Μετά τον εμφύλιο η ζωή στις γειτονιές της Αθήνας δεν ήταν εύκολη…
Η πλειοψηφία προσπαθούσε να ορθοποδήσει με το μεροκάματο ..μέσα στην οικογένεια όλοι προσπαθούσαν να συνεισφέρουν με τον τρόπο του ο καθένας και ανάλογα με τις δυνάμεις του και την ηλικία του.
Το νυκτερινό σχολείο είχε πολλούς μαθητές…από την δουλειά κατ΄ευθείαν και διάβασμα από την λίγη ώρα της μεσημεριανής ανάσας σε κάποιο ήσυχο σημείο του χώρου εργασίας τρώγοντας συγχρόνως από την καστάνια (τάπερ της εποχής) που έφερναν από το σπίτι.
Υπήρχε και η άλλη πλευρά που προτιμούσε την εύκολη λύση της μικροαπάτης…
της μπούκας…της ρεμούλας.
Τους γνώριζε η γειτονιά και τους είχε από μακριά….
Τα νοικιασμένα δωμάτια στις αυλές ήταν κάτι το συνηθισμένο…η λύση για αυτούς που δεν είχαν δυνατότητα να νοικιάσουν ένα κανονικό σπίτι με δική του τουαλέτα και λιγότερη φασαρία.
Τέτοιοι τύποι ήταν συνηθισμένοι ένοικοι…η αστυνομία μπαινόβγαινε συχνά…
Εικόνες συνηθισμένες να τον βγάζουν από το δωμάτιο και να τον πηγαίνουν στο τμήμα με χειροπέδες και αυτός να χαμογελάει και να χαιρετάει.
Γνωστή η συνέχεια…
Παραδίπλα θα κατέληγε στην Λ.Αλεξάνδρας στου ΑΒΕΡΩΦ…..τζάμπα στέγη και φαϊ και όταν θα έβγαινε θα πήγαινε πίσω στην αυλή που έμενε για του δώσει ο σπιτονοικοκύρης τον μπόγο με τα πράγματά του που του φύλαγε στο πλυσταριό.
Το δωμάτιο θα είχε νοικιαστεί….η επίπλωση η ίδια ….ένα ντιβάνι με σουμιέ και παλιό στρώμα….δυό καρέκλες και ένα τραπέζι μικρό.
Δεν δυσανασχετούσαν οι συναυλικοί για αυτούς τους τύπους και μάλιστα έλεγαν μεταξύ τους ότι όσο μένει μαζί τους δεν έχουν φόβο να τους την πέσει μπουκαδόρος….συνηθισμένος τρόπος διαρρήξεων τότε από το παλιό παράθυρο του δρόμου.
Έσπαγαν μια γρίλια άνοιγαν το μάνταλο και άρπαζαν ότι βρίσκανε…
Ακόμα και ρούχα και παπούτσια που τα «σκότωναν» στην συνέχεια στο Γιουσουρούμ.
Από εκεί «ντυνότανε» η φτωχολογιά….
from Πίσω στα παλιά https://ift.tt/30U79p2
via IFTTT