,τι είναι ο Θεός. Άγιος ο Θεός, άγιος και ο άνθρωπος. Να μετέχει ο ίδιος ο άνθρωπος στη Χάρη και την Δόξα του θεού. Αυτός είναι ο πραγματικός ανθρωπισμός και όχι αυτός που καλλιεργεί μια δήθεν δικαιωματοκεντρικότητα. Και είδαμε πόσο εύκολα την ξέχασε τώρα μπροστά σε μια πανδημία. Πού είναι η ελευθερία των δικαιωμάτων, για την οποία ακούγαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ; Και να τολμούσες να βήξεις, όχι κάτι άλλο, θεωρούσουν φονταμενταλιστής, ομοφοβικός, το Α το Β το Γ. Έχουμε βρεί και καινούργιες ταμπέλες και καινούργια αυτοκόλλητα για να κολλάμε στους ανθρώπους. Πού πήγαν οι ελευθερίες; Πού πήγαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία της έκφρασης; Αφού σου λένε ούτε να αγκαλιάσεις, ούτε να χαιρετήσεις, έτσι μας λένε οι επιστήμονες. Πού πήγαν η ελευθερία κινήσεων, της έκφρασης; Πού πήγαν όλα αυτά; Στράφι τόσο γρήγορα; Πού είναι οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες; Πού είναι οι κολοσσοί αυτού του κόσμου; Να διαλύσουν, να σκουπίσουν αυτό τον ιό. Πού είναι οι πανεπιστήμονες που νόμιζαν, ότι θα παίζανε με μόρια και με γενετικά συστήματα και με τη Βιολογία και το DNA των ανθρώπων και νόμιζαν ότι θα φτιάξουν και κλώνους ανθρώπων, φωτοτυπίες ανθρώπων; Πού είναι όλη αυτή η έπαρση, αυτή η αλαζονεία, όλη αυτή η ισχυρογνωμοσύνη, ότι δεν έχουμε ανάγκη το Θεό, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας με την εξυπνάδα, με τη δύναμή μας, με την κυριαρχία μας; Να λοιπόν που η πραγματική καταξίωση του ανθρώπου, είναι τελικά αυτή που ήταν πάντοτε, η αγιότητα. Ναι η αγιότητα. Πολλοί μεγάλοι και δυνατοί πέρασαν από αυτόν τον κόσμο μέσα στους αιώνες. Τους θυμάται κανείς; Τους μνημονεύει κανείς; Στην καλλίτερη περίπτωση να υπάρχει κάποιος ανδριάντας αλλά και αυτός στις περισσότερες των περιπτώσεων, να κάνει κάποιος μια βόλτα να δει σε τι χάλι είναι. Και τα μνημεία τα σπουδαία και τα μεγάλα. Τους περισσότερους τους ξεχνούν οι άνθρωποι, αλλά έχει ξεχάσει κανείς τον Άγιο Δημήτριο, την Αγία Παρασκευή, τον Άγιο Γεώργιο, τον Άγιο Νικόλαο; Πόσοι αιώνες έχουν περάσει! Πόσοι αιώνες έχουν περάσει από τότε που μαρτύρησαν αυτοί οι Άγιοι και τόσοι άλλοι Άγιοι για την αγάπη του Χριστού και συνεχίζουν να εμπνέουν ανθρώπους; Συνεχίζουν οι άνθρωποι να παίρνουν το όνομά τους από αυτούς και να αντλούν παρηγοριά και δύναμη στη ζωή τους. Και στα δύσκολα της ζωής να τρέχουν στον Άγιο. Στην εικόνα του Αγίου για να καταθέσουν τον πόνο και τον στεναγμό της καρδιάς. Σήμερα λοιπόν, που κλείνει το Πεντηκοστάριο και ανοίγει το άλλο βιβλίο η Παρακλητική, η οποία ουσιαστικά συνοψίζει και τα δύο βιβλία καθώς μέσα έχει και αναστάσιμη υμνολογία και κατανυκτική υμνολογία και σταυροαναστάσιμη, τα πάντα. Γιατί έχει σοφία η Εκκλησία μας. Η Εκκλησία θέλει πάντα να μας κρατά σε μια προοπτική ελπίδας. Η Εκκλησία μας έρχεται και μας λέει: «έχουμε δυσκολίες στη ζωή. Η ζωή δεν είναι βίος ανθόσπαρτος. Δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Η ζωή πράγματι έχει στενή και τεθλιμμένη οδό. Πράγματι για να μπορέσουν να κρατηθούν σχέσεις, για να μπορέσει να κρατηθεί μια οικογένεια θέλει πολύ δάκρυ, πολύ αγωνία, πολύ ταπείνωση, πολύ υπέρβαση. Μια μάνα για να κρατήσει τα παιδιά της ενωμένα και αγαπημένα, πρέπει να καταπιεί πολλά. Πρέπει να στραγγαλίσει πολλές φορές τον ίδιο της τον εαυτό, να καταπιέζει την ύπαρξή της. 'Οποιοσδήποτε άνθρωπος θέλει να οικοδομήσει κάτι σπουδαίο καλείται να διαβεί το δρόμο της θυσίας. Όμως δεν είναι ένας δρόμος χωρίς φως στο τέλος. Δεν είναι ένα αδιέξοδο, ένα τούνελ που οδηγεί στο χάος, αλλά ένας δρόμος που οδηγεί στην αγιότητα».

