Από τους πολύ νεώτερους ποιητές μας. Γεννήθηκε στην Καβάλα και σήμερα είναι ηθοποιός στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. σαν ποιητής φάνηκε στα 1966 με τη συλλογή «Έξοδος». Στα 1973 κυκλοφόρησε δεύτερο ποιητικό βιβλίο με τίτλο «Ο ύπνος της ημέρας».
«Είχαν στα μάτια τους μια ήρεμη αγωνία / τη σάρκα ρυτιδωμένη και σκληρή. / Καθισμένοι στις εξώπορτες μιλούσαν / την ώρα που η μέρα χάνει το φως της. / Ποιος μόχθος, ποιά πανάρχαια ρίζα / μέσα στην εγκαρτέρηση / Μηρυκάζοντας αργά τη σοφία του χόρτου / οι αγελάδες γυρνούσαν στους σταύλους / φορτωμένες τον γεμάτο μαστό τους / Σηκώνονταν ευλαβικά και προσεύχονταν όλοι. / Τώρα τα σούρουπα είναι όλα χωρίς γείτονες / καμιά ευγνωμοσύνη και καμιά εγκαρτέρηση / ένας δε θα σπάσει με τη γροθιά το τραπέζι»
(Από τον «Ύπνο της ημέρας»)
ΣΚΛΑΒΟΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ
Να ο καιρός που αυνανίζουμε το γάιδαρο / κι ο καιρός που μας οχεύει ο τράγος // Άθλιοι ψεύτες, προδότες, σκλάβοι των βαρβάρων / μας εξαπατούν οι μαντατοφόροι των συνόρων // Να ο καιρός που μεθυσμένοι μεθάμε παιδούλες / για να δούμε να τις ξεπαρθενεύουνε σκύλοι – // Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς ανθρώπους / Τι θ' απογίνουμε με τόσους βαρβάρους; // Και να ο καιρός μας: μια θάλασσα βόρβορος / Το μέλλον στα χέρια αυτών που περιμένουν // Τις σάρκες των άλλων τρώγοντας / τις σάρκες μας απελπισμένα / πολλοί δεν αντέχουν, αυτομολούν – / Μόνο στο όνειρο υπάρχει ζωή / κι ασυγκίνητοι τραβάνε στο άγνωστο / έχοντας το όνειρο όπως άλλοι έχουν το όπιο
(Από το ποίημα Σκλάβοι της δύσης (1975)
Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ Α
Βυθίζομαι αργά στον ύπνο της ημέρας / δίχως όνειρο, δίχως καημό να υπάρξω. // Το σώμα φθαρτό και η ψυχή στεγνώνει / σβήνει ολοένα η αίσθηση του κόσμου. // Οι ώρες περνούν και πέφτει το βράδυ / αύριο ίσως δε θα μπορώ να λυπάμαι. // Περνούν καθώς την έρημο οι καμήλες / μέχρι το τέλος τίποτα δε θα μείνει. // Πηγές και μνήμες μου έξω από τον ύπνο / κι όλο το πάθος για τη γέννησή μου.
(Από τη συλλογή Ο ύπνος της ημέρας (1973))
ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΒΑΘΟΣ
Μεμιάς οι ζωντανές μέρες πάγωσαν∙ / άναυδος μέσα στο άναυδο πλήθος / εμπρός σ' αυτά που γίνονται / εμπρός σ' αυτά που θα γίνουν - πτώμα / ενώ πασκίζω να σηκωθώ να ελπίσω / φωνές από βάθος σαν πίδακες / θαρρείς από άβυσσο ξεπετιούνται / από κόκαλα συντριμμένων ανθρώπων / μιλάν μιλάν ξαναμιλάν - / τίποτα δεν ωφελεί ελπίζοντας μόνο. / Στο τέλος ποιος θάβρει τη δύναμη / ποιος θα σε λυπηθεί σαρκοφάγο πουλί;
(Από τη συλλογή Τριλογία (1976))
from ανεμουριον https://ift.tt/3mJMS0o
via IFTTT