Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 27-2-2018, ώρα 21.15 στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας, στην προβολή της ταινίας «ΟΙ ΑΤΙΘΑΣΕΣ» (Mustang), το πολυβραβευμένο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ντενίζ Γκαμζέ Εργκιουβέν, μία τρυφερή ταινία, με δυνατή φεμινιστική φωνή, για τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη Τουρκία.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΕΖΑΡ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ (2016)
ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΕΖΑΡ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ (2016)
ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΚΟΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ (2016)
ΒΡΑΒΕΙΟ ΦΑΣΜΠΙΝΤΕΡ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ (2016)
ΕΠΙΣΗΜΗ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΟΣΚΑΡ (2016)
ΥΠΟΘΕΣΗ : Πέντε έφηβες ζουν στο πατρικό τους σπίτι στην παραλιακή τους κωμόπολη στη Μαύρη Θάλασσα. Χιλιάδες μίλια μακριά από την Κωνσταντινούπολη και, θαρρείς, χιλιάδες χρόνια από την οποιαδήποτε γυναικεία χειραφέτηση. Δεν γνωρίζεις σε ποια εποχή βρίσκεσαι, μέχρι που κάποια αυτοκίνητα, ή ρούχα, ή ποπ αναφορές το προδίδουν. Όχι, δεν είσαι 50 χρόνια πίσω. Είσαι απλά κολλημένος στο χρόνο, στα ταμπού και σε μία ασφυκτική πατριαρχική κοινωνία. Oι γονείς τους έχουν πεθάνει και οι πέντε αδελφές μεγαλώνουν με την γιαγιά-Κέρβερο, που τις τιμωρεί για οτιδήποτε θα μπορούσε να κουτσομπολέψει η γειτονιά, κι έναν βίαιο θείο που απειλεί και σηκώνει χέρι αν υποψιαστεί ότι «έχουν λερώσει την τιμή τους». Τα κορίτσια όμως έχουν αντιστάσεις: με τα μακριά μαύρα τους μαλλιά να ανεμίζουν, όμορφες σαν τα χρόνια της νιότης τους, γελούν, πειράζονται, χορεύουν, ερωτεύονται, ζουν ανέμελα τις πρώτες μέρες ενός ζεστού, ηλιόλουστου καλοκαιριού. Μέχρι που ανήσυχη γιαγιά και ανυπόμονος θείος σκέφτονται την τέλεια λύση: ξεκινώντας από τις μεγάλες, να τις παντρέψουν με προξενιό. Μία βίαιη διαδικασία «ξεφορτώματος» ξεκινά. Πώς μπορούν να αντισταθούν; Πώς σπάει το χαλινάρι αιώνων από τη ράχη σου; Πώς μπορείς να τρέξεις ελεύθερη, μακριά;
Mια ταινία για το επίμονο κυνήγι της ελευθερίας, μέσα σε ένα συντηρητικό, πατριαρχικό περιβάλλον. Οι πέντε νέες κοπέλες, δεν μπορούν να βγουν μόνες τους από το σπίτι, πρέπει να ντύνονται συντηρητικά, απαγορεύεται να παρακολουθούν αγώνες ποδοσφαίρου, αφού οι γυναίκες δεν είναι δυνατό να παρακολουθούν κάτι περισσότερο από σαπουνόπερες. Και, φυσικά, δεν μπορούν να ορίσουν οι ίδιες το μέλλον τους, το ποιον θα παντρευτούν. Όσο διεκδικούν, όμως, περισσότερες ανάσες ελευθερίας τόσο περισσότερο εγκλωβίζονται σε ένα σπίτι, που σταδιακά θα μετατραπεί σε φρούριο, και θα ελαχιστοποιήσει κάθε δυνατότητα διαφυγής.
