ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΟΥ ΣΠ. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ (1876, ΣΠΑΡΤΗ - 1961, ΑΘΗΝΑ. ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗ ΣΠΑΡΤΗ, ΟΠΟΥ ΕΜΑΘΕ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. ΥΣΤΕΡΑ ΣΠΟΥΔΑΣΕ ΝΟΜΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΙ ΑΦΙΕΡΩΘΗΚΕ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ, ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΜΕΡΟΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΣΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΝΤΑΣ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ, ΣΑΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΟΥ ΕΞΕΛΕΓΗ ΤΟ 1910, ΤΟ 1912 ΚΑΙ ΤΟ 1923.
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣΕ ΚΙ ΕΓΡΑΦΕ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΑ. ΥΠΗΡΞΕ Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΟΥ ΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΑΥΤΟ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ Μ’ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ, ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΩΣ ΤΑ ΒΑΘΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΑΜΑΤΑ. ΥΠΗΡΞΕ ΕΝΑΣ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟΥΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑΟ ΠΟΛΙΤΗ ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ, ΠΟΥ ΤΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ «ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ». ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΕΚΔΙΔΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ 1940, ΜΕ ΠΡΩΤΟ ΤΟΜΟ «Τ’ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ». ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ «ΤΑ ΟΚΤΑΣΤΙΧΑ ΤΟΥ ΠΕΡΒΟΛΙΟΥ» (1944), «Ο ΜΑΓΟΣ» (1946), «ΔΡΑΚΟΓΕΝΙΑ» (1947), «ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΕΜΟΥΣ» (1948), «ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ» (1951), «ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ» (1954), ΚΑΙ «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ» ΤΟ 1961, ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ. Ο ΑΓΙΣ ΘΕΡΟΣ, ΣΑΝ ΓΙΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΤΟΥΣΕ, ΕΜΑΘΕ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΖΗ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΝΑ ΝΙΩΘΗ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΚΟΥΦΙΖΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ, ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ. ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΠ’ ΤΟ ΝΙΚΟΛΑΟ ΠΟΛΙΤΗ, Ο ΑΓΙΣ ΘΕΡΟΣ ΤΥΠΩΣΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ «ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ», ΣΤΑ 1909, ΓΙΑ ΝΑ ΤΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΠΟΛΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΕ ΤΗ ΣΧΟΛΙΑΣΜΕΝΗ ΜΟΡΦΗ ΤΩΝ «ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ». ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΟ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΑΜΕ ΠΙΟ ΠΑΝΩ, ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ: «ΣΟΛΩΜΟΥ, ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΕΡΓΟΝ» (1903), «ΞΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ» (1916, Β' ΕΚΔΟΣΗ 1935), «ΤΑ ΛΥΡΙΚΑ ΤΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ» (1953), «ΔΥΟ ΑΚΡΙΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ» (1950), «ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΡΟΣ» (1962, ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΟ). Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙ ΘΕΡΟΥ ΒΑΡΑΙΝΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΤΑ ΝΕΩΤΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΜΑΣ ΤΟΥ ΧΡΩΣΤΟΥΝ ΠΟΛΛΑ, ΜΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΣΕ ΤΟΣΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΣ ΤΟΥ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΣΑΝ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ. Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙ ΘΕΡΟΥ, ΓΙΑΤΙ, ΚΑΘΩΣ ΕΙΠΕ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗ ΕΠΟΧΗ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ Ο ΑΙΜ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΟΣ: «ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ». ΤΙΠΟΤ’ ΑΛΛΟ. ΚΙ Ο ΛΕΩΝ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ, ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΑΝΟΙΚΤΟ ΤΑΦΟ, ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΚΗΔΕΥΟΤΑΝ Ο ΑΓΙΣ ΘΕΡΟΣ, ΕΙΠΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤ’ ΑΛΛΑ ΚΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ: «Η ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΗ ΚΙ ΑΚΑΜΑΤΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ, Η ΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΖΩΝΤΑΝΙΑ, ΕΔΙΝΑΝ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΠΩΣ ΤΑ ΟΛΑΝΘΙΣΤΑ ΓΕΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΕΙΧΑΝ ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΦΘΟΡΑΣ».
ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ
ΑΣΤΟΧΗΣΕ Η ΜΑΝΙΑΤΙΣΣΑ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕΝ, / ΟΤΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΑΝΑΠΗΔΑ, ΣΚΙΖΕΙ ΛΑΓΚΑΔΙΑ, / ΣΚΙΖΕΙ ΒΟΥΝΑ, ΚΑΝΕΙ ΓΙΟΦΥΡΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΕΙ. / ΞΑΣΤΟΧΗΣΕ Η ΜΑΝΙΑΤΙΣΣΑ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΣΤΡΑ / ΛΟΓΙΑΖΟΝΤΑΣ ΠΛΑΣΤΗ ΚΑΙ ΧΤΙΣΤΗ ΤΟ ΑΙΜΑ / ΑΙΩΝΕΣ ΠΑΝ, ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΙΩΝΕΣ / ΚΑΙ ΜΥΡΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ / ΚΑΙ ΔΕΟΝΤΑΙ ΜΙΣΗ ΚΑΙ ΑΙΜΑΤΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ / ΤΙ ΑΠ’ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΝΟΤΙΣΕΝ Η ΓΗ ΜΑΣ ΤΟ ΑΙΜΑ / ΕΤΟΥΤΗ Η ΓΗΣ Η ΚΑΡΠΕΡΗ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ. / ΣΑ ΦΥΛΛΑ ΤΟ ΧΙΝΟΠΩΡΟ ΠΕΦΤΟΥΝΕ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ / ΟΙ ΑΝΤΡΕΙΟΙ, ΚΙ ΑΛΟΓΑΡΙΑΣΤΑ ΤΗΝΕ ΠΟΤΙΖΟΥΝ / ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΑΚΝΙ, ΜΕ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥΣ ΤΟ ΑΙΜΑ. / ΤΟ ΥΝΙ Τ’ ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΟ ΑΝΤΙΣΚΟΦΤΕΙ ΤΩΡΑ / ΒΑΘΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑΣΗ ΤΟΥ, ΣΕ ΣΙΔΕΡΟ ΠΟΛΕΜΟΥ, / ΘΑΜΕΝΟ ΑΠ’ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΣΤΑ ΟΡΓΑ ΤΗΣ ΒΥΘΗ. / ΜΕ ΖΟΡΙ Τ’ ΑΛΕΤΡΟΧΕΡΑ Ο ΖΕΥΓΑΣ ΦΟΥΧΤΩΝΕΙ / ΚΙ ΙΔΡΟΚΟΠΑΕΙ ΓΙΑ ΝΑΝ ΤΟ ΒΙΑΣΕΙ ΠΟΥ ΣΤΟΜΩΝΕΙ. / ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΜΑΤΕΡΟ ΤΟ ΔΟΛΙΟ ΑΓΚΟΜΑΧΑΕΙ / ΤΗΝ ΤΡΑΒΑ ΓΙΑ Ν’ ΑΝΟΙΞΕΙ ΩΣ ΤΟ ’ΧΕΙ ΜΑΘΕΙ. / ΤΩΡΑ ΟΙ ΛΑΟΙ ΣΤΕΚΟΥΝ ΟΛΟΡΘΟΙ. ΠΑΙΔΙΑ, ΧΗΡΕΣ, / ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΟΙ ΜΑΥΡΟΜΑΝΤΗΛΟΥΣΕΣ ΑΣΗΚΩΝΟΥΝ / ΤΑ ΘΛΙΒΕΡΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ, ΑΠΟΖΗΤΩΝΤΑΣ / ΤΟΥΣ ΕΔΙΚΟΥΣ ΤΩΝ, ΚΑΙ ΜΕ ΧΕΡΙΑ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ, / ΔΕΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΡΧΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, / ΤΑ ΡΕΜΑΤΑ ΝΑ ΠΙΣΩΣΤΡΕΦΟΥΝΕ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΥ.
(ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ «ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ»).
ΤΑ ΚΟΜΠΟΛΟΓΙΑ ΞΕΚΟΥΚΙΖΟΥΝ / ΣΤΟΝ ΑΥΛΟΓΥΡΟ ΟΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ / ΑΜΙΛΗΤΟΙ ΚΙ ΟΛΟ ΜΕΤΡΑΝ, ΚΙ ΑΝΑΜΕΤΡΑΝ / ΜΕ ΤΑ ΚΟΥΚΙΑ ΚΑΜΠΑΝΙΣΤΑ. / ΤΙΣ ΕΓΝΙΕΣ ΤΟΥ Ο ΠΑΪΣΙΟΣ, ΜΕΤΡΑΕΙ / ΤΑ ΚΡΙΜΑΤΑ ΤΟΥ Ο ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ / ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΟΙΕΣ ΤΟΥ Ο ΔΑΒΙΔ. / ΚΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΤΕΡ-ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ / ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΠΑΝ ΚΑΙ ΣΩΝΟΥΝΤΑΙ / ΟΛΟ ΚΑΙ ΛΟΓΑΡΙΑΖΕΙ ΤΕΣ ΜΕΡΟΒΡΑΔΙΣ / ΚΟΥΚΙ ΚΑΙ ΜΕΡΑ, / ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΥ, ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΧΑΜΕΝΕΣ / ΟΛΟ ΚΑΙ ΧΑΝΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΒΥΟΥΝ. / ΚΙ Ο ΛΑΜΠΡΟΣ, Ο ΥΠΟΤΑΧΤΙΚΟΣ / ΧΡΟΝΩΝΕ ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ / ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΔΑΦΝΗ ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΚΑΘΙΣΤΟΣ / ΖΑΛΙΖΕΤΑΙ ΑΠ’ ΤΑ ΤΟΣΑ ΞΕΚΟΥΚΙΣΜΑΤΑ / ΠΟΥ ΣΑ ΝΕΡΟΥ ΣΤΑΛΑΜΑΤΙΕΣ / ΣΕ ΔΙΣΚΟ ΑΠΑΝΟΥ ΜΠΑΚΙΡΕΝΙΟ ΣΤΑΖΟΥΝ, / ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΤΟΥ ΝΥΣΤΑΖΟΥΝ.
(ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ «ΣΤΟΝ ΑΥΛΟΓΥΡΟ», ΑΠΟ ΤΗ «ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ» 1957).
from ανεμουριον https://ift.tt/37oFwLw
via IFTTT