Κούρος, περ. 590-580 π.Χ. Μάρμαρο. Ύψος 1,95 εκ., Metropolitan Museum of Art
Κούρος, περ. 590-580 π.Χ. Μάρμαρο. Ύψος 1,95 εκ., Metropolitan Museum of Art
Κούρος, περ. 590-580 π.Χ. Μάρμαρο. Ύψος 1,95 εκ., Metropolitan Museum of Art
Ο μαρμάρινος αυτός Κούρος της Αρχαϊκής εποχής, που ανακαλύφθηκε στην Αττική, είναι το πρωιμότερο μνημειακό μαρμάρινο άγαλμα του μουσείου. Πιθανόν ήταν στημένο στον τάφο νεαρού άνδρα ή ήταν αφιέρωμα σε ναό. Οι κούροι αναπαρίσταναν συνήθως θεότητες ή θνητούς ως επιτύμβια αγάλματα και αντιπροσωπεύουν το εικαστικό πρότυπο του αριστοκρατικού νέου της εποχής. Πρόκειται για έναν τύπο ανδρικού αγάλματος σε φυσικό ή υπερφυσικό μέγεθος που εμφανίστηκε στα μέσα του 7ου αιώνα π.Χ. και επικράτησε, εξελισσόμενο συνεχώς, έως τις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. Αναπαριστά έναν νέο άνδρα, όρθιο, γυμνό και αγένειο με μακριά μαλλιά. Ο Κούρος αποδίδεται μετωπικά, με τα χέρια κολλημένα στα πλευρά και το αριστερό πόδι προτεταμένο μπροστά. Οι Έλληνες καλλιτέχνες άντλησαν έμπνευση από τα αιγυπτιακά γλυπτικά πρότυπα· παρά τις φαινομενικές ομοιότητες, ωστόσο, καταγράφονται σημαντικές διαφορές: απουσιάζουν τα οπίσθια υποστηρίγματα και το άγαλμα στέκεται ελεύθερο στο χώρο, είναι εντελώς γυμνό και παρόλο που ακολουθούνται συγκεκριμένα συμβατικά μέτρα, ο δημιουργός προσπαθεί τώρα να αποδώσει το ανθρώπινο σώμα εμφυσώντας στο έργο του πνοή ζωής. Ο τύπος του Κούρου και της Κόρης διαδόθηκε ταχύτατα στον ελληνικό χώρο. Παρά την απόλυτη μετωπικότητα και συμμετρία, οι γλύπτες της εποχής έδωσαν μεγάλη προσοχή στη διακοσμητικότητα των μορφών, ενώ η γραμμική και γεωμετρική απόδοση των όγκων έδωσαν σταδιακά τη θέση τους στην πλαστικότητα και στις αρμονικές αναλογίες. Στα τέλη της Αρχαϊκής εποχής, ο Κούρος αποκτά όλη τη φυσική ελαστικότητα του ανδρικού αθλητικού σώματος. Τα χέρια ελευθερώνονται από τα πλευρά, τα μαλλιά κονταίνουν και αρχίζει η μετάβαση από την ακινησία στην κίνηση με τελικό σκοπό την κατάκτηση της φυσικής μορφής. Την εξέλιξη του αττικού Κούρου από την Πρώιμη έως την Ύστερη Αρχαϊκή εποχή μπορούμε να την παρακολουθήσουμε αρχίζοντας από την κεφαλή του Διπύλου (620 η.Χ.), συνεχίζοντας με τον Κούρο της Νέας Υόρκης (περίπου 610 π.Χ.), τον Κούρο του Σουνίου (περίπου 600 π.Χ.). τον Κούρο της Βολομάνδρας (μέσα 6ου αι. π.Χ.) και τον Κούρο της Αναβύσσου (530-520 π.Χ.). για να φτάσουμε στον Αριστόδικο (περίπου 500 π.Χ.). οπότε, με την εξάλειψη του αρχαϊκού μειδιάματος και με την ένταση της κίνησης, σηματοδοτείται η έναρξη της τέχνης μιας νέας εποχής. Στην ίδια παράδοση εντάσσεται και το μοναδικό χάλκινο άγαλμα της Αρχαϊκής εποχής που σώθηκε έως σήμερα, ο Απόλλων του Πειραιώς (530-510 π.Χ.).
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΑΘΗΝΑ
2010
from anemourion https://ift.tt/2OFce4e
via IFTTT