Δεν τις καταλαβαίνω αυτές τις γυναίκες που παντρεύονται με ταγέρ, ενώπιον κάποιου νυσταλέου δικαστή ή δημάρχου, για να μην τις περάσουν για ψηλομύτες ή θρήσκες. Πρέπει κανείς να παντρεύεται με κάθε δόξα και τιμή, ενώπιον του επισκόπου της επισκοπής, σ' έναν καθεδρικό ναό σκοτεινό απ' την υγρασία και τα κρίματα, ν' ακούει υπομονετικά το κήρυγμα και να συμμετέχει συνειδητά στην τελετή, ώστε έπειτα η βεβήλωση του ιερού θεσμού να είναι ακόμα πιο περίπλοκη και γεμάτη τύψεις. Οι νύφες πρέπει φυσικά να φορούν νυφικό, ώστε το σατέν να προσδίδει στα χαρακτηριστικά τους μια ξεψυχισμένη αναμονή (άραγε γιατί οι νύφες θυμίζουν τόσο πολύ πεθαμένες;).
Οι νύφες πρέπει να προσέρχονται στον ιερό χώρο τυλιγμένες σε λευκό μετάξι, με λευκά γάντια κι ένα μπουκέτο λευκά κρινάκια, βυθισμένες στο λευκό, με την παρθενία τους (ή την έλλειψη παρθενίας τους) τυλιγμένη σ' ένα σάβανο, ώστε ο γαμπρός μετά την τελετή και το συμπόσιο να τις γδύσει λίγο λίγο, αφαιρώντας στρώσεις ή υποστρώματα, σαν να 'ταν κρεμμύδια. Το αιδοίο στις νιόπαντρες είναι η καρδιά που απομένει ακόμα στο κρεμμύδι αφότου βγουν όλες οι στρώσεις λευκότητας. Τα νυφικά φορέματα πρέπει να διαθέτουν άφθονα στρώματα υφάσματος, ώστε ο γαμπρός, στην προσπάθεια του ν' ανασκάψει ή να ξεθάψει το περιεχόμενο, να χρειάζεται να παραμερίσει την κολλαρισμένη φούστα, το φουρό και το κομπινεζόν, τις γάζες και τα βέλα, σαν στρώματα ομίχλης πάνω στη σάρκα. Πρέπει τα υφάσματα να διαθέτουν βάθος, ώστε ο γαμπρός να βρίσκει τελικά το αιδοίο της νύφης σαν μια τρυφερή καρδιά ανάμεσα στα νεκρά φύλλα. Πρέπει ο γαμπρός να γδύνει τη νύφη σιωπηλά, με βραδύτητα σχεδόν εξοργιστική, ώστε να διαφοροποιεί την καθαγιασμένη αυτή στιγμή του πρώτου γαμήλιου πηδήματος, εκείνου του πρώτου πηδήματος που ακόμα καπνίζει απ' το θυμίαμα, είναι κοκκώδες απ' το ρύζι και διεξάγεται συνήθως στη σουίτα κάποιου ξενοδοχείου, με τη σελήνη ν' αρχίζει να μελώνει στα παράθυρα, η κατεργάρα.
Εγώ σ' όλους τους γάμους είμαι εκείνος ο προσκεκλημένος που βάζει στο αυτοκίνητο των νεόνυμφων μια σειρά από παλιά κατσαρολικά, εκείνος ο προσκεκλημένος που τους ακολουθεί μέχρι το ξενοδοχείο και τους ρίχνει χαλικάκια στα παράθυρα και τους ενοχλεί ολονυχτίς. Εγώ είμαι εκείνος ο προσκεκλημένος, ο μέθυσος και επίμονος, που σκαρφαλώνει στην πρόσοψη του ξενοδοχείου και σκύβει στη σουίτα των νεόνυμφων, με τη δικαιολογία της συναδελφικότητας και των αιθυλικών αναθυμιάσεων, για να δει το αιδοίο της νεόνυμφης, αυτή την καρδιά του κρεμμυδιού, και κλαίω γιατί νιώθω να με τσούζουν τα μάτια και οι όρχεις.
JUAN MANUEL DE PRADA
ΑΙΔΟΙΑ!
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ
ΑΘΗΝΑ
1994
from ανεμουριον https://ift.tt/3du0NEH
via IFTTT