Στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας εμφανίστηκαν, λέει, και κάτι γνώριμες φυσιογνωμίες. Ξέρεις… εκείνοι οι περήφανοι “μύστες” των προηγούμενων δημοτικών εκλογών που κυκλοφορούσαν με το αόρατο Χρίσμα στην τσέπη. Το brand τους; “Εγώ το ’χω από πάνω”. Το deliverable; Μηδέν KPI. (key perfomance indicators)
Κι όμως, έκαναν check-in στις κάλπες. Με ύφος “stakeholder” που επιστρέφει για να αποδείξει ότι παραμένει relevant στο οικοσύστημα. Το παλιό manual λέει: όταν χάνεις το πολιτικό momentum, εμφανίζεσαι στις εσωκομματικές μήπως και ξαναμπείς στο κάδρο. Παραδοσιακή τακτική. Tested & verified από δεκαετίες τοπικής αυτοδιοίκησης.
Μόνο που στη Λαμία, όλοι θυμούνται. Θυμούνται ποιοι πούλαγαν χρίσμα σαν premium subscription. Θυμούνται ποιοι έταζαν ότι “η Πειραιώς μου μίλησε”, λες και υπήρχε hotline. Θυμούνται ποιοι έστησαν pre-election storytelling χωρίς ούτε μία ουσιαστική δέσμευση.
Και τώρα; Ξαναπέρασαν από την κάλπη με την ίδια αυτοπεποίθηση που έχει ένας influencer όταν αγοράζει followers.
Σαν να μην έγινε ποτέ το προηγούμενο failure report.
Η ουσία όμως παραμένει:
Αν χρειάζεσαι “αόρατο χρίσμα” για να υπάρξεις, τότε χρίσμα δεν είχες ποτέ. Μόνο φανταστικό asset management έκανες.
Η πόλη έχει αλλάξει σελίδα.
Κι όσοι επέμειναν να πουλάνε αέρα… συνεχίζουν να ψηφίζουν αέρα.