Λαμία: Ας μιλήσουμε για τη Ροδίτσα και τα σκουπίδια (φωτογραφίες)

Ας μιλήσουμε για τη Ροδίτσα

Τα σκουπίδια

Δεν είμαι από αυτούς που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη Ροδίτσα, ούτε καν στη Φθιώτιδα. Επέλεξα όμως να μείνω εδώ και αυτό από μόνο του έχει το βάρος και τον ρομαντισμό που του αναλογεί.

Γεννήθηκαν όμως και μεγάλωσαν εδώ ο οι πρόγονοι μου, οι Τσεκουραιοι. Ο προ-προπάππους, ο προπάππους και η προγιαγιά μου. Έκαναν παιδιά, έχτισαν σπίτια, είδαν τα εγγόνια τους να παίζουν στις γειτονιές της Ροδίτσας. Τη σκυτάλη πήραν μετά τα δικά τους παιδιά και φτάσαμε στη δική μου γενιά που η Ροδίτσα ήταν το ξένοιαστο χωριό που σε ξυπνούσαν τα κοκοράκια. Το μέρος που η γειτόνισσα σε φώναζε συνωμοτικά για να σου βάλει στη χούφτα δύο αυγά που μόλις γέννησε η κοτούλα τής. Εκει που η θεία που δεν ήξερες ότι είχες, σε έπαιρνε την πιο γλυκιά αγκαλιά και σου έλεγε ιστορίες από το χωριό δίπλα στο τζάκι.

Και να που με τη πανδημία αποφάσισα να πάω στο χωριό για λίγο και από τότε είπα δε θα φύγω.

Και τελείωσαν τα λοκνταουν και αρχίσαμε να βγαίνουμε και πέρα από τα στενά όρια της αυλής μας. Και ψάχνω συνέχεια εκείνη τη Ροδίτσα που θυμόμουν.. Όμως οι γλυκιές αυτές αναμνήσεις μετατρέπονται αρχικά σε απογοήτευση και στη συνέχεια σε θλίψη και θυμό.

Και γέμισα απορίες.

Πότε οι τόσο περήφανοι κάτοικοι της κοινότητας μας έπαψαν να ενδιαφέρονται για τον τόπο διαβίωσης τους; Ποια ήταν εκείνη η χρονική στιγμή που τα δέντρα έδωσαν τη θέση τους στα ατελείωτα σκουπίδια; Πόσο τους απογοήτευσαν με υποσχέσεις και έπαψαν να ελπίζουν και να πιστεύουν ότι αξίζουν μια καλύτερη Ροδίτσα; Μια καθαρή Ροδίτσα;