Η φωτογραφία αυτή του 1912, είναι λίγο αυστηρή για την εικόνα της λειτουργίας των Μαζικών Μέσων Μεταφοράς. Σε γενικές γραμμές, η συγκοινωνία στην πρωτεύουσα λειτουργούσε ιδιαίτερα ικανοποιητικά, κυρίως χάρη στην αυταπάρνηση του προσωπικού, που κατόρθωνε πάντα να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.
Ιδού ένα μικρό απόσπασμα για την εργασία του καθαριστή των γραμμών:
«Ενώ επερίμενα το τραμ το οποίον δεν ήρχετο, όπως δεν έρχεται κάθε τραμ το οποίον περιμένεις όταν βιάζεσαι, ένας άνθρωπος εστάθη εις την γωνίαν, με όλα τα εξωτερικά σημεία της μεγάλης κοπώσεως.
»Ήταν ο άνθρωπος που ωπλισμένος με μίαν ράβδον σιδηράν, καθαρίζει τας γραμμάς του τραμ. Ο άνθρωπος είχε κοπιάση πολύ. Ήτο τώρα σκυφτός, ιδρωμένος, σκονισμένος, με τα χαρακτηριστικά του προσώπου ηλλοιωμένα από τον κόπον. Τα παπούτσια του δεν είχαν πλέον ωρισμένον χρώμα.
»Εστάθη, λοιπόν, μίαν στιγμήν, εκύτταζε γύρω του και έπειτα εκάθησε ή μάλλον έπεσε εις το άκρον του πεζοδρομίου.
– Είσαι κουρασμένος, του είπα.
– Κουρασμένος λέει; Ξεθεωμένος, αφεντικό. Εκαθάρισα τη γραμμή Πατησίων, Αλεξάνδρας και Αμπελοκήπων...
– Ω, πολύ!
– Πάρα πολύ. Κ’ έχω ακόμα δουλιά. Τι να γίνη; Δύσκολα χρόνια, βλέπεις»
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Θωμά Σιταρά «Η Παλιά Αθήνα ζει, γλεντά, γεύεται 1834-1938», εκδόσεις Ωκεανίδα 2011)
Ιδού ένα μικρό απόσπασμα για την εργασία του καθαριστή των γραμμών:
«Ενώ επερίμενα το τραμ το οποίον δεν ήρχετο, όπως δεν έρχεται κάθε τραμ το οποίον περιμένεις όταν βιάζεσαι, ένας άνθρωπος εστάθη εις την γωνίαν, με όλα τα εξωτερικά σημεία της μεγάλης κοπώσεως.
»Ήταν ο άνθρωπος που ωπλισμένος με μίαν ράβδον σιδηράν, καθαρίζει τας γραμμάς του τραμ. Ο άνθρωπος είχε κοπιάση πολύ. Ήτο τώρα σκυφτός, ιδρωμένος, σκονισμένος, με τα χαρακτηριστικά του προσώπου ηλλοιωμένα από τον κόπον. Τα παπούτσια του δεν είχαν πλέον ωρισμένον χρώμα.
»Εστάθη, λοιπόν, μίαν στιγμήν, εκύτταζε γύρω του και έπειτα εκάθησε ή μάλλον έπεσε εις το άκρον του πεζοδρομίου.
– Είσαι κουρασμένος, του είπα.
– Κουρασμένος λέει; Ξεθεωμένος, αφεντικό. Εκαθάρισα τη γραμμή Πατησίων, Αλεξάνδρας και Αμπελοκήπων...
– Ω, πολύ!
– Πάρα πολύ. Κ’ έχω ακόμα δουλιά. Τι να γίνη; Δύσκολα χρόνια, βλέπεις»
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Θωμά Σιταρά «Η Παλιά Αθήνα ζει, γλεντά, γεύεται 1834-1938», εκδόσεις Ωκεανίδα 2011)
from Πίσω στα παλιά http://bit.ly/2UMGLiR
via IFTTT