Λέω Σιβηριανή χωρίς να τολμάω να ορίσω την εθνικότητα της, μιας και μετά το διαμελισμό της ΕΣΣΔ δεν ξέρει πια κανείς αν η Σιβηρία ανήκει στη Ρωσία, αν έχει ιδρύσει ανεξάρτητη δημοκρατία, ή αν απλά έχει μετατραπεί σε προάστιο των υπόλοιπων δημοκρατιών και χρησιμοποιείται ως αποθήκη κρατουμένων, χώρος εξόντωσης ή ψυγείο για διιστάμενα μέλη. Εγώ όμως δε βρίσκομαι εδώ για ν' ασκήσω πολιτική, παρά για να εγκωμιάσω το αιδοίο της Βαλέρια, εκείνης της Σιβηριανής που γνώρισα στην ισπανική πρεσβεία, όπου εργάζομαι (τρόπος του λέγειν) ως πολιτιστικός ακόλουθος τις στιγμές που μου αφήνει ελεύθερες η τέχνη τού να φτιάχνω κατασκευές από χαρτί. Η Βαλέρια, μια τρομακτική Σιβηριανή, μπήκε ένα πρωί στο γραφείο μου απαιτώντας να της επιστραφεί ο τίτλος της κόμισσας που οι ορδές των μπολσεβίκων είχαν αρπάξει από τους προγόνους της (τους είχαν επίσης αρπάξει τη ζωή, αυτό όμως στερείται σημασίας). Η ρώσικη διπλωματία είχε σαφείς εντολές από τον ίδιο τον Μπόρις Γέλτσιν να μη λαμβάνονται υπόψη οι απαιτήσεις υποτιθέμενων έκπτωτων ευγενών, ώστε να μη μετατραπεί η στέπα σ' ένα μωσαϊκό από μικρά βασίλεια- ο ίδιος ο πρόεδρος, σε περισσότερες από μία περιπτώσεις, μου τηλεφώνησε με οδηγίες μάλλον άσχετες με το θέμα (οδηγίες που έρχονται από τη Μόσχα, ειπωμένες με ξεφωνητά και ανακατεμένες με σποραδικές ριπές σάλιου παρά την απόσταση), ξέροντας ότι οι κρυφές κόμισσες με πείθουν εφόσον αφήσουν να τους πιάσω το ένα στήθος. Όταν η Βαλέρια εισέβαλε στο γραφείο μου, εγώ ήμουν πια επαρκώς προειδοποιημένος. Ωστόσο συνέβη το μοιραίο:
«Ήρθα να διεκδικήσω την ιδιοκτησία μου στα βορειοανατολικά της Σιβηρίας».
«Δεν ασχολούμαστε με διεκδικήσεις τέτοιου είδους, δεσποινίς Βαλέρια».
«Τότε ίσως ασχοληθείτε εάν σας αφήσω να μου πιάσετε το ένα στήθος».
Η Βαλέρια έβγαλε ήρεμα το ένα της στήθος απ' το ντεκολτέ της και το απόθεσε ανάμεσα στα χέρια μου. Ήταν ένας μαστός σαν χλιαρό παγόβουνο ή σαν μπιμπερό με γάλα εβαπορέ. Άρχισα να της ξεκουμπώνω το φόρεμα ενώ εκείνη μου άφηνε πάνω στο τραπέζι έγγραφα για να τους βάλω την υπογραφή μου. Στην αρχή αντιστεκόμουν, η θέα όμως του αιδοίου της, με το αναμαλλιασμένο του τρίχωμα που έμοιαζε περούκα, ταλαιπωρημένο έπειτα από ένα μακρύ ξεριζωμό ανά την Ευρώπη, έσβησε τις αντιστάσεις μου. Το αιδοίο της Βαλέρια, κόμισσας υπερβορείων περιοχών, διατηρούσε ακόμα το κρύο της γης στην οποία είχε γεννηθεί η κάτοχος του, μόλο που από μέσα ήταν επενδυμένο μ' ένα δέρμα σαν από αρνάκι, αφράτο και αναπαυτικό. Το αιδοίο της Βαλέρια είχε αναπτύξει τις άμυνες που η φύση έχει φυλαγμένες για τις πολικές πανίδες και τις οικογένειες δίχως κεντρική θέρμανση. Σχεδόν δε σου πήγαινε καρδιά να μπεις μέσα του, για να μην αφήσεις μια κρούστα βρομιάς στο λεπτεπίλεπτο βελούδο του, με προσκάλεσε όμως να το κάνω η ίδια η Βαλέρια, κι έτσι τελικά της υπέγραψα τα έγγραφα και πηδηχτήκαμε μέσα στο γραφείο μου, κι ήταν ένα πήδημα που είχε διπλωματική ασυλία, καθώς από τα μεγάφωνα της πρεσβείας ο ανεγκέφαλος Μπόρις Γέλτσιν έστελνε ένα επείγον μήνυμα, προειδοποιώντας για την παρουσία στην Ισπανία μιας εισβολέως η οποία σκόπευε ν' αφαιρέσει από τη Ρωσία τα εδάφη της στη Σιβηρία.
«Πάλι καλά που η Βαλερια ήρθε πριν από την εισβολέα», είπα μέσα μου καθώς αποκοιμιόμουν μέσα σ' εκείνο το αιδοίο που η βλάστηση του θύμιζε τούντρα.
JUAN MANUEL DE PRADA
«ΑΙΔΟΙΑ! - 54 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ 54 ΑΙΔΟΙΑ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ»
ΑΘΗΝΑ
1999
from ανεμουριον https://ift.tt/35Kam01
via IFTTT