Πώς μας φαινότανε τότε το συντριβάνι της Ομόνοιας;
Οι οικογενειακές βόλτες συνήθως Σάββατο απόγευμα το είχαν στο πρόγραμμα...
Το χαζεύαμε ανέμελα και χωρίς φόβο μήπως μας την πέσει κανένας περίεργος
όπως σήμερα.
Λιγοστά και τα αυτοκίνητα....
Το βράδυ το φωτίζανε και το θέαμα ήταν ακόμα ωραιότερο...
Τα κτίρια γύρω από την Ομόνοια ήταν ζωντανά...μπαινόβγαινε κόσμος...
Ραφτάδες...γραφεία συνοικεσίων (είχαν τζίρο τότε)...μανταρίστρες...δικηγόροι...
συμβολαιογράφοι...αλλά και κατοικίες.
Μέγαρα τα έλεγαν και είχαν και θυρωρό και διαχειριστή...
Ο πρώτος έμενε εκεί....υπήρχε στην συμφωνία και μάλιστα ο ενδιαφερόμενος
έδινε χρήματα για να πάρει το θυρωρείο.
Στην αρχή της Αθηνάς στην Ομόνοια έβλεπες τους σαράφηδες με τις βιτρινούλες
με τα ροδάκια.
Είχαν βιβλίο θεωρημένο από την Ασφάλεια και περνούσαν τις συναλλαγές τους.
Στοιχεία του πωλητή δηλαδή γιατί οι μπουκαδόροι πήγαιναν και σε αυτούς
για να σκοτώσουν την λεία τους.
Τα περίπτερα της Ομόνοιας ήταν προνομιούχα....
Μικρά μαγαζιά...εύρισκες ότι ήθελες και ήταν ανοιχτά όλο το 24ωρο.
Σπάνια η εγκληματικότητα...άντε κανένας καυγάς μεθυσμένων ή καμμιά φασαρία
νταβατζή με γυναίκα της νύχτας.
Αρχές Πειραιώς υπήρχαν καμπαρέ με τολμηρές για την εποχή φωτογραφίες
σκεπασμένες όμως με χαρτάκι και πινέζα στα επίμαχα σημεία.
Ήταν οργανωμένα με σεπαρέ απομωνομένα τραπεζάκια σε ημισκότεινα σημεία.
Η Πανεπιστημίου...η Σταδίου...η Αγίου Κων/νου...η Πειραιώς...η Γ'Σ/βρίου...
η Αθηνάς με κέντρο αναφοράς την πολύπαθη δυστυχώς Ομόνοια.
from Πίσω στα παλιά https://ift.tt/30G7NbE
via IFTTT