Όταν ο Τραμπ αφήνει υπονοούμενα πως θα επιχειρήσει «κάτι θα γίνει» και θα μπορεί να είναι ξανά υποψήφιος πρόεδρος!
Λίγο μετά το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου το 1914 ο υπουργός εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας σερ Έντουαρντ Γκρέι δήλωνε «τα φώτα σβήνουν σε όλη την Ευρώπη, δεν θα τα ξαναδούμε αναμμένα στη ζωή μας». Μετά το 1918 διαψεύστηκε για σχεδόν είκοσι χρόνια και κάτι, αλλά μετά πάλι έσβησαν (1939-1945) και ξανά άναψαν. Σήμερα αν σβήσουν ξανά, κανείς δεν εγγυάται πως θα ξανά ανάψουν σ' όλο τον κόσμο.
Πριν λίγες μέρες ο Τραμπ με περίσσιο κυνισμό δήλωνε «έχω συγκεντρώσει πολλά χρήματα για την επόμενη εκστρατεία και ξεκινάω από την αρχή ότι δεν μπορώ να τα χρησιμοποιήσω ο ίδιος, αλλά δεν είμαι 100% σίγουρος, διότι δεν το ξέρω». Αφήνοντας υπονοούμενα πως θα επιχειρήσει «κάτι θα γίνει» και θα μπορεί να είναι ξανά υποψήφιος. Επομένως δεν σκέφτεται να κάνει μόνο μια μέρα δικτατορία, όπως προεκλογικά είχε δηλώσει. Δεν πρέπει να υποτιμούμε πως γι' αυτόν το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη διεκδίκηση μιας τρίτης προεδρίας δεν είναι το Σύνταγμα, αλλά τα χρήματα.
Και αυτά τα έχει συγκεντρώσει, όποτε όλα τα υπόλοιπα δευτερεύουσα σημασία έχουν. Να λοιπόν και ο κυνικός καπιταλισμός. Ακόμη και ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός όσον αφορά τις δημοκρατικές διαδικασίες (παρά την εκ μέρους του Φρίντριχ Χάγιεκ περιφρόνηση της δημοκρατίας για χάρη του «φιλελευθερισμού» του),τηρούσε αν μη τι άλλο τα προσχήματα. Τώρα ο Τραμπ μάς λέει κατάμουτρα πως αξίζει να κυβερνά μόνο όποιος είναι πλούσιος. Σήμερα οι πλούσιοι δεν αρκούνται να κυβερνούν άλλοι γι' αυτούς. Η σχετική ισορροπία της σχέσης χρήματος/καπιταλισμού και δημοκρατίας έχει ανατραπεί σε βάρος της δημοκρατίας. Βεβαίως καπιταλισμός πάντα σήμαινε κυριαρχία του χρήματος, αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα σπάει όλες τις μπαριέρες που έβαζε σ' αυτόν η δημοκρατία.
Μα μήπως είναι όλα αυτά υπερβολές; Μήπως τελικά υπερβάλλουν όσοι εστιάζουν στις απελάσεις ακόμη και παιδιών γεννημένων στις ΗΠΑ και χωρίς τη δυνατότητα έφεσης, μήπως η απειλή προσάρτησης ευρωπαϊκών εδαφών (Γροιλανδία) δεν είναι λόγος ανησυχίας, μήπως ο αναθεωρητισμός στον Παναμά, στο Μεξικό, στον Καναδά είναι ένα πυροτέχνημα και μόνο; Μα υπάρχουν «φύλακες-δικαστές» στις ΗΠΑ που θα τον εμποδίσουν να κάνει όλα όσα επαγγέλλεται, ισχυρίζονται πολλοί. Σίγουρα ορισμένα πολιτειακά δικαστήρια αντιδρούν, αλλά είναι εμφανές πως χωρίς τη συμμετοχή του Ανώτατου Δικαστηρίου, το οποίο κυριολεκτικά έχει τραμπική σύνθεση και ιδεολογία, της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας, τα διατάγματά του θα παραμείνουν εν ισχύ. Θα ήταν ευχής έργο να είναι υπερβολές και να έχουν άδικο όλοι όσοι ανησυχούν.
Αλλά δεν είναι κακό να μη ζούμε σαν τους «Υπνοβάτες» του Χέρμαν Μπροχ, ούτε να εφησυχάζουμε λέγοντας πως «Δεν γίνονται αυτά εδώ», όπως προειδοποιούσε το 1936 ο Σίνκλαιρ Λιούις. Δυστυχώς πολλοί δεν συνειδητοποιούν πως ο κίνδυνος Τραμπ δεν αφορά την προσωπικότητα κάποιου παρανοϊκού, αλλά τη μετάβαση σε εποχές που ο καπιταλισμός καταλαβαίνει πως δεν χρειάζεται πλέον τη δημοκρατία για να δημιουργεί συναίνεση απέναντί του. Δεν χρειάζεται πλέον καμία συναίνεση. Διανοούμενοι και προοδευτικοί εργάτες αντισταθείτε.
(Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι δόκτωρ κοινωνιολογίας- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα Τα Νέα)
from Όλες Οι Ειδήσεις - Dnews https://ift.tt/eDP36uO
via IFTTT