[Μεγάλες Μορφές 20 Αιώνων / Γιάννης Λάμψας - Αθήνα: Ελεύθερος Τύπος, 1996]
Νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος και θαυματοποιός του 1ου αιώνα μ.Χ., που γεννήθηκε στα Τύανα της Καππαδοκίας και σπούδασε στην Ταρσό της Κιλικίας. Για μια περίοδο πέντε χρόνων, επέβαλε στον εαυτό του σιωπή. Στη συνέχεια, ακολουθώντας έναν ασκητικό τρόπο ζωής, άρχισε μια σειρά από περιοδείες, στις οποίες κήρυττε την αποχή από το κρασί, τις θυσίες, τα λουτρά και τα ερωτικά όργια. Ξεκινώντας από την Έφεσο πήγε στην Πέργαμο, στην Τροία, στη Λέσβο, στην Εύβοια, στον Πειραιά (όπου παραβρέθηκε στα Ελευσίνια, το 60 μ.Χ.), στην Αθήνα και τις Θερμοπύλες όπου συνάντησε τους Αμφικτύονες. Επισκέφθηκε επίσης τους ναούς του Απόλλωνος Δελφών και Αβών, τα Μαντεία Δωδώνης και Τροφωνίου, τα ιερά Αμφιαράου και Μουσών, την Ολυμπία, τη Σπάρτη, την Κρήτη, τη Ρώμη και την Ισπανία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 68 μ.Χ. μυήθηκε στα Ελευσίνια μυστήρια κι ύστερα πήγε στη Χίο, στη Ρόδο και την Αίγυπτο, όπου διαμαρτυρήθηκε στον Ρωμαίο αυτοκράτορα Βεσπασιανό για την προσάρτηση της Αχαΐας, στην οποία ο Νέρων είχε δώσει πλασματική αυτονομία. Στην Κιλικία γνώρισε και το γιο του αυτοκράτορα, Τίτο, και μετά συνέχισε το ταξίδι του ως τη Συρία και τη Φοινίκη. Ο γάμος τού Αυτοκράτορα Δομιτιανού με την όμορφη ανιψιά του Ιουλία προκάλεσε την αγανάκτηση του Απολλώνιου, που πήγε αμέσως στη Ρώμη για να καταγγείλει τη φαυλότητά του. Εκεί τον συνέλαβαν, αλλά με παρέμβαση του ίδιου του Αυτοκράτορα η δίκη διακόπηκε κι ο Απολλώνιος αφέθηκε ελεύθερος. Το 93 μ.Χ., ο Απολλώνιος παρακολούθησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πήγε στο Μαντείο του Τροφωνίου κι αφού έμεινε δύο χρόνια στην Αχαΐα γύρισε το 95 μ.Χ. στην Έφεσο. Ο φόνος του Δομιτιανού και η άνοδος στο θρόνο της Ρώμης τού φιλέλληνα φίλου του Νέρβα (96-98) τον χαροποίησαν ιδιαίτερα. Στις περιοδείες του, ο Απολλώνιος θεράπευε αρρώστους, έδιωχνε τα κακά πνεύματα, έκανε μαντείες και προφητείες, ακόμα και αναστάσεις νεκρών. Η σωτηρία του απ’ το ρωμαϊκό δικαστήριο, όπως και το όραμα που είδε τη στιγμή του φόνου του Δομιτιανού θεωρήθηκαν θαύματα. Όταν πέθανε σε βαθιά γεράματα, γύρω στο 100 μ.Χ., επί Τραϊανού τον τίμησαν σαν ήρωα, ή μάλλον σαν θεό. Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Ιεροκλής της Αλεξάνδρειας, που έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ. και υπήρξε μαθητής τού Πλουτάρχου, τον χαρακτήρισε σημαντικότερο κι απ’ τον Ιησού, προκαλώντας την πολεμική τού εκκλησιαστικού ιστορικού Ευσέβιου. Εκπρόσωπος των Πυθαγορείων ο Απολλώνιος προσπάθησε να δώσει ένα πιο πνευματικό περιεχόμενο στη διεφθαρμένη πολυθεΐα της εποχής του. Θεωρούσε τη μυθολογία έργο των ποιητών κι η αγάπη του για την ελευθερία συνυπήρχε με μια τάση για τη μαγεία, την προφητεία και τη θαυματουργία. Στην ηθική του, συγγένευε με τους Στωικούς. Από τα έργα του έμειναν μόνο ένα θεολογικό απόσπασμα, μια σειρά επιστολών, οι περισσότερες απ’ τις οποίες δεν είναι γνήσιες και μια βιογραφία του Πυθαγόρα. Η δική του βιογραφία, που περιλαμβάνει πολλά φανταστικά στοιχεία, γράφτηκε από τον Φιλόστρατο μετά από διαταγή της Ιουλίας Δόμνας, συζύγου του Σεπτιμίου Σεβήρου και μητέρας του Καρακάλλα.
from anemourion https://ift.tt/t6uE5F1
via IFTTT