Ο αντικειμενικός στόχος όλης αυτής της «αριστερής» πλευράς- με τις διαφοροποιήσεις που έχουν μεταξύ τους- είναι να μην ξεκινήσει ο διάλογος με προοπτική την σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων.
Καλή Πρωτομαγιά , των αγώνων και των λουλουδιών. Βλέπω φίλους και συντρόφους - τοποθετημένους πιο «αριστερά» από εμένα- να δυσφορούν από το γεγονός ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στην πρόσφατη συνέντευξη του στα Παραπολιτικά και στην πρόσκληση που απηύθυνε για διάλογο εν όψει Λαϊκού Μετώπου, περιέλαβε και την Ζωή Κωνσταντοπουλου. Οι συγκεκριμένοι βέβαια δεν δυσφορούν από την συμπερίληψη του Βαρουφάκη στην πρόσκληση. Είναι γνωστό ότι τον θεωρούν - άλλο αν το αποκρύπτουν - προνομιακό συνομιλητή. Όμως ακόμα και για αυτούς η Κωνσταντοπούλου - μετά μάλιστα την ακτινογραφία των ψηφοφόρων της που έφερε στο φως η έρευνα του ΕΤΕΡΟΝ στην Εφημερίδα των Συντακτών - πέφτει βαριά για το πολιτικό τους στομάχι.
Ειλικρινά όμως δεν καταλαβαίνω γιατί δυσφορούν. Ο αντικειμενικός στόχος όλης αυτής της «αριστερής» πλευράς - με τις διαφοροποιήσεις που έχουν μεταξύ τους - είναι να μην ξεκινήσει ο διάλογος με προοπτική την σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων. Δυο τρόποι υπάρχουν για αυτό και αμφότεροι είναι σε λειτουργία.
Ο πρώτος είναι δια του αποκλεισμού του μόνου αυτή την στιγμή διαθέσιμου, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό επετεύχθη με την τροπολογία Τσακαλώτου- Σακελλαρίδη που υπερψήφισε η ΚΕ της Νέας Αριστεράς σε αντίθεση με την εισήγηση Χαρίτση που έλεγε : Ξεκινάμε με όσους αποδέχονται και στην πορεία η συσπείρωση αποκτά δυναμική και συνεχώς διευρύνουμε τον κύκλο . Στόχος μας ένα κοινό ψηφοδέλτιο νίκης απέναντι στην Δεξιά. Η γραμμή αυτή ηττήθηκε.
Ο δεύτερος τρόπος είναι δια του ξεχειλώματος του κύκλου. Βάλε και την Κωνσταντοπούλου, βάλε και τον Βαρουφάκη ώστε να είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να ξεκινήσει ο διάλογος την προσεχή - τουλάχιστον - πενταετία. Βρίσκουμε πολύ δεξιό και τοξικό τον ΣΥΡΙΖΑ (ή το ΠΑΣΟΚ) αλλά μπορούμε να συζητήσουμε με την Κωνσταντοπούλου και τον Βαρουφάκη που κατέχουν το ρεκόρ - περισσότερο ακόμα και από την ΝΔ - σε αντιΣΥΡΙΖΑ και αντιΤσίπρα συμπεριφορά.
Αλλά μήπως εκεί ακριβώς βρίσκεται ένα κοινό σημείο ταύτισης πολιτικής; Μήπως αυτό που στεντορεία τη φωνή και με αντίστοιχη συμπεριφορά - καταψήφιση συμβιβασμού του 2015, αποχώρηση από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία - έπραξαν Βαρουφάκης και Κωνσταντοπούλου φαίνεται τώρα πια πιο λογικό σε κάποιους από αυτούς που παρέμειναν, «λέρωσαν τα χέρια τους», εφάρμοσαν μνημόνια (και το έχουν μεταχρονολογημένο βάρος στην συνείδησή τους ) αλλά τελικά έσωσαν την χώρα, την έβγαλαν από τα μνημόνια με την κοινωνία όρθια: Μήπως;
Η σκέψη αυτή με στοιχειώνει από την στιγμή που είδα συγκεκριμένους πρωταγωνιστές αυτής της περιόδου να δίνουν στο συνέδριο της Νέας Αριστεράς τον υπέρ πάντων αγώνα ώστε να περάσει η διατύπωση ότι η στροφή του 2015 ήταν όχι «αναγκαστικός συμβιβασμός» αλλά «ήττα». Μερικοί καλοπροαίρετοι μου έλεγαν τότε « Έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι για μια λέξη, τι ήττα τι συμβιβασμός». Τους έλεγα ότι δεν πρόκειται για μια λέξη, αλλά για μια εποχή...
Δεν μπορούσαν να κάνουν τον συσχετισμό. Cui bono; Ποιος ωφελείται από μια τέτοια αλλαγή πολιτικής; Ποιοι από την πρώτη στιγμή έλεγαν ότι ηττήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και έκτοτε ενοχοποίησαν και στοχοποίησαν ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα; Ο Βαρουφάκης και η Κωνσταντοπούλου. Και όσοι εκ των υστέρων μετάνιωσαν για την πολιτική που εφάρμοσαν και ξαναγυρίζουν τώρα στην πολιτική του απομονωτισμού.
Δεν επρόκειτο, λοιπόν, για μια ουδέτερη λέξη, ήταν το προγεφύρωμα για το άνοιγμα προς Βαρουφάκη. Το ξεχείλωμα έφτασε μέχρι την Κωνσταντοπούλου. Αναπόφευκτα.
(Ο Νίκος Μπίστης είναι στέλεχος της Νέας Αριστεράς, πρώην υπουργός)
from Όλες Οι Ειδήσεις - Dnews https://ift.tt/1wsX7OE
via IFTTT