ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΖΗΤΟΥΝΙΑΤΗΣ | Μεταξύ των ολίγων κοινοβουλευτικών ανδρών, των εργαζομένων μετά συνέσεως, των εμπνεομένων από κάποια υψηλότερα ιδανικά, και των οποίων το θάρρος του φρονήματος και η επίγνωσις των πολιτικών αρχών εξαίρονται υπέρ το μέτριον, αναμφισβητήτως διακεκριμένην θέσιν κατέχει και ο βουλευτής Λεβαδείας κ. Νικόλαος Μπουφίδης. Γεννηθείς εις την Λεβάδειαν και αναπνεύσας όλην την δρόσον του Ελικώνος και του Παρνασσού, γαλουχηθείς δε την παιδικήν του ψυχήν με ιδανικά, τα οποία γεννά η θέα της κοιτίδος των Μουσών, ήλθεν εις τας Αθήνας όπου εσπούδασε τα νομικά, γράφων συγχρόνως υπό διάφορα ψευδώνυμα εις τα επιφυλλίδας των εφημερίδων της εποχής εκείνης ποιητικά μελετήματα, στίχους, μεταφράσεις. Αλλά τα φοιτητικά έτη παρήλθον τόσον γρήγορα και ο λεπτεπίλεπτος νεανίας, ο πλήρης ονείρων και ποιητικής φαντασίας, μετά την αναγόρευσίν του εις διδάκτορα της Νομικής ερρίφθη εις την πραγματικότητα της ζωής, όχι μέχρις οσφύος, αλλά μέχρι κορυφής Έπρεπε να ζήση, και δια να ζήση ώφειλε να εργασθή.. Μετ’ ολίγα έτη μετέπειτα η πατρίς του τον ετίμησεν αποστείλασα εις την Βουλήν ως αντιπρόσωπόν της, νεώτατον ακόμη, και εξηκολούθησε να τον αποστέλλη έκτοτε με μικράς διακοπάς, και τούτο διότι ο υπερήφανος χαρακτήρ του ωρθούτο κατά των υπερβολικών απαιτήσεων των εκλογέων του. Ο χαρακτήρ του, ο οποίος έχει κάτι τι το συναφές με τον τοιούτον του Άγγλου πολιτευτού του ισχυρογνώμονος και του απαιτητικού, και κάτι τι με τον λεπτόν και ευγενή του Γάλλου, τον συνέδεσε με τον μεγαλείτερον πολιτικόν άνδρα της Ελλάδος των τελευταίων χρόνων, μεθ’ ου επί μακρόν συνειργάσθη, και του οποίου υπήρξεν ο αφωσιωμένος φίλος και ο σοφός σύμβουλος εις πάσαν νομοθετικήν εργασίαν. Και ο αείμνηστος εκείνος ανήρ τον ετίμησε δια του χαρτοφυλακίου του Υπουργείου των Εσωτερικών, όχι διότι ο κ. Μπουφίδης παρηκολουθείτο εν τη Βουλή υπό βουλευτών, αλλά διότι εύρεν εν αυτώ τον αληθή Homme d’état, τον βαθύν επιστήμονα, τον αμείλικτον διώκτην της συναλλαγής, μολονότι είνε μέχρι μυελού οστέων κοινοβουλευτικός. Κατά το ευρύ κοινοβουλευτικόν του στάδιον, εις το οποίον διέπρεψεν ως ποινικολόγος, πρώτος πάντοτε εν τοις πρώτοις, με τον ανεξάντλητον πλούτον των επιχειρημάτων του, με την λεπτήν ειρωνείαν του, με τας ποιητικάς του εξάρσεις, με την οξείαν αντίληψιν ρήτορος φιλοσόφου, γνωρίζοντος να ετάζη ψυχάς και να αφυπνίζη αισθήματα, να θίγη τας λεπτοτέρας χορδάς των καρδιών, με την ευρύτητα των νομικών του μελετών, κατέστη αυθεντία εις τας ποινικάς υποθέσεις και αναμφισβήτητος pessonallite εις τας πολιτικάς. Αλλ’ ο νομικός και ο ποινικολόγος ήτο πολιτικός, και ο συνδυασμός ούτος ώφειλε να γίνη μετά τέχνης ίνα μη τον παραβλάψη, αφού η πολιτική εν Ελλάδι επί τόσον παρεξέκλινε της αληθούς αποστολής της. Εν τη πολιτική ο κ. Μπουφίδης έχει αρχάς, αίτινες πολλάκις συνεκρούσθησαν προς εκείνας του μακαρίτου Αρχηγού του. αλλά τούτο δεν ημπόδιζε να μεγαλύνεται η αμοιβαία εκτίμησίς των και αγάπη, διότι ο πρώτος εγνώριζε την πίεσιν, ην υφίστατο ο δεύτερος ως Αρχηγός υπό των βουλευτών εις προσωπικός εκδουλεύσεις, και ο Αρχηγός πάλιν εξετίμα πλειότερον το ανεξάρτητον του χαρακτήρος του φίλου του. Αλλ’ εκείνο όπερ ιδιαιτέρως συνησθάνετο ο Τρικούπης, δεν αντελήφθησαν ουδέποτε οι εκλογείς του κ. Μπουφίδου, όστις επιζητεί φίλους εις το κόμμα του «να μη ζητούν θέσεις», όστιες ωνειροπόλησε να μεταβάλη την Λεβάδειαν εις Αγγλικήν επαρχίαν ή Γαλλικόν διαμέρισμα ζητών, ως γίνεται εκεί, τας ψήφους των συμπολιτών του αγορεύων προς αυτούς και δίδων λογοδοσίαν των όσων έπραξεν εν τη Βουλή. Αλλά το όνειρόν του αυτό θα μένη δυστυχώς ποίησις, όνειρον, διότι ο πολύτιμος φίλους μου οσάκις ωμίλησεν εις τους συμπολίτας του και τους ανέπτυξε την αληθή αποστολήν του πολιτευομένου, εκείνοι, αφού τον εχειροκρότητσαν και τον εζητωκραύγασαν, μετέπειτα του έδωκαν την απάντησιν εις τας κάλπας δι’ ενός μεγάλου «Όχι». Διατί; Απλούστατα· διότι δεν ηννόησαν οι Λεβαδείς -γενικόν το πάθημα άλλως τε- ότι ο κ. Μπουφίδης ανελθών εις περιωπήν επιστήμονος και πολιτευτού ευρωπαίου με σαφείς και καθωρισμένας γνώμας και αρχάς, και τας γνώμας και τας σχέσεις εκείνων εκ των Ελλήνων, οίτινες ετράφησαν με υψηλότερα ιδανικά, εκείνων, ων είνε ευρύτερος ο ορίζων των ιδεών και των πόθων και των εργαζομένων δια το αληθές μεγαλείον του έθνους των εν παντί κλάδω της κοινωνίας.
ΡΟΥΣΣΑΡΗΣ, Αριστείδης Κων. «Πέτρος Ζητουνιάτης 1875-1909», εκδ. Μορφωτικός Σύλλογος Λεβαδείας, 2009.
from anemourion https://ift.tt/3BRy8EY
via IFTTT