Οδός Σταδίου στο ύψος της Κοραή...
Κυριλέ δρόμος ...
Μεταξύ των μαγαζιών υπήρχαν και χρυσοχοεία.
Μικροί χώροι...πάντα κοστουμαρισμένος ο χρυσοχόος με την χρυσή αλυσίδα του ρολογιού να κρέμεται από το τσεπάκι του γιλέκου και το χρυσό δαχτυλίδι στο χέρι με την λίρα.
Το χρηματοκιβώτιο πίσω από το παραβάν και στην βιτρίνα κάποια χρυσαφικά.
Επισκεύαζε και έφιαχνε κοσμήματα με ειδικότητα τα αντρικά δαχτυλίδια με την χρυσή λίρα.
Πολύ της μόδας τότε και όποιος το φορούσε σήμαινε ότι είχε παχύ πορτοφόλι
αλλά και κάποιες φορές σήμαινε το αντίθετο...απλά ήταν δόλωμα για διάφορους λόγους.
Ένας από αυτούς ήταν ένας καλός γάμος...
Χρυσό δαχτυλίδι...καδένα...χρυσά δόντια στην μόστρα ανέβαζαν τις μετοχές
και κάποια πλούσια γεροντοκόρη θα την πάταγε την πεπονόφλουδα.
Ήταν πελάτης στο μαγαζί που δούλευα παραπάνω ως μικρός και του πήγαινα
τις παραγγελίες και συνήθως χάζευα λίγο παραπάνω όταν εξυπηρετούσε πελάτη.
Έβγαζε τις βελούδινες θήκες με τα χρυσά δαχτυλίδια για να τα δείξει στην πελάτισα εξηγώντας τα καράτια...την καθαρότητα και άλλα.
Και αυτή καθότανε στο βελούδινο σκαμπό πίνοντας τον καφέ της ....
Είχε και άλλου είδους πελατεία...από την επαρχία οπότε υπήρχε συνωστισμός
στο μικρό μαγαζί και οχλαγωγία.
Τώρα που το σκέφτομαι δεν θυμήθηκα να έχει ιδιαίτερα μέτρα ασφαλείας
αν εξαιρέσεις το κουδουνάκι στην ξύλινη πόρτα που χτυπούσε όταν την άνοιγες
και τον ειδοποιούσε.
Όπως όλοι πουλούσε και αγόραζε λίρες φυσικά παράνομα αλλά τότε
ήταν κάτι συνηθισμένο.
Οι χλωμές -κιτρινιάρες-Ελισάβετ-Γιώργηδες (όπως τις έλεγαν) σήμαιναν σιγουριά.
"...έχω κάτι χρυσές στην άκρη να παντρέψω το κορίτσι ..."που το έλεγαν και γραμμάτιο γιατί ο γαμπρός δεν το έπαιρνε μόνο του.
Υπήρχε μια μανία εκείνα τα χρόνια με το χρυσό....η δραχμούλα δεν είχε μπέσα.
from Πίσω στα παλιά https://ift.tt/38kHD3y
via IFTTT