| «Δεν ήθελα καθόλου να κάνω αυτή την δουλειά. Όταν ήμουν μικρή, ακόμη κι όταν θέλαμε να βγούμε έξω από το σπίτι, να πάμε κάπου, να κάνουμε μια βόλτα όλο και κάποια ερχόταν για πρόβα, για παραγγελία». Η Αϊσέ Μισιρλί θυμάται το παιδικό της παράπονο. 45 χρόνια μοδίστρα η μητέρας της, από 15 ετών κοριτσάκι έκοβε κι έραβε. Έτσι, και η ίδια μεγάλωσε με τις κλωστές, τα πατρόν και τα βελόνια γύρω –τριγύρω. «Η μητέρα μου κάθε μέρα έλεγε: «Σήμερα θα έρθει μια κυρία για πρόβα», «σήμερα θα έρθει μια κυρία να πάρει το φόρεμά της» γι αυτό κι εγώ δεν ήθελα να ασχοληθώ με αυτό το επάγγελμα. Δεν το συζητούσα καν, όμως, υπήρχαν στιγμές που μου άρεσε κιόλας. Να κόβεις, να ράβεις, να δημιουργείς» μας είπε. Την συναντήσαμε στο δικό της χώρο. Εδώ και δύο χρόνια έχει το δικό της μαγαζί, το δικό της ραφτάδικο. «Τόσα χρόνια βοηθός κοντά της κάτι έμαθα» λέει και γελά. Παρακολούθησε μαθήματα κεντήματος στην Εργατική Εστία και μετά μια τυχαία συνάντηση με την κα Έφη Καλεντερίδου, εκπαιδευτικό της άνοιξε ένα νέο παράθυρο στον κόσμο «μου πρότεινε να διδάσκω στην σχολή της κοπτική. Δίδαξα ένα χρόνο και κάπως έτσι βρέθηκα να κάνω αυτή τη δουλειά στο δικό μου πια χώρο». Όπως λέει εκείνο που την ευχαριστεί περισσότερο είναι να ξεκινήσει μια δουλειά και να την ολοκληρώσει μέσα σε μια ώρα, μια μέρα. Δεν της αρέσει να ασχολείται με κάτι που κρατά μέρες. Οι εναλλαγές την κάνουν ευτυχισμένη. Πολλές ώρες σκυφτή πάνω από την ίδια ραπτομηχανή, με τις κλωστές και τα βελόνια γύρω της είναι σημαντικό να κάνει κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. «Χρειάζεται να έχεις πάρα πολύ μεγάλη υπομονή». Τον τελευταίο καιρό αυτό το «διαφορετικό» είναι οι μάσκες για εκείνη αλλά και για τις άλλες συναδέλφισσές της. «Αρχικά τις έκανα με διπλό ύφασμα, τώρα τελευταία με μονό αν πρόκειται για παιδιά γιατί αυτό ζητούν. Δεν προλαβαίνουμε να ράβουμε. Κανονικά είμαστε ανοικτά απογεύματα Τρίτη και Πέμπτη, όμως, λόγω της πολύ δουλειάς είμαστε κάθε μέρα στο μαγαζί τα απογεύματα, πηγαίνουμε στο σπίτι για μια ώρα φαγητό και ξεκούραση και ύστερα πάλι επιστρέφουμε» εξηγεί και προσθέτει ότι ο κόσμος της Κομοτηνής φορά μάσκες, ή τουλάχιστον τις προμηθεύεται για να τις φορέσει. Η δουλειά της έχει χαρίσει και πολλές γνωριμίες. Αυτές τις μέρες για παράδειγμα που έρχονται οι φοιτήτριες, οι φοιτητές, οι γονείς τους, «ρωτάνε διάφορες πληροφορίες, τους βοηθάμε όσο μπορούμε. Έκανα πάρα πολλές γνωριμίες μέσω της δουλειάς.» σημειώνει. Όσον αφορά στα όνειρα; «Πού χρόνο για όνειρα;» απαντά χαμογελώντας «δουλειά και σπίτι κι ύστερα πάλι από την αρχή». Πηγή: Ρεπορτάζ-Κείμενο-Φωτογραφία:Μαρία Νικολάου www.ert.gr
via ert.gr https://ift.tt/33BsXdv |