 Η αγιότητα είναι η Πατρίδα μας, ο προορισμός μας, όλων μας ανεξαιρέτως. Μα και εγώ μπορώ να γίνω Άγιος; Εγώ που έχω τόσες αδυναμίες, τόσα ελαττώματα; Εγώ που έχω τόσα λάθη, εγώ που δεν φέρομαι καλά; Εγώ που δεν ξέρω που πάνε τα τέσσερα, που έχω τόσο καιρό να πατήσω στην Εκκλησία; Ναι και εσύ, αρκεί να το καταλάβεις, να το πιστέψεις, να το αγαπήσεις, να εγκαταλείψεις τον παλαιό σου εαυτό και να γίνεις καινούργιος. Ναι μπορείς! Ναι μπορούμε! Μπορούμε να γίνουμε καλλίτεροι. Μπορούμε να πλησιάσουμε το Θεό. Ναι η αγιότητα δεν είναι παραμύθι. Δεν είναι όπιο το λαού για να κοιμίζει τους ανθρώπους. Είναι πραγματικότητα ζωντανή, απτή, χειροπιαστή. Πιάστε την. Μην την αφήνετε να σας ξεφύγει, να μας ξεφύγει, να μην πάει η ζωή μας χαμένη. Αμήν».

          Προ της απολύσεως, ο Σεβασμιώτατος ευλόγησε τους άρτους στη πετρόχτιστη αυλή του Ναού, αλλά και πατρικώς αγίασε όλο το χωριό και ευχήθηκε σε όλους Χρόνια Πολλά και ευλογημένα. 

          Ο Εφημέριος του χωριού προσεφώνησε τον Σεβασμιώτατο και εκ μέρους όλων με λόγια αγάπης και υικού σεβασμού τον καλωσόρισε στο ιστορικό χωριό Γαδίκιον Ομιλαίων, ευχόμενος η ιστορική αυτή πατρική επίσκεψή του, να μείνει χαραγμένη στην καρδιά του και να την συνοδεύουν όμορφα συναισθήματα σε όλη την διάρκεια της Θεοφιλούς Ποιμαντοριάς  του στην Φθιώτιδα, για την οποία ευχήθηκε ολοψύχως να είναι μακρά, υγειή, καλλίκαρπο και ανεπανάληπτη. 

          Στην πλατεία του χωριού , μετά και την διανομή του αντιδώρου, εδόθη εκ μέρους του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου κέρασμα, κατά την διάρκεια του οποίου ο Σεβασμιώτατος είχε μια αγαπητική, ουσιαστική και ιδιαιτέρα προσφιλή επικοινωνία με όλους.

          Εις ανάμνησιν δε της πρώτης του επισκέψεως στο χωριό, εκφράζοντας τα συναισθήματα  όλων των απανταχού Γαδρικιωτών, ο Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου απανταχού Γαρδικιωτών, Στρατηγός ε.α. κ. Αθανάσιος Νικολοδήμος, προσέφερε στον Σεβασμιώτατο έναν Σταυρό Ευλογίας, συνοδευόμενο από αληθινές και εγκάρδιες ευχές προς το πρόσωπό του. 

          Στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στο ορεινό Γαρδίκι Ομιλαίων μεταξύ των πιστών, παρέστησαν: Ο Δήμαρχος Μακρακώμης κ. Γεώργιος Χατζής, Ο Διοικητής του Α.Τ. Σπερχειάδος κ.   Σταθοκώστας, ο Πρόεδρος του Γαρδικίου κ. Ιωάννης Βασιλείου, συνοδέυομενος από τον Αστυνομικό υπεύθυνο του χωριού, ο Πρόεδρος των Απανταχού Γαρδικιωτών κ. Αθανάσιος Νικολοδήμος, Στρατηγός ε.α., ο Πρόεδρος των Γαρδικιωτών Φθιώτιδος κ. Κωνσταντίνος Χριστόπουλος, καθώς και ο λόγιος Διδάσκαλος Εκπαιδευτικός κ. Βασίλειος Μαλούκος.
         
Νεότερη Παλαιότερη