Αρκετές δεκαετίες πίσω στην Αθήνα....
Τα ζευγάρια έφερναν τους γονείς από τα χωριά για να κρατάνε τα παιδιά αλλά και όταν
έμεναν μόνοι τους δεν τους άφηναν στην τύχη τους.
Όλοι θα χωρούσαν στο σπιτικό και υπήρχε σεβασμός στους ηλικιωμένους....
Πρώτα θα έμπαινε στο τραπέζι το πιάτο της γιαγιάς και του παππού και μετά των υπολοίπων.
Τι να πρωτοθυμηθείς....
Έβλεπαν αυτοί οι δυστυχισμένοι ότι τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους περνούσαν
δύσκολα και έκαναν ότι μπορούσαν.
Χώριζαν το φαϊ τους στην μέση στο πιάτο προσποιούμενοι ότι δεν πεινούσαν
για να μείνει βραδυνό για τα παιδιά.
Θα θυμηθώ ένα παππού ....
Γυρνούσε στα εύπορα σπίτια της περιοχής κρατώντας μια πάνινη τσάντα.
Τον γνώριζαν και όλοι κάτι του έδιναν από τρόφιμα και αυτός στην συνέχεια
τα μοίραζε στα παιδιά του που είχαν οικογένειες και τα έβγαζαν δύσκολα.
Μετά τον Εμφύλιο και προσπαθούσαν όλοι να σταθούν στα πόδια τους...
Δυσκολότερα ήταν γι αυτούς που είχαν μικρά παιδιά....
Οι ηλικιωμένοι που ζούσαν μαζί με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους
δεν αισθανόντουσαν καλά βλέποντας όλη αυτή την άσχημη οικονομική κατάσταση.
Ότι είχαν στην άκρη ακόμα και κανένα χρυσαφικό παλιό κειμήλιο το έδιναν για να βοηθήσουν την κατάσταση.
Για τα γεράματά τους υποτίθεται το είχαν....
Στην Αθηνάς στους σαράφηδες με τις βιτρινούλες με τα ροδάκια την άλλη ημέρα
με κατεβασμένο το κεφάλι ο γυιός...η κόρη προσπαθούσαν να πάρουν κάτι παραπάνω.
Παρατηρούσες εκείνα τα χρόνια στα βιτρινάκια αυτά να υπάρχουν και βέρες
με χαραγμένα ονόματα.
Έπρεπε να ζήσει όμως η οικογένεια.
Τα ζευγάρια έφερναν τους γονείς από τα χωριά για να κρατάνε τα παιδιά αλλά και όταν
έμεναν μόνοι τους δεν τους άφηναν στην τύχη τους.
Όλοι θα χωρούσαν στο σπιτικό και υπήρχε σεβασμός στους ηλικιωμένους....
Πρώτα θα έμπαινε στο τραπέζι το πιάτο της γιαγιάς και του παππού και μετά των υπολοίπων.
Τι να πρωτοθυμηθείς....
Έβλεπαν αυτοί οι δυστυχισμένοι ότι τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους περνούσαν
δύσκολα και έκαναν ότι μπορούσαν.
Χώριζαν το φαϊ τους στην μέση στο πιάτο προσποιούμενοι ότι δεν πεινούσαν
για να μείνει βραδυνό για τα παιδιά.
Θα θυμηθώ ένα παππού ....
Γυρνούσε στα εύπορα σπίτια της περιοχής κρατώντας μια πάνινη τσάντα.
Τον γνώριζαν και όλοι κάτι του έδιναν από τρόφιμα και αυτός στην συνέχεια
τα μοίραζε στα παιδιά του που είχαν οικογένειες και τα έβγαζαν δύσκολα.
Μετά τον Εμφύλιο και προσπαθούσαν όλοι να σταθούν στα πόδια τους...
Δυσκολότερα ήταν γι αυτούς που είχαν μικρά παιδιά....
Οι ηλικιωμένοι που ζούσαν μαζί με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους
δεν αισθανόντουσαν καλά βλέποντας όλη αυτή την άσχημη οικονομική κατάσταση.
Ότι είχαν στην άκρη ακόμα και κανένα χρυσαφικό παλιό κειμήλιο το έδιναν για να βοηθήσουν την κατάσταση.
Για τα γεράματά τους υποτίθεται το είχαν....
Στην Αθηνάς στους σαράφηδες με τις βιτρινούλες με τα ροδάκια την άλλη ημέρα
με κατεβασμένο το κεφάλι ο γυιός...η κόρη προσπαθούσαν να πάρουν κάτι παραπάνω.
Παρατηρούσες εκείνα τα χρόνια στα βιτρινάκια αυτά να υπάρχουν και βέρες
με χαραγμένα ονόματα.
Έπρεπε να ζήσει όμως η οικογένεια.
from Πίσω στα παλιά https://ift.tt/2IC8Ggk
via IFTTT