Ξημερώματα Κυριακής, παραμονή της Παναγιάς, μπουκάρανε λέει με κλωτσιές στο ζαχαροπλαστείο του Ράμμου στην πλατεία Πάρκου. Δύο παρά είκοσι τα ξημερώματα. Πήρανε λέει, εκτός από τα χρήματα στην ταμειακή, δύο ποτά και κάποια γλυκά και φύγανε. Τους έπιασε λέει και η κάμερα, αν και είχανε τις φάτσες τους κρυμμένες.
Δύο εικοσιτετράωρα σχεδόν μετά, την Τρίτη βράδυ 16 Αυγούστου, μπουκάρανε και στο δικό μου το μαγαζί. Με κλωτσιές ξανά. Εγώ ταμειακή δεν είχα στο χώρο καθώς την είχα πάει για επισκευή, οπότε επαγγελματίες γαρ, ούτε καν ασχολήθηκαν να ψάξουν για ρευστό. Όλα τα ντουλάπια και τα ράφια που ήτανε στοιβαγμένα ακατάστατα με πράγματα (καθώς βρίσκομαι εν μέσω μετακόμισης στο μαγαζί μου όπως ίσως κάποιοι γνωρίζετε) ήταν απείραχτα. Στο πάτωμα δεξιά και αριστερά υπήρχαν κούτες, σακούλες, χαρτόνια, κουβάδες με χρώματα και πινέλα. Βλέποντας λοιπόν όλη αυτή την αταξία, τα κλεφτρόνια πήρανε μία αγκαλιά με πάνω από πενήντα κομμάτια - χειροποίητα κοσμήματα που είχαμε αφήσει σε μία γωνία με σκοπό να τα τακτοποιήσουμε μελλοντικά. Μαζί με αυτά, πήρανε κι ένα σωρό μενταγιόν με ασημένιες αλυσίδες. Και ύστερα άρχισαν να ξαφρίζουν βραχιόλια από την μία βιτρίνα, αλλά ήταν προφανές έτσι όπως τα παράτησαν, ότι εκείνη την ώρα ακριβώς κάποιος περνούσε από το στενό ή κάτι άκουσαν και αποφάσισαν να την κάνουν επί τόπου. Έτσι σώθηκε, προσωρινά, το υπόλοιπο βιος μου. Και λέω προσωρινά γιατί σήμερα βρήκα πάλι νέα σημάδια για προσπάθεια παραβίασης.
Οι αστυνομικοί μου είπανε να κάνω έναν απολογισμό από αυτά που μου πήρανε, αλλά απολογισμός σε χειροποίητα πράγματα δεν γίνεται, επειδή όταν τα φτιάχνω, τα φτιάχνω με την ψυχή μου, επειδή κανένα δεν είναι όμοιο με το άλλο, επειδή αυτά είναι που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Μπορώ όμως να κάνω ένα απολογισμό από τα έξι χρόνια που κρατάω το μαγαζάκι μου στην οδό Ανδρούτσου, για την οποία γράφω και ξανα-γράφω και θα ΣΥΝΕΧΙΣΩ να γράφω, όσο δυσάρεστο και να είναι αυτό για κάποιους. Μπορώ να γράψω για άλλη μία φορά για το στενό που φωταγωγήθηκε αξιοπρεπώς για πρώτη φορά πριν από δυο περίπου χρόνια με αφορμή μία δημόσια επιστολή, που δεν πλακοστρώθηκε ποτέ με νέους κυβόλιθους κατά την ανάπλαση του κέντρου της Λαμίας και που οι παλιοί που υπάρχουν σε αρκετά σημεία τους είναι ε-πι-κίν-δυ-νοι. Μπορώ να γράψω και για την αστυνόμευση που είναι πρακτικά ανύπαρκτη και εδώ ΔΕΝ τα βάζω με τα αστυνομικά όργανα καθε αυτού, αλλά με τους ε-ντο-λείς τους.
Βάλτε κάμερες, μου είπαν. Βάλτε και συναγερμό. Βάλτε και σιδεριές στην πόρτα. Δεκαπέντε μέρες είχα που μπήκα στο καινούργιο μου το μαγαζάκι, τα ρούχα μου είναι γεμάτα ακόμη με μπογιές και το αυτοκίνητό μου επίσης γεμάτο με ό,τι λογής εργαλεία και ξύλα και πλαστικά και σκατολοΐδια μπορείς να φανταστείς. Δεν πρόλαβα να βάλω τη σιδεριά στην πόρτα, ούτε τις κάμερες, ούτε το συναγερμό. Κι εγώ σου λέω ότι θα βάλω λοιπόν και κάμερα, θα βάλω και συναγερμό, θα βάλω και σιδεριά στην πόρτα. Εγώ θα τα κάνω όλα αυτά κύριε δημόσιε υπάλληλε και δημοτικέ εντολέα που μου κάνεις όλες αυτές τις σοφές (και λογικές βεβαίως) προτάσεις. Και μαζί με εμένα, θα τα κάνουν και τα παιδιά στον Τρυποκάρυδο, που τους ανοίξαν και εκείνους μετά από εμένα, το ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ βράδυ για δεύτερη φορά σε έναν μήνα, θα τα κάνουν και τα υπόλοιπα μαγαζιά στην Ανδρούτσου που τους ρημάξανε μέσα στις καραντίνες, θα τα κάνει και ο Ράμμος κι ας είναι στην κεντρικότερη και θεωρητικά ασφαλέστερη πλατεία της Λαμίας, καθώς εκεί μπροστά συχνάζουν τα περιπολικά της Αστυνομίας. Εμείς θα τα κάνουμε όλα αυτά.
Εσείς, κύριοι εντολείς και ιθύνοντες, τί θα κάνετε;