Πίσω από την Αθηνάς το πρόλαβα αυτό το μαγαζάκι και του πήγαινα εμπόρευμα
με το καροτσάκι το μεταλλικό με τις δύο ρόδες.
Η δουλειά του ζητείται μικρός ....της πινακίδας που διάβαζες σε πολλά μαγαζιά του Κέντρου της Αθήνας.
Για να βρώ τα χρόνια χρειάζεται αριθμομηχανή ....
Αλλού το πήγα και ξαναγυρίζω....
Ηλικιωμένος τότε ο ιδιοκτήτης του με τους δύο γυιούς του μέσα λίγο μεγαλύτεροι
από εμένα.
Το κράτησαν αυτοί...μεγάλωσα και εγώ και άφησα το καρότσι και πήρα προαγωγή
και πήγαινα εκεί και έπαιρνα παραγγελίες για να τις πάει την επόμενη ημέρα
ο ...μικρός.
Το καρότσι παρέμεινε το ίδιο...
Ήταν φυσικό να αναπτυχθεί φιλία όπως και με τους περισσότερους πελάτες...
Ήταν διαφορετικές και οι εμπορικές συναλλαγές εκείνα τα χρόνια...υπήρχε μπέσα...
Στο μαγαζάκι θα έπεινα τον καφέ μου που τον έφιαχνε ο ένας αδερφός στο ηλεκτρικό
ματάκι....
Οι πελάτες μπαινόβγαιναν και από αυτά που άκουγες θα μπορούσες να γράψεις
βιβλίο.
Με είδη καλλωπισμού η πλειοψηφία ήταν γυναίκες....
Η Στάσα...η Σωσώ κάποια ονόματα ...
Μεγάλες σε ηλικία μακιγιαρισμένες έντονα και ντυμένες όχι για την ηλικία τους
προσπαθούσαν για το μεροκάματο.
Ξεκίνησαν από τα "σπίτια"και τα γνωστά μετά....
Φυσικά η απορία τότε ήταν ποιοί ήταν οι πελάτες τους....ηλικιωμένοι μας έλεγαν
μοναχικοί που πήγαιναν μαζί τους για παρέα.....
"Στην καρδιά είμαστε καθαρές..."έλεγαν και δεν είχαν άδικο...
Όταν έμεινε μόνη από την παρέα της η Στάσα ένας πελάτης της
της πρότεινε να μείνουν μαζί σε μια γκαρσονιέρα στην Αγίου Κων/νου.
Την παντρεύτηκε αργότερα για να της μείνει η σύνταξη και το σπίτι...
Ήταν κλειστό το μαγαζάκι με βρώμικη την βιτρίνα και ένα ξεφτισμένο
ενοικιαστήριο όπως και πολλά άλλα.
from Πίσω στα παλιά https://ift.tt/3uNMHWj
via IFTTT