Η επιχείρηση γελοιοποίησης του εγχειρήματος του Αλέξη Τσίπρα από τους αντιπάλους του, δείχνει πως τον φοβούνται.
Το πιο συνηθισμένο σχόλιο όταν γίνεται συζήτηση για την κρίση των πολιτικών συστημάτων είναι πως δεν υπάρχουν πλέον μεγάλοι ηγέτες. Και η απάντηση σ' αυτό είναι πως οι ηγέτες δεν γεννώνται σε σωληνάκια και κατά παραγγελία. Με την ανακοίνωση της παραίτησης του ο Αλέξης Τσίπρας δεν έγινε αυτομάτως άλλος απ' αυτόν που ήταν. Έβαλε όμως υποθήκη για να γίνει. Καταρχάς πετά από πάνω του ένα μεγάλο βάρος. Το βάρος να είναι βουλευτής ενός κόμματος και ταυτοχρόνως να ετοιμάζεται να ιδρύσει ένα άλλο.
Τα δύσκολα όμως γι' αυτόν και το νέο κόμμα, που όλα δείχνουν πως σύντομα θα αναγγείλει, τώρα αρχίζουν. Τώρα είναι η ώρα να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Η ομιλία του στον Economist απευθυνόταν σε διαφορετικό κοινό από αυτό στο οποίο απευθυνόταν η ομιλία του στη Σορβόννη. Βεβαίως η σύγχρονη πολιτική είναι πολυσυλλεκτική, αλλά χωρίς κατεύθυνση, αυτός ο πολυσυλλεκτισμός γίνεται μπούμερανγκ. Τα πολυσυλλεκτικά κόμματα σουπερμάρκετ βρίσκονται και αυτά σε κρίση. Ούτε φτάνει η επίκληση ενός «νέου πατριωτισμού», για να σου ανοίξει πόρτες. Εξάλλου ο παλιός συνταγματικός πατριωτισμός από αριστερή σκοπιά είναι πολύ πιο αξιόλογος από τον «νέο πατριωτισμό», τον οποίο διεκδικούν άλλοι με «περισσότερα ένσημα» σ' αυτόν.
Επομένως δεν αρκεί να διαβεί τον Ρουβίκωνα, πρέπει και να ξέρει τι να κάνει αφού τον διαβεί. Μακάρι να ξέρει, αλλά φοβάμαι πως αυτές οι τόσο ετερόκλητες ομιλίες δείχνουν πως δεν ξέρει. Καλό είναι που μιλά για τον «δημοκρατικό καπιταλισμό» ως τη βασική αφήγηση της σοσιαλδημοκρατίας, η οποία ήταν μακριά από νεφελώματα τύπου «δημοκρατικός σοσιαλισμός» ως εναλλακτικό στον καπιταλισμό σύστημα, αλλά πρέπει να ξέρει πως πλέον αυτός δεν φτάνει. Χρειάζεται και «η δημοκρατική παγκοσμιοποίηση». Ενώ και τα δυο αυτά επίσης δεν αρκούν. Καμία συζήτηση για τη Δημοκρατία, τον φιλελευθερισμό, τον ρεπουμπλικανισμό, την Αριστερά δεν μπορεί να γίνει, αν ξεχαστεί πως όλα αυτά εξελίσσονταν στο πλαίσιο του δημοκρατικού καπιταλισμού. Ο σημερινός καπιταλισμός δεν έχει καμία σχέση με τον παλιό δημοκρατικό. Σήμερα αυτός έχει μετατραπεί σε τούρμπο χρηματοοικονομικό και τεχνολογικό καπιταλισμό και οδηγεί σε μεγάλες ανισότητες. Επομένως τόσο «ο δημοκρατικός καπιταλισμός» όσο και «η δημοκρατική παγκοσμιοποίηση» δεν επαρκούν, αν δεν συμπληρωθούν με πολιτικές αμφισβήτησης του σημερινού καπιταλισμού. Χρειάζεται και ένας δημοκρατικός αντικαπιταλισμός.
Δεν ξέρω αν ο κύριος Τσίπρας θέλει να εκπροσωπήσει την Αριστερά, τη σοσιαλδημοκρατία ως Αριστερά και όχι το ασπόνδυλο Κέντρο, αλλά αν θέλει, δεν θα μπορεί να κινείται ανάμεσα στον Economist και στη Σορβόννη. Θα πρέπει να διαλέξει τόπο διαμονής, ακόμη και αν έχει παγκόσμιο διαβατήριο. Εξάλλου το παγκόσμιο διαβατήριο δεν συνάδει με τα περί «νέου πατριωτισμού». Κοινοτοπίες που δεν επέτρεψαν ποτέ στο «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ να γίνει ένα ολοκληρωμένο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Αλλά για να έχουμε το «τέλος μιας εποχής» χρειάζεται γενναία αυτοκριτική, όχι για τα λάθη του παρελθόντος, αυτό ήταν σοβιετισμός, αλλά για το τι οδήγησε σ' αυτά τα λάθη. Πάντως η επιχείρηση γελοιοποίησης του εγχειρήματός του από τους αντιπάλους του, δείχνει πως τον φοβούνται.
(Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι δόκτωρ κοινωνιολογίας)
from Όλες Οι Ειδήσεις - Dnews https://ift.tt/eGxtlzH
via IFTTT