ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ | Τετάρτη Γυμνασίου! Είμαι μαθητής της τέταρτης, και όμως τίποτε δεν ήλλαξεν εκ του προηγουμένου μου σχολικού βίου. Οσον και αν ερευνήσω υπό την φωνήν των εξεταζόμενων μαθητών, όσον και αν αναδιφήσω τα φύλλα των νέων μου βιβλίων, δεν δύναμαι να εύρω θέλγητρόν τι προτοτυπίας εις την μόλις αρξαμένην ζωήν του τελειόφοιτου.. .
Αλλ’ οσάκις μετά τας θερινάς εξετάσεις και τον προβιβασμόν ανεμέτρουν διά χιλιοστήν φοράν την απόστασιν, ήτις με εχώριζεν από την τετάρτην, οσάκις ηυχόμην κατά τας ατελευτήτους ώρας της μελέτης «Να γίνουν αι ημέραι ώραι και αι ώραι λεπτά», ως άνθρωπος, όστις βλέπει βραδέως καταβιβαζομένην την γέφυραν μεταξύ αυτού και του ποθητού του ιδανικού επί του ορμητικού χειμάρρου των εμποδίων, ποτέ δεν την εφαντάσθην τόσον πεζήν και το ενθυμούμαι πολύ καλά.
Οταν ευρισκόμην εις κατωτέρας τάξεις, έβλεπον τους μαθητάς της τετάρτης και μου εφαίνοντο ότι ήσαν κατεσκευασμένοι από ύλην διάφορον της ιδικής μας, τους παρετήρουν χωρίς καν να τολμήσω να τους αποτείνω τον λόγον και τους εφανταζόμην ιδεώδεις, τους έβλεπον γνωρίζοντας ήδη όλα μαζί, όσα με τόσους κόπους ηγωνιζόμεθα
 |
| ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΣΕΦΕΡΗ |
να εισαγάγωμεν εντός της πτωχής μας κεφαλής ημείς οι μικροί, και τους εθεώρουν σοφούς και έπειτα, όταν επανηρχόμην κατά τον Σεπτέμβριον, έβλεπον ότι όλα εκείνα τα αντικείμενα του θαυμασμού εξηφανίζοντο του Σχολείου. Τι εγίνοντο; Και εγώ δεν εγνώριζον πολύ καλά, εγνώριζον όμως ότι έζων και ανέπνεον εις μίαν ατμόσφαιραν -δεν την έχω δοκιμάσει ακόμη- την οποίαν όμως εφανταζόμην όλως διάφορον της ιδικής μου.
Και αι εντυπώσεις αυταί ερρίζουντο ολονέν βαθύτερον εις την παιδικήν μου ψυχήν και, όταν έφθασα εις σχετικώς ανωτέρας τάξεις, αν και ήμην εις θέσιν να κρίνω ότι αι αντιλήψεις μου δεν συνεβιβάζοντο με την λογικήν, τας εσεβόμην, όπως σέβεται ο υιός τας ιδιοτροπίας του γέροντος πατρός του ή όπως ποτέ δεν θα άφηνέ τις να σβεσθή η ακοίμητος κανδήλα προ των οικογενειακών του εικονισμάτων.
Τοιουτοτρόπως, όταν επάτησα τον πόδα εις την τετάρτην με περισσοτέρους τινάς παλμούς, ησθάνθην μικράν απογοήτευσιν η αυτή στερεότυπος μέθοδος της διδασκαλίας, ο αυτός τρόπος της εξετάσεως, ο αυτός τρόπος της μελέτης. Και ήρχισεν εκτυλισσομένη η ζωή της τάξεως και, αν ποτέ συνέβαινε κατά το διάλειμμα μεταξύ του ενός και του άλλου μαθήματος, ως μεταξύ των Συμπληγάδων πετρών, μεταξύ του θορύβου και του βόμβου των επαναλαμβανομένων μαθημάτων να μείνω μόνος, ησθανόμην εντός μου μίαν φωνήν, ήτις με ηρώτα: Και τώρα ευρίσκεσαι ειςτηντετάρτην; Και καταλαμβανόμενος εξ απροόπτου δεν εγνώριζον τι ναπαντήσω και εσιώπων.
Δεν πιστεύω να με έκαμεν ολίγον απαισιόδοξον ή απογοήτευσις αύτη, αλλά μου φαίνεται ότι, εν ω θα καταναλίσκεται το έλαιον του λύχνου της ζωής και θα παρέρχωνται τα έτη, εν ω νομίζω ότι ευρίσκομαι εις το λυκαυγές, το οποίον όσον ούπω θα διαδεχθή η ανατολή του Ηλιου, εν ω πλάττω τόσα όνειρα, θα φθάσωσιν αι ημέραι εκείναι ως ο αίθριος ουρανός του χειμώνος, κατά τας οποίας, το φαντάζομαι, θα είμαι απόφοιτος του Γυμνασίου «με το απολυτήριον εις τα θυλάκια» και έπειτα, μόλις παρέλθουν αι πρώται ώραι της χαράς και της ευφροσύνης, θα πέσω εις την αυτήν μονοτονίαν, την εκνευριστικήν μονοτονίαν της ζωής, ο χειμερινός Ηλιος μετ’ ολίγον θα καλυφθή υπό νεφελών.
Και τι θα υπολειφθή εκ του συμποσίου τούτου της αποφοιτήσεως; τι θα διακρίνεται, όταν καταναλώσωσι το έλαιόν των οι λύχνοι οι φωτίζοντες αυτό και βυθισθή εις το σκότος;
Τα όνειρα, μόνον τα ωραία όνειρα, τα οποία ηδονικώς διέβλεπον μεταξύ των γραμμοόν του βιβλίου μου, τα όνειρα, η μόνη παρήγορος ακτίς πάσης απογοητεύσεως.
Ο Schiller έλεγε: «Τόλμα να πλανάς τον εαυτόν σου και όνειρα να πλέκης». Και ο Δροσίνης λέγει:
«Αφησε τα όνειρά σου πάντοτε όνειρα στους κόσμους της ψυχής ζωντανεμένα».
Και αν μου επετρέπετο να εκφέρω την ταπεινήν μου μαρτυρίαν θα ηδυνάμην να είπω ότι, οσάκις έπλασα όνειρα, τα έπλασα διά να τα πλάσω- η πραγματικότης δι’ αυτά μου επροξένησεν οίαν εντύπωσιν αι νεφέλαι διά τον χειμερινόν ήλιον.
Γεώργιος Σ. Σεφεριάδης (Δ' 1916-7).
from ανεμουριον https://ift.tt/2LvgwqD
via IFTTT