ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΤΑ ΑΡΜΑΤΑ ΜΑΧΗΣ
Έπειτα από ολιγόμηνη υπηρεσία στο Έμπεδο Θεσσαλονίκης ως λοχαγός, ζήτησε να μετατεθεί στη Μικρά Ασία και τοποθετήθηκε στο 46ο Σύνταγμα της 12ης Μεραρχίας. Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, στις οποίες έδειξε μεγάλη ανδρεία και ψυχραιμία, πράγμα που είχε ως συνέπεια να τιμηθεί με το χρυσό αριστείο ανδρείας. Τον χειμώνα όμως του 1921, ασθένησε βαριά και διακομίστηκε στα νοσοκομεία Προύσσης Θεσσαλονίκης και Β’ Αθηνών, όπου υποβλήθηκε σε εγχείρηση λόγω της παλαιάς αναπνευστικής του πάθησης. Μετά τη λήξη της αναρρωτικής του άδειας πήγε στη Σμύρνη, αλλά πριν τοποθετηθεί σε μονάδα μεσολάβησε η Μικρασιατική Καταστροφή. Τον Δεκέμβριο του 1923 ο Δαβάκης προήχθη σε ταγματάρχη και το 1924 πήγε στη Γαλλία για εκπαίδευση στα άρματα μάχης. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Κατωτέρων Αξιωματικών και πάλι στο ΓΕΣ. Το 1924 μπήκε στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου Αθηνών, έπειτα από εξετάσεις στις οποίες ήρθε πρώτος, και τον έστειλαν για μετεκπαίδευση στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου του Παρισιού.
Είχε προαχθεί εν τω μεταξύ σε συνταγματάρχη, σε ηλικία μόλις 33 ετών. Από το Παρίσι πήγε στο Λονδίνο για να παραλάβει τα πρώτα άρματα μάχης του ελληνικού στρατού. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, διορίστηκε καθηγητής της Γενικής Τακτικής στην Ανωτάτη Σχολή Πολέμου των Αθηνών. Έπειτα υπηρέτησε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού και σε άλλες μονάδες, όπου η οργανωτική του δράση υπήρξε σημαντικότατη. Το χειμώνα του 1935-36 ξαναερωτάσαι και αφού νοσηλεύθηκε στο νοσοκομείο Λαρίσης, πήρε ετήσια αναρρωτική άδεια, μετά την οποία αποστρατεύθηκε αυτεπαγγέλτως, λόγω υγείας, και προήχθη σε συνταγματάρχη.
ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΗΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ
Ο Δαβάκης υπήρξε πρωτοπόρος της μηχανοκίνητης του στρατού, με το σημαντικό του σύγγραμμα «Ο Στρατός του Μέλλοντος», αλλά και με τις δεκάδες άλλα συγγράμματα και εκατοντάδες μελέτες που έγραψε για τη νέα γενεά των Ελλήνων αξιωματικών. Τον Αύγουστο του 1940, με πρόταση του στρατηγού Σπ. Γεωργούλη προς το διοικητή του Α’ Σώματος Στρατού στρατηγού Ιωάννη Πίτσικα, ο συνταγματάρχης Δαβάκης ανακλήθηκε από την αποστρατεία και του ανατέθηκε η διοίκηση του αποσπάσματος Πίνδου. Ανέλαβε τα καθήκοντα αυτά στις 28 Αυγούστου 1940. Ο Δαβάκης εργάστηκε υπεράνθρωπα επί δύο μήνες για να προπαρασκευάσει την άμυνα της ανοχύρωτης Πίνδου. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος και έγινε η ιταλική εισβολή, το απόσπασμα Πίνδου, που είχε δύναμη 2000 πεζών και 4 ορεινών πυροβόλων, αντιμετώπισε ολόκληρη την ιταλική μεραρχία των αλπινιστών «Τζούλια», που είχε δύναμη 15.000 ανδρών και 20 πυροβόλων, σε συνδυασμό με ισχυρή αεροπορία. Ο Δαβάκης εκτέλεσε με θαυμαστή επιδεξιότητα την υποχώρησή του, κρατώντας την αμυντική του τοποθεσία κοντά στο Επταχώρι, ώσπου να έρθουν ενισχύσεις, και την 1η Νοεμβρίου 1940 εξαπέλυσε την περίφημη αντεπίθεσή του εναντίον του αριστερού πλευρού και των νώτων των Ιταλών που προχωρούσαν προς το Μέτσοβο.
Ο ίδιος ήταν επικεφαλής μιας διλοχίας και μαχόταν στην πρώτη γραμμή. Κάποια στιγμή τραυματίστηκε βαριά στο στήθος, το μεσημέρι της 2ας Νοεμβρίου, στον Προφήτη Ηλία Φούρκας, και φτύνοντας αίμα έδωσε εντολή στον ταγματάρχη I. Καραβία να συνεχίσει την αντεπίθεση. Οι Ιταλοί βρέθηκαν κυκλωμένοι και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, καταδιωκόμενοι από τις ελληνικές ενισχύσεις που ανέβηκαν στην Πίνδο στις 4 Νοεμβρίου. Τον Δεκέμβριο του 1942, οι Ιταλοί συνέλαβαν τον Δαβάκη, που είχε στο αναμεταξύ αναρρώσει από το τραύμα του στο στήθος και τον επιβίβασαν στην Πάτρα, στο πλοίο «Τσιτά ντι Τζένοβα», για να τον μεταφέρουν στην Ιταλία ως όμηρο. Ήθελαν να εκδικηθούν την ήττα τους στην Πίνδο και τον άνθρωπο που υπήρξε ο πρωτεργάτης της... Το ατμόπλοιο τορπιλλίστηκε έξω από τις αλβανικές ακτές και ο Δαβάκης βρήκε τρομερό θάνατο από πνιγμό. Το πτώμα του βρέθηκε και αναγνωρίστηκε. Ενταφιάστηκε στον Αυλώνα. Η Ακαδημία Αθηνών, τιμώντας τη μνήμη του ήρωα, του απένειμε μεταθανάτια το αργυρό μετάλλιο της Αυτοθυσίας, στην πανηγυρική της συνεδρίαση του Μαρτίου 1948.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΜΨΑΣ
ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ 20 ΑΙΩΝΩΝ
ΕΚΔΟΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
ΑΘΗΝΑ
1996
from anemourion https://ift.tt/3irWIEO
via
IFTTT
