 |
|
https://ift.tt/2NTdL3S
|
Η Κατερίνα Ανδρεάδη, που έγινε γνωστή με το μικρό της όνομα (Κατερίνα), γεννήθηκε στην Αθήνα το 1903, και αφού σπούδασε στην «Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου», συμπλήρωσε τις σπουδές της στη Σχολή Ράινχαρτ της Βιέννης. Μόλις αποφοίτησε, ο Φώτος Πολίτης την κάλεσε στο Εθνικό Θέατρο, όπου έκανε την πρώτη εμφάνισή της το Μάρτιο 1933, με την «Άμαξα» του Μεριμέ, πλάι στον Βεάκη, σημειώνοντας, στο ρόλο της Περικόλ, εξαίρετη επιτυχία, που την επέβαλε αμέσως σαν μια από τις μεγάλες «κοκέτες» της ελληνικής σκηνής. Υστερα από ένα χρόνο όμως, κι αφού έπαιξε με ανάλογη απόδοση αρκετούς ενδιαφέροντες ρόλους («Έμπορος της Βενετίας», «Μπρασμπάουντ», «Καθήκον», «Λοκαντιέρα»), αποχώρησε από το Εθνικό και συνεργάστηκε με το θίασο Κοτοπούλη. Επειτα, το 1935, σχημάτισε, για πρώτη φορά, θίασο μαζί με τον Π. Γαβριηλίδη και τον Δ. Μυράτ. Τέλος, τον Ιούνιο 1936 ίδρυσε τον προσωπικό της θίασο, που άρχισε τις παραστάσεις του στο καλοκαιρινό θέατρο της Πλατείας Κυριακού με την κωμωδία του Θ. Συνοδινού «Ο Γυρισμός της Ελένης». Στο θέατρο αυτό ανάπτυξε η Κατερίνα το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητάς της (τους περισσότερους χειμώνες ο θίασός της περιόδευσε στην Ελλάδα και το εξωτερικό), πολλές φορές όμως στεγάστηκε και σε χειμερινά αθηναϊκά θέατρα, όπως το «Ιντεάλ» κ.ά. Το πολύπλευρο ταλέντο της Κατερίνας, που της επέτρεπε να παίζει όλη σχεδόν την κλίμακα των γυναικείων ρόλων, καθώς και η αδιάκοπη ανησυχία της και αναζήτηση τού «καλύτερου», έκαναν το ρεπερτόριό της πλουσιότατο. Στα 20 αυτά χρόνια ο θίασός της έπαιξε κάθε είδους έργα, από κλασική κωμωδία ως βουλεβάρτο, από ρομαντικό δράμα ως φάρσα, από σύγχρονες τραγωδίες ως επιθεώρηση. Ξεχωριστά πρέπει ν’ αναφερθούν, από τους κλασικούς και νεότερους συγγραφείς που παρουσίασε: Σαίξπηρ («Το Ημέρωμα της Στρίγγλας», 1937, «Πολύ Κακό για το Τίποτα», 1938, «Αντώνιος και Κλεοπάτρα», 1949), Μολιέρος («Ζωρζ Νταντέν», 1939, «Σχολείο Γυναικών», 1943), Μυσσέ («Τα Καπρίτσια της Μαριάννας», 1939), Μπαλζάκ («Σουπιά», 1942), Σαρντού («Η Κυρία δεν με Μέλλει», 1944), Ίψεν («Έντα Γκάμπλερ», 1938 και 1950, «Κυρά της Θάλασσας», 1939 και 1952, «Νόρα», 1942, «Μικρός Ευολφ», 1943), Σούντερμαν, («Μάγδα», 1944), Μπέρναρντ Σω («Πυγμαλίων», 1939, «Καίσαρ και Κλεοπάτρα» 1942, «Ο Άνθρωπος και τα Όπλα , 1945), Χάγιερμαν («Η Καλή Ελπίδα», 1941), Πιραντέλλο («Εύα και Αίνα», 1938), Ο’ Νηλ («Παράξενο Ιντερμέτζο», 1943, «Το Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», 1945), Σόμερσετ Μωμ (που ήταν ο ευνοούμενος της: «Πιστή Σύζυγος», 1936 και 1952, «Θα σε Παντρευτώ, Τέρας», 1938, «Πηνελόπη», 1939 και 1954, «Καρολίνα», 1940, «Βροχή» 1951, «Ιερή Φλόγα», 1953, «Θεατρίνα», 1957). Εξάλλου η Κατερίνα πρωτοπαρουσίασε στην Ελλάδα σημαντικούς συγγραφείς, όπως ο Γκόλντσμιθ («Τα Λάθη μιας Νύχτας», 1940), ο Ράις («Σκηνές του Δρόμου», 1937), ο Ζιρωντού («Αμφιτρύων 38», 1937, «Απόλλων του Μπελλάκ», 1948), ο Πρίσλεϋ («Ονειρα που σβήσανε», 1938, «Επικίνδυνη Στροφή», 1945), η Χέλμαν («Αθώες», 1938, «Μικρές Αλεπούδες», 1946), ο Ανούιγ («Αγρίμι», 1938), ο Γουάιλντερ («Η Μικρή μας Πόλη», 1945) κ.ά. Έπαιξε και στα έργα «Το Δίχτυ της Αράχνης» της Αγκάθα Κρίστι (1958), «Η Μαμά» του Αντρέ Ρουσσέν (1958), «Δεν θα τα πάρεις μαζί σου» του Μος Χαρτ (1966) κ.ά. To 1961 έκανε μια περιοδεία στη Δυτική Γερμανία. Παράλληλα, έπαιξε και πολλά ελληνικά έργα (των Γρ. Ξενόπουλου, Π. Χορν, Σ. Μελά, Β. Ρώτα, Δ. Μπόγρη, Ν. Κατηφόρη, Δ. Ψα$ά, Γ. Ρούσσου («Η Σωφερίνα», 1961), Α. Σακελλάριου, X. Γιαννακόπουλου, Ν. Τσιφόρου, Δ. Χρονόπουλου) κι έδωσε το βάπτισμα της σκηνής στους συγγραφείς Π. Παλαιολόγο («Τρίτη Πράξη», 1942), Π. Πετροβάτου, («Το Κλειδί της Ευτυχίας», 1942), Α. Γιαλαμά («Πολεμικές Καντρίλλιες», 1940) και Τσιφόρου-Βασιλειάδη («Το Μήλο κάτω απ’ τη Μηλιά», 1965-66).
from ανεμουριον https://ift.tt/2XlL56D
via IFTTT