Μικροί χώροι τα κουρεία εκείνης της εποχής...
Μπαρμπέρικα τα έλεγαν και μπαρμπέρη τον κουρέα...φιλικά-περιπεχτικά....
Γειτονιά και κουρείο ...ένα μεροκάματο έβγαζαν...
"...πάρε μου λίγο το σβέρκο..."πλήρωνες λιγότερα..."...ένα ξύρισμα..."
"...λίγο το μουστάκι..."
Η πολυθρόνα από την χρήση πολλές φορές θα είχε τρυπήσει και θα φαινότανε
το βαμβάκι οπότε το μαξιλάρι έλυνε το πρόβλημα.
Τα εργαλεία ξαπλωμένα μπροστά ....το ξυράφι με τον δερμάτινο ακονιστή
όπου το πήγαινε με μαεστρία πέρα δώθε ο καλλιτέχνης και στην συνέχεια το βούταγε
στο τσίγκινο κύπελο με το πράσινο οινόπνευμα.
Κάθε πελάτης είχε το δικό στύλ κουρέματος και αυτό το γνώριζε ο κουρέας
και δεν τον ρωτούσε τι θα κάνει.
Στην συνέχεια το ξύρισμα...και εκεί η τέχνη του έμπειρου επαγγελματία...
αιθέρας το χέρι του....
Όταν τον ρωτούσες πώς έμαθε την τέχνη σου έλεγε την ιστορία του....
Πήγε για βοηθός σε κουρείο και το αφεντικό του τον ρώτησε αν ήθελε να μάθει
την τέχνη...σοβαρά.
Ο πρώτος που κούρεψε και ξύρισε αργότερα ήταν το αφεντικό του για να πάρει
το "δίπλωμα"όπως έλεγε γελώντας.
Τα εργαλεία του ήταν η χειροκίνητη κουρευτική μηχανή ....το ξυράφι...το ψαλίδι...
το πινέλο ...το σιδερένιο μπώλ για την σαπουνάδα όπου έριχνε την σκόνη ΣΠΛΕΝΤΙΤ
σαπούνι τριμμένο δηλαδή...
Επάνω στον πάγκο υπήρχαν και τα γυάλινα βαρελάκια με τις κολώνιες....
λεμόνι...φουζέρ...λεβάντα αλλά και η κινίνη εκείνη η κόκκινη λοσιόν για τα μαλλιά...
δυνάμωνε την τρίχα.
Το κουρείο ήταν ο χώρος αναζωογόνησης του άντρα της εποχής....
Έβγαινε από αυτό με άλλη διάθεση...μοσχομύριζε.
Υπήρχαν και κουρείς με καλλιτεχνική φλέβα....έβλεπες την κιθάρα
κρεμασμένη στον τοίχο του κουρείου αλλά και μεγάλη φωτογραφία
σε κάντρο παρέα στο πάλκο με γνωστό καλλιτέχνη της εποχής.
from Πίσω στα παλιά https://ift.tt/359Tn6O
via IFTTT