Προδημοσίευση του βιβλίου του Λεωνίδα Βατικιώτη «Ουκρανία-το μεγάλο πλάνο, ακόμα και αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί».
Το απόσπασμα που ακολουθεί προέρχεται από το υπό έκδοση βιβλίο του Λεωνίδα Βατικιώτη «Ουκρανία – το μεγάλο πλάνο, ακόμα και αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί» που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Τόπος.
Η Ουκρανία οδηγείτο με μαθηματική βεβαιότητα στον πόλεμο ως αποτέλεσμα του ίδιου του πραξικοπήματος του 2014 και του μοντέλου ανάπτυξης που επελέγη.
Οι ελπίδες κάποιων Ουκρανών ότι η βίαιη αποκοπή της χώρας τους από τη Ρωσία με το Ευρωμεϊντάν και η παράδοσή της στις ΗΠΑ, που τη μετέτρεψαν σε πειραματικό εργαστήριο, θα μπορούσε να τη μετατρέψει αν όχι σε παράδεισο επί της γης, τουλάχιστον σε παράδειγμα προς μίμηση (όπως είχε συμβεί στην πρώτη ψυχροπολεμική εποχή για χώρες πρότυπα ή βιτρίνες που δημιούργησε ο ανταγωνισμός Δύσης και Ανατολής) διαψεύστηκαν οικτρά. Οι υποσχέσεις του τότε Ευρωπαίου Επιτρόπου Διεύρυνσης Στέφαν Φούλε (Štefan Füle) ότι η σύνδεση της χώρας με την ΕΕ θα προσθέσει έξι(!) μονάδες μεγέθυνσης στο ΑΕΠ ετησίως αποδείχθηκαν εξαπάτηση. Οι άνευ προηγουμένου διεθνείς άμεσες χρηματοδοτήσεις και οι τεράστιες ξένες ιδιωτικές επενδύσεις δεν εγκρίνονταν για να εξασφαλιστεί η συναίνεση της κοινωνίας και του πολιτικού προσωπικού. Αυτά θεωρούνταν δεδομένα. Κρατικές χορηγίες και ιδιωτικές επενδύσεις της Δύσης αποδεσμεύονταν υπό την προϋπόθεση της ακραίας υποτίμησης τόσο των περιουσιακών στοιχείων όσο και της εργατικής δύναμης. Ζητούμενο δεν ήταν να εξασφαλιστεί η ευημερία ενός λαού (που μεθοδικά προετοιμαζόταν να γίνει σφάγιο), αλλά τα κέρδη των πολυεθνικών, που αντιμετώπισαν την Ουκρανία με μια αδηφαγία συγκρίσιμη με εκείνη των αποικιοκρατών. Ως αποτέλεσμα, η Ουκρανία μπορούσε να χαρακτηριστεί υπόδειγμα ανοικτής και διεθνοποιημένης οικονομίας, σύμφωνα με τα νεοφιλελεύθερα πρότυπα.
Το 2021 το απόθεμα άμεσων ξένων επενδύσεων ανερχόταν στο 40% του ΑΕΠ (66 δις δολάρια σε ΑΕΠ 162 δις), εκ των οποίων το 74% προερχόταν από την ΕΕ (Κύπρος 33%, Ολλανδία 20%, Ελβετία 5%).
Ως μέτρο σύγκρισης, την ίδια χρονιά στην Ελλάδα οι άμεσες ξένες επενδύσεις ανέρχονταν στο μισό του «ουκρανικού θαύματος». Παρ' όλα αυτά η μετατροπή της Ουκρανίας σε υποκατάστημα του ευρωπαϊκού πολυεθνικού κεφαλαίου δεν απέτρεψε τον πόλεμο.
Η Ουκρανία όδευε προς τον πόλεμο ακόμα κι αν η ίδια η πολιτική ηγεσία δεν το αντιλαμβανόταν όσο υλοποιούσε τη μία μετά την άλλη απαίτηση των ΗΠΑ και των ακραίων εθνικιστών που κυβερνούσαν την Ουκρανία. Στην αρχή η αναγνώριση επίσημης γλώσσας και στη συνέχεια η απαγόρευση των άλλων, στην αρχή η κατεδάφιση των αγαλμάτων του Λένιν και στη συνέχεια η «αγιοποίηση» του Μπαντέρα, στην αρχή η ίδρυση του Τάγματος Αζόφ και στη συνέχεια η εκχώρηση στην ηγεσία του του μονοπωλίου της κρατικής βίας, στην αρχή η επιβολή της τάξης στο ανυπότακτο Ντονμπάς και στη συνέχεια οι βολές πυροβολικού στο κέντρο της πόλης, μέχρι την πρόκληση του εμφυλίου και ούτω καθεξής. Ήταν μια πορεία διαρκούς διολίσθησης με προδιαγεγραμμένο τέλος που προσφέρεται για πολλαπλά συμπεράσματα σε όσες χώρες εξακολουθούν να θεωρούν τη συμπόρευση με τον ιμπεριαλισμό ως την ασφαλέστερη επιλογή για την εδαφική τους ακεραιότητα…
from Όλες Οι Ειδήσεις - Dnews https://ift.tt/wMUv2nt
via IFTTT