Παραγωγή: Τσαρλς Γκίλιμπερτ
Σκηνοθεσία: Ντενίζ Γκαμζέ Εργκιουβέν
Μουσική: Γουόρεν Ελις
Φωτογραφία: Νταβίντ Σιζαλέτ, Ερσίν Γκοκ
Μοντάζ: Ματίλντε Βαν Ντε Μούρτελ
Πρωταγωνιστούν: Γκιουνές Σενσόι, Ελίτ Ισκάν, Ντογκά Σεϊνέπ Ντογκούσλου,
Τουγκμπά Σουκούρονγλου, Ιλάιντα Ακτογκάν, Νιχάλ Κολντάς
Τουρκία-Γαλλία-Κατάρ-Γερμανία | 2015 | Έγχρωμο | Διάρκεια : 97'
Η μαγεία της ταινίας έγκειται στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζονται οι πρωταγωνίστριες. Είναι μεν διαφορετικές μεταξύ τους αλλά η σκηνοθέτις τρέφει αγάπη για κάθε μια από αυτές ξεχωριστά. Ίσως θυμάται τα ίδια της τα παιδικά χρόνια με τρόπο ανάγλυφο, οπότε καταφέρνει να αποδώσει ολοζώντανα συζητήσεις και παιχνιδίσματα, σκιρτήματα και ξεσπάσματα. Οι διάλογοι των κοριτσιών είναι εξαιρετικοί, μέσα σε απλά γραμμένες φράσεις καταφέρνουν να αποδώσουν συναισθήματα και σκέψεις, να δείξουν το πέρασμα στην ενηλικίωση και την αντίσταση σε όσους επιμένουν να τις αντιμετωπίζουν ως άτομα γεννημένα για να «εντοιχίζονται» και να σέβονται, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τα συναισθήματά τους. Και το βασικότερο όλων, το γράψιμό της έχει μια αθωότητα και μια θηλυκότητα που το κάνουν να φαίνεται από τη μια ρεαλιστικό αλλά και ευφυές, χωρίς να προσπαθεί να φανεί πιο έξυπνο απ’ ότι είναι. Η ταπεινότητά του πραγματικά το απογειώνει. (Ι. Πρωιμάκης-popaganda.gr)
Με κάθε τρόπο η Εργκιουβέν αποτυπώνει την ασφυξία, τον παραλογισμό, τη σπατάλη των γυναικείων ζωών, την τιμωρητική διάσταση ενός πατριαρχικού μοντέλου που αναπαράγει φτώχεια και δυστυχία. Η ρεαλιστική, δυναμική και ευαίσθητη γραφή της Εργκιουβέν δεν χαρίζεται στην τουρκική κοινωνία αλλά και δεν δραματοποιεί. Ζυγιάζει με το βλέμμα της την κατάσταση, αποφεύγει τις εύκολες καταγγελίες. (Μ. Κατσουνάκη-kathimerini.gr)
Στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο που έκανε πρεμιέρα στο Δεκεπενθήμερο των Καννών, η Εργκιουβέν, παρόλες τις κάποιες ευκολίες στην -σαν παλιό σινεμά- κωμωδία, την αισθητική καλλιγραφίας και το λυρισμό της, επιτυγχάνει να παρασύρει το κοινό σ’ έναν σύγχρονο, απαραίτητο, φεμινιστικό διάλογο. Θα προτιμούσαμε την ταινία λίγο πιο έντιμη: πιο νατουραλιστική, χωρίς διακοσμητικές επιδερμίδες. Γνωρίζοντας όμως ότι η λέξη «φεμινισμός» τρομάζει, ίσως η Εργκιουβέν να το κάνει επίτηδες: για να μην αποτρέψει γυναίκες και άντρες από το θέμα της, προτιμά να πετάξει το λάσο της δραμεντί και να μας αιχμαλωτίσει στη γοητεία της εικόνας της, αλλάζοντας σταδιακά το ύφος της ταινίας η οποία μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας, αιφνιδιάζει, προβληματίζει και δίνει τον σωστό τόνο σε αυτή την αναγκαία κουβέντα. (Π. Λυκούργου-flix.gr)
Άμεσο, παθιασμένο σινεμά, επίκαιρο και ταυτόχρονα διαχρονικό, καταγγελτικό και συνάμα καθόλου διδακτικό. Αν και φαινομενικά είναι περίεργο που η Γαλλία αποφάσισε να εκπροσωπηθεί στα ξενόγλωσσα Όσκαρ από μια μη γαλλόφωνη ταινία, βλέποντας το φιλμ είναι εύκολο να καταλάβει κανείς το γιατί, αναγνωρίζοντας τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό στον τρόπο αφήγησης και εξερεύνησης των θεματικών του. Οι «Ατίθασες» είναι μια γυναικεία, ψύχραιμη, κριτική ματιά στο τώρα, που δεν αναλώνεται στο πρόβλημα αλλά αποζητά τη λύση του κοιτώντας το αύριο. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι η ταινία έχει πραγματική καρδιά, έντονη άποψη σχετικά με το κοινωνικό μέλλον της χώρας της και ειλικρινές ενδιαφέρον για τις ηρωίδες της και μαζί ολόκληρη τη νέα γενιά. Γι’ αυτό και το τελικό πλάνο δεν υπάρχει περίπτωση να μην γεμίσει με δάκρυα τα μάτια σας (και όχι για τους λόγους που μπορεί να φοβάστε). (Δ. Δημητρακόπουλος-freecinema.gr)
«Ήθελα να μετατρέψω αυτά τα κορίτσια σε πρότυπα ηρωισμού, χαρακτήρες που σε εντυπωσιάζουν με το θάρρος τους, την εξυπνάδα και την επιμονή τους. Πρόκειται για ιδιότητες που σπάνια βλέπουμε στους γυναικείους χαρακτήρες στο σινεμά. Τα κορίτσια μου θυμίζουν λίγο τον Τζέιμς Ντιν. Είναι επαναστατημένες και ταυτόχρονα όμορφες. Διαθέτουν όλο το σφρίγος και τη φρεσκάδα της νιότης. Μπορείτε να το δείτε σαν μια κριτική άποψη από την οποία ελπίζω να βγαίνει κάτι θετικό.» – Ντενίζ Γιαμζέ Εργουβέν
filoicinelamias.wordpress.com
ΘΕΜΑ:
ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