ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΜΨΑΣ | Ο Κάσσιος Λογγίνος ήταν ένας Έλληνας διδάσκαλος της ρητορικής, που γεννήθηκε στην Αθήνα γύρω στο 213 μ.Χ. Σπούδασε νεοπλατωνισμό στην Αλεξάνδρεια και δίδαξε στη γενέτειρά του φιλοσοφία και ρητορική από το 260 ως τη στιγμή που τον κάλεσε η βασίλισσα Κοινόβια της Παλμύρας και τον έκανε σύμβουλο στην αυλή της. Όταν οι Ρωμαίοι επιτέθηκαν εναντίον της Παλμύρας, ο Λογγίνος συμβούλεψε τη Κοινόβια να αντισταθεί και να υπερασπίσει την πατρίδα της. Όταν όμως ο αυτοκράτορα των Ρωμαίων Απριλιανός νίκησε και συνέλαβε αιχμάλωτη τη Κοινόβια, εκείνη έριξε όλες τις ευθύνες για τον πόλεμο στους πιστούς φίλους της και ιδίως στον Λογγίνο, γι’ αυτό και ο Απριλιανός τον σκότωσε το 273. Ο Λογγίνος είχε τέτοιο πλούτο γνώσεων ώστε ο Ευνάπιος τον αποκαλούσε «ζωντανή βιβλιοθήκη» και «κινητό μουσείο».
Φαίνεται ότι έγραψε πολλά έργα για τη φιλοσοφία, τη γραμματική, τη ρητορική και τη φιλολογία. Έχει διασωθεί η πραγματεία του «Η Τέχνη της Ρητορικής».
Φαίνεται ότι έγραψε πολλά έργα για τη φιλοσοφία, τη γραμματική, τη ρητορική και τη φιλολογία. Έχει διασωθεί η πραγματεία του «Η Τέχνη της Ρητορικής».«Περί ύψους»
Στον Λογγίνο αποδίδεται και το έργο «Περί Ύψους». Οι υπάρχοντες κώδικες έχουν τρεις διαφορετικές επιγραφές: «Διονυσίου Λογγίνου περί ύψους», «Διονυσίου ή Λογγίνου περί ύψους» και «Λογγίνου περί ύψους». Κατ’ άλλους, το βιβλίο αυτό ανήκει στον 1ο ή 2ο αιώνα μ.Χ. και είναι έργο αγνώστου Έλληνος συγγραφέως. Είναι μια μικρή πραγματεία που απευθύνεται σ’ έναν άγνωστο Ρωμαίο, τον Ποστούμιο Τερεντιανό, μαθητή ή φίλο του συγγραφέως και του εξηγεί τι είναι το υψηλό στο λόγο. Έχει τόση σαφήνεια, έκφραση και ενδιαφέρον, ώστε δεν είναι παράξενο ότι βρήκε θαυμαστές στη σύγχρονη εποχή. Ο συγγραφέας αναλύει τα προσόντα που καθιστούν τον λόγο υψηλό. Για να πετύχει κανείς δεν πρέπει να είναι μόνο μεγαλοφυής, αλλά να έχει ήθος και φρόνημα υψηλό και ευγενές. Επίσης απαιτείται μέθοδος, γιατί τίποτα δεν επιτυγχάνεται χωρίς αυτήν και ο συγγραφέας πρέπει να μελετά και να έχει ως πρότυπο τους προηγούμενους μεγάλους πεζογράφους και ποιητές, να τους θεωρεί κατά κάποιον τρόπο κριτές αυτών που γράφει. Υπάρχουν μέσα στο σύγγραμμα ενδιαφέρουσες συγκρίσεις «Ιλιάδας» και «Οδύσσειας», Δημοσθένους και Κικέρωνος. Ο συγγραφέας φέρει ως παράδειγμα ανώτερου ύφους τον Όμηρο, τον Πλάτωνα και τον Δημοσθένη και μιλάει γι’ αυτούς με ενθουσιασμό. Σε κάποιο σημείο έχει ως παράδειγμα μια ωδή της Σαπφούς, που αλλιώς δεν θα είχε διασωθεί, παρ’ όλο που είχε μεταφραστεί από τον Κάτουλλο...
ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ 20 ΑΙΩΝΩΝ ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΜΨΑΣ ΑΘΗΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ 1995
ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ 20 ΑΙΩΝΩΝ ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΜΨΑΣ ΑΘΗΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ 1995
from ανεμουριον https://ift.tt/32wy106
via IFTTT