Προκλητικός, αλλοπρόσαλλος, διχαστικός, ρατσιστής είναι ίσως μόνο τα πιο ήπια επίθετα, με τα οποία θα μπορούσε να περιγράψει κάποιος τον Ντόναλντ Τραμπ, η διακυβέρνηση του οποίου, οδήγησε σε έκρηξη των διακρίσεων και της ρατσιστικής βίας αλλά και στην περαιτέρω απαξίωση του σεβασμού προς το περιβάλλον.
Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι να προβούμε σε μια εύκολη κριτική των πεπραγμένων του Τραμπ, αλλά αντίθετα να συνειδητοποιήσουμε ποια είναι η νέα σελίδα που ανοίγεται στις ΗΠΑ με την εκλογή του Τζο Μπάιντεν. Ολόκληρο το δημοκρατικό τόξο ανά την Ευρώπη έσπευσε να θριαμβολογήσει περί νίκης της δημοκρατίας, περί σημαίνουσας δημοκρατικής αλλαγής και να αναπαράγει όλα εκείνα τα κλισέ συνθήματα δημοκρατικής επίφασης.
Υπό ποιο πρίσμα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς την επικράτηση Μπάιντεν ως νίκη της δημοκρατίας και όχι ως νίκη του παραδοσιακού πολιτικού κατεστημένου των ΗΠΑ; Αλήθεια ποια η διαφορά μεταξύ της προηγούμενης υποψηφιότητας της Χίλαρι Κλίντον και του Τζο Μπάιντεν; Μήπως και οι δύο δεν αντιπροσωπεύουν τους εκλεκτούς των αγορών ενάντια στον παρεμβατικό Τραμπ; Μοιάζει λίγο πολύ να επαναλαμβάνεται το σκηνικό της Γαλλίας, όπου ο εκλεκτός των αγορών, Εμανουέλ Μακρόν ντύνεται με έναν κακέκτυπο μανδύα δημοκρατίας, προκειμένου να εμποδίσει την εκλογή της Λεπέν.
Η απάντηση, λοιπόν, είναι κατηγορηματική και είναι αρνητική. Ο Τζο Μπάιντεν δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση αλλαγή, αλλά αντίθετα σηματοδοτεί την επιστροφή στο παρελθόν. Συζήτηση για ουσιαστική αλλαγή και νίκη της δημοκρατίας και των κινημάτων θα μπορούσε ίσως να ανοίξει στην περίπτωση που Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν από σήμερα ο Μπέρνι Σάντερς, παρότι κάτι τέτοιο μοιάζει περισσότερο σαν ευσεβής πόθος παρά σαν μια ρεαλιστική σκέψη.
Οπότε καλοί οι πανηγυρισμοί για την ήττα του Τραμπ και όλων όσων αυτός αντιπροσωπεύει, όμως η νίκη Μπάιντεν μόνο προβληματισμό μπορεί να φέρει για την προοπτική επίλυσης των ανισοτήτων εντός της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά και για το μέλλον της δημοκρατίας. Διότι το σημαντικό δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά οι πολιτικές επιλογές που αυτά υπηρετούν και είτε με ακροδεξιά ρητορική είτε με ψευδεπίγραφο δημοκρατικό προσωπείο, η επιλογή είναι πάντα η ίδια, η εδραίωση και η αναπαραγωγή του ίδιου συστήματος που τους θρέφει και επιδιώκει τον περιορισμό των ελευθεριών, την καταστολή των διεκδικήσεων, τη φτωχοποίηση των λαών και την αύξηση των κερδών των πολυεθνικών.
via Ειδησεις https://ift.tt/3k5ZFZz